Το ιερομόναχο δάκτυλο

Σήμερα δένονται οι σταυροί νηστεία αυστηρά λέει η μάννα που το πήρες από τη γιαγιά ως εκ τουτου: ...Τον ένιωθα κάπως ενοχλημένοτο γέροντα Ιλαρίωνα αρχηγό της μάνδρας αγίας Τριάδος παρά τον Αλιάκμονα από τις παρατηρήσεις μου για τον μεγαθήριο Σταυρό. Δεν είχα τώρα τρόπο να τον καλμάρω. Μέσα στη φιλολογική αντιμετώπιση όλων εκείνων των πραγμάτων που οι άλλοι πιστεύουν άδολα, ανόθευτα, υγιεινά και σταθερά, τραβούσαν στο παρεξηγήσιμο οι ακραίες, φορές, επισημάνσεις μου, κατάλοιπα ενός τυπικού χριστιανισμού, μιας θολής επιστημοσύνης, ενός ανάπηρου ορθολογισμού, μιας ένθεης φοβίας, ανάμεικτης με δόσεις χλεύης προς τα καθημερινά εκκλησιαστικά και παραεκκλησιαστικά διαδραματιζόμενα. Η εκκλησία είναι πάντα μια εύκολη σατιρική λεία. Έχουμε χάρη, φυσικά, που ως μεγαλόθυμη μας προσπερνά φυλάγοντας ωστόσο και τα νώτα της. Μπορεί βέβαια να ζητούσα εύκολα συγχώρεση – υποκριτική θα έλεγε όποιος δεν ήθελε να δώσει αυτήν, αλλά αυτός είχε την αμαρτία πλέον –· ο λόγος όμως που έφευγε από τα χείλη δεν επέστρεφε, αλλά ούτε όσο κι αν τον παράλλαζες έχανε τον αρχικό του αιθέρα. Εκοβε άγαρμπα, πλήγωνε πάρωρα, μάτωνε διαρκώς κι άντε μετά να κλείσεις την πληγή ρίχνοντας καπνό τριμμένο πάνω της κι άλλα φούμαρα λόγου. Αλλά ανήμερα των Φώτων ήταν μέρα ολόφωτα, φωτεινή. Ετσι, στην εξόδιο ακολουθία που λάβαινε χώρα στον Τίμιο Πρόδρομο -που ετοιμαζόταν ήδη για την αυριανή Του γιορτή- για τον μπάρμπα Μανώλη Μπαντόλα, παραπλήρη ημερών αναχωρήσαντα (άρα κι η συγκίνηση ήταν απλά μια θλίψη-ανάμνηση), μπήκε στο ναό να τον αποχαιρετήσει κι ο Ε. Τσαραφλέντζας – αποστεωμένη και γραφική τωόντι οντότητα- ντυμένος με τη στολή της αυριανής γιορτής, ήγουν ως αρχαίος αποκριάτικος νεοέλλην. Είχε αρχίσει ο τάλας το πανηγύρι τ’ Αη Γιαννιού από των Φώτων κι είχε παρασυρθεί στο ρυθμό του δημώδους «μια έβρεχε, μια χιόνιζε» ή δεν το θεώρησε και βλαβερό να εισέλθη μασκαρεμένος -ήπια - σε μια εντελώς σοβαρή και την πιο σιωπηλή όλων, τελετή της ανατολικής, ορθοδόξου ημών πίστεως. Ολοι οι σύννοες συγχωριανοί, που άκουγαν τον παπα-Γιάννη να φέρνει βόλτα εν εξάρσει τη συναρπαστική ακολουθία του ύστερου αποχωρισμού, ένιωσαν μια αυθόρμητη ευθυμία εκεί που αθυμία κατέσχε αυτούς. Κάποιοι γέλασαν μάλιστα κάπως πιο διακριτά. Παραφράζω ατιμωρητί τον Ι. Κονδυλάκη στον ξεκαρδιστικό του «Επικήδειο»: Ιδού εν ακόμα λειψανάβατον άθυρμα του νέου αιώνα όπου σε χώρο ιερόν κι άβατον του χάχανου τη λεπίδα ακόνα. Θεοφάνειος καιρός του 200... Το αυθεντικόν του Ι. Κνδλκ έχει ως εξής: Ιδού, εν ακόμα λείψανον του ιερού αγώνα όπου εις Τούρκων καύκαλα το ξίφος του ακόνα.