Οτε ήμην εν ενεργεία(!) δικηγόρος βρέθηκα δικαστικός αντιπρόσωπος σε αυτοδιοικητικές εκλογές στον Πειραιά. Κάποια στιγμή πέρασε από την «επικράτεια των σημείων» μου δηλ. το εκλογικό τμήμα του οποίου για μια ημέρα ήμουν απόλυτος άρχων, υποψήφιος Δήμαρχος μετά της κουστωδίας του ενός αισθαντικου συνδυασμού «Το λιμάνι της αγωνίας» (ομότιτλον του κινηματογραφικού έργου του Ηλία Καζάν 1954). Τω καιρώ εκείνω ήμουν οπαδός της «πολιτισμένης αριστεράς» (της τότε) στην οποία παρεπιδημούσε και ο υποψήφιος Θ(οδωρής) Δρίτσας. Ενιωσα όμορφα. Του ευχήθηκα περιχαρής και του μίλησα με ενθουσιασμό για τις εκπομπές που κάνει στο ΤΡΙΤΟ πρόγραμμα της ΕΡΑ για τη θεραπευτική επίδραση της κλασσικής μουσικής στους ασθενείς. Νόμισα, το λοιπόν, πως ήταν ο Θ(ανάσης) Δρίτσας καρδιολόγος και μουσικός κι επρόκειτο για το ίδιο πρόσωπο με τον υποψήφιο. Στιγμιαία νοητική αδράνεια. Με κοίταξε με απορία και περιέργεια.» Δεν είμαι αυτός που νομίζεις φίλε μου» μου είπε, αλλά σ’ ευχαριστώ για τον καλό σου λόγο. Τα ‘χασα ορισμένως. Μου ‘μεινε όμως το 1/2 της συμπάθειας γι αυτόν ως εκ της πολιτικής μας συγγένειας (τότε). Πάνε χρόνια που νιώθω ένα πολιτικό πένθος για εκείνο τον λήξαντα πολιτικό χώρο. Τώρα πανδημία, παιδοφιλίες, ο ενδεκάκις φονιάς («Παιδί μιας πατρινιάς) κι ενός μεσολογγίτη» ίσως), μας δυναστεύουν ποικιλοτρόπως. Πέρασε κι αυτός ο Θοδωρής έστω και λίγο από τον «Γυάλινο κόσμο» (Τενεσί Ουίλιαμς) της φτήνιας και μια περιπλέον λύπη με θλίβει δια το είναι του. Να και ο σεισμός των 6, 3 (εμείς βιώσαμε το 6,6 το 1995) κι έδεσε το πράγμα. Οώτω πως:
«Όπου και να σας βρίσκει το Κακό, αδελφοί,/
όπου και να θολώνει ο νους σας,/
μνημονεύετε Διονύσιο Σολωμό/
και μνημονεύετε Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη!*/
Η λαλιά που δεν ξέρει από ψέμα/
θ’ αναπαύσει το πρόσωπο του μαρτυρίου/
με το λίγο βάμμα του γλαυκού στα χείλη… «(Ο.Ε.)/
*γενέθλιά του σαν σήμερα το 1851
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου