14 Θέσεις για έναν απόντα εντελώς

/

1 Κάποιες μη παρουσίες στο τώρα/ 2 φαντάζουν διπλές απουσίες στο πάντα/ 3 Μίμης Σουλιώτης λ.χ. και δηλαδής/ 4 «… Γρήγορο εσπρέσσο στο Ελ Γκρέκο/ 5 το αυτοκίνητο στο συνεργείο»/ 6 Λησμόνησα πόσους χρόνους και καιρούς λείπει./ 7 Ασυλο, λέει, συμπήξαμαν Βαλκάνιων/ 8 ποιητικών μοναχικών στρουθίων/ 9 κι οδηγήθημεν στα δικαστήρια Θεσσαλονίκης/ 10 ως καταχραστές, άλλ’ ηθωώθημεν πανηγυριστί./ 11 Κάτι δε παλιοβάπορα Φλωρίνης/ 12 που έπλεαν τον Σακουλέβα ανάποδα/ 13 έσκασαν από το κακό και το χειρότερό τους. 14 Αιωνία η ανάμνηση Του…

Χνάρια...

Νίκος Πανταζόπουλος, όνομα καθηγητού μύθος στη Νομική Θεσσαλονίκης κάποτε. Ρωμαϊκό δίκαιο κ.λπ. Βρήκα το βιβλίο στην επικράτεια του βιβλιοχάος μου τυχαία. Μέσα του μια επιστολή χειρόγραφη: «Θεσσαλονίκη 10 – 4 – 1975, αποστολέας Αντώνης Παπαναστασίου» ( φοιτητής τότε), προς Χρήστο Μπέσα (ιατρόν οφθαλών επιφανή στην Κοζάνη). Τον ενημερώνει για το Ρωμαϊκό δίκαιο, τα κεφάλαια SOS και τις ιδιαίτερες συμπάθειες του καθηγητή (καιγόταν για ό,τι αφορούσε το έθιμον και τη εφαρμογή του στο Δίκαιο). Ο αποστολέας ήταν από Εράτυρα κι είμασταν συμφοιτητές (μαζί με τον Βασίλη Μαρκόπουλο και τον άτυχο φίλο μας Δημήτρη Δαγιόγλου που χάθηκε πριν λίγα χρόνια, δικηγόρος στην Κοζάνη). Φίλοι εκείνου του αλησμόνητου καιρού Γιάννης Κ., Αθήνα, Ελένη Γ., Θεσσαλονίκη τώρα και λίγοι άλλοι. Τον Χρ. Μπέσα δεν τον γνώριζα τότε όταν κυριαρχούσε στον πολιτισμό και τα γράμματα της πόλης, με τον ρηξικέλευθο για την εποχή του (1975 - 1980 περίπου) σύλλογο «Φίλοι της Τέχνης». Κάποια στιγμή μου έδωσε τα βιβλία του Συλλόγου όταν αδρανοποιήθηκε μη αντέχοντας την «επέλαση» του Φιλοπρόοδου Συλλόγου που ιδρύθηκε στον σαρωτικό (και κομματικό) αντίποδά των ΦτΤ. Εκεί φαίνεται ήταν και το Ρωμαϊκό δίκαιο. Αργότερα στην υπερδεκαπενταετή μας σχέση αγάπης κυρίως, και έχθρας κάπου κάπου, τι δύσκολοι άνθρωποι που είμαστε φορές, δεν μου είπε πως είχε γραφτεί στη Νομική. Το έκρυβε, και μάλλον την άφησε στο τέλος. Μέσα στο βιβλίο υπήρχαν λίγες σημειώσεις στα λατινικά και μια συνταγή για γυαλιά. Κοιτώ το γραφικό του χαρακτήρα με νοσταλγία, τόσο γνώριμος από τα χειρόγραφα των συνεργασιών του (άπειρες) στην «Παρέμβαση και νιώθω μια ρίγα λύπης. Κάθε μέρα βλέπω το όνομα του στον τοίχο καρφωμένο - η οδός Χρίστου Μπέσα –πρώην Δωδεκανήσου- δίπλα από το σπίτι μου-. Ο Αντώνης, αλίμονον, χάθηκε τόσο νωρίς στα πρώτα σχεδόν χρόνια της δικηγορίας του στη Θες/νίκη. Πρόσωπα φίλοι παλιοί που πέρασαν σαν χ(η)νάρια Κι άφησαν τα βαριά ή ανεπαίσθητα τους α-χνάρια...

Ευλογίες...

/

Τα παράτηξα όλα βράδυ Κυριακής/ τηλεόραση, διαδίκτυο, εγκόσμιες αναζητήσεις/ μόλις ο Αλξνδρς «οι δικοί μας στο Ε4"» μου είπε/ από το κελί της μετανοίας μας στο Ορος/ Μικρή αγία Αννα, Κοίμηση, Διονυσίου του ρήτορος/ και Μητροφάνους./ Ο πατήρ Ευθύμιος μιλούσε ξεναγούσε/ ο ηγαπημένος νεο-Γέροντας τώρα./ «Ως ρομφαία που διελεύσεται», του στήθους της Παναγίας/ Μια νοσταλγία μυτερή με διεπέρασε/ Από τον άγιο Γεράσιμο ως τον όσιο Σπυρίδωνα/ 30 τόσα χρόνια ποδαρομουλαροανεβοκατεβάσματα/ οποία κατάνυξη: βράχια, εσπερινοί, τράπεζες/ κύματα θαλάσσης του Σιγγιτικού/ μου το ‘πανε πως είναι μεγάλη/ ευλογία να σε κερνά ο γέρων / το εκ βοζβελία θυμίαμά του «Ανθος ερήμου» και να ψιλοφτιάχνεσαι ...

Μικρό πόδι..

Καφές σε καρεκλάκι νερό στο κόκκινο ποτήρι/ Κι ας είναι τα καφέ κλειστά λίγο με νοιάζει/ Στην αγία ρουτίνα του look down το πατητήρι/ το πόδι του Μ. μικρή ευτυχία μου μοιάζει.../

Το Πολυτεχνείο κι όπως αυτό ζει στα Καραούλια...

/

Οπως τόσοι (πόσοι;) άλλοι «Εκείνη τη βραδιά»/ ήμουν «Εκεί». - Ε, και; Με το καιρό ένιωθα/ μια ηθική ασφυξία για τη «Μέρα» αυτή/ που την ευτέλισαν χρόνο το χρόνο/ κνώδαλα κύμβαλα, τενεκέδες... / Την περνούσα ακούγοντας τις Αρκαδίες/ του κυρ’ Μίκη Θ. και ειδικά το «Μιλώ» και «Χάρης»/ Ετσι για να στανιάρω κατά τι και όπως, όπως./ Από μακριά λοιπόν όπως καιρό τώρα/ Μόνον που φέτος ο ιός κι ο φόβος του/ μας στερεί τη συνάντηση των λιγοστών / εκείνης της βραδιάς στη Θεσσαλονίκη, / στ’ αμπέλι του Γιώργου Μ. στα Καραούλια/ όπου κατ’ έτος στο αισθαντικό του χώρο / γινόταν η σύναξη της Μνήμης/ που όσο πάει και λιγοστεύει... (με ρακί των ημερών μεταβγαλμένη...)

Εύρηκα...

Σαίξπηρ και Κάλβος ομού σε ένα άσημο παγκάκι/ αφημένοι στη μικρά πλαυεία Μανόλη Αναγνωστάκη/ Αδέσποτους τους εύρηκα τους πήρα τους ξαναδιαβάζω/ και από πάνω μου τη στάχτη του φόβου μου τινάζω/

υ

Σελιδοδείκτης

Εσκάλιζα αναμνήσεις/ εκεί που απαγορεύεται η προσέγγιση/ στην πόλη της Θεσσαλονίκης λόγου χάριν/ Πριν 6 μήνες κοντά στη Δεσπεραί / Δίπλα στην Αρμενική εκκλησία/ μια βροχή με νότισε ως τα κόκαλα της ψυχής/ Θυμήθηκα τα "Σουπιοκόκαλα" του Μοντάλε/ «...Ο Σμπάρμπαρο, παράξενο παιδί, πολύχρωμα διπλώνει/ χαρτιά, φτιάχνει με αυτά βαρκούλες που απιθώνει/ στο βούρκο του αυλακιού ιδές τες πως κυλούν./ Νοιάσου γι' αυτόν ευγενικέ περαστικέ διαβάτη: ας κάνει/ το μπαστούνι σου να μην χαθούν/ τα εύθραυστα καράβια οδήγησ' τα σε πέτρινο λιμάνι...»/ Εύρηκα το λοιπόν έναν λεπτοφυή σελιδοδείκτη/ «ε. δ. τάκα βιβλία βασιλίσσης σοφίας 38 τηλ. 265.708»/ κι εμνήσθην εκείνο το λεπταίσθητον βιβλιοπωλείο/ της νεότητος μας, το αγαπημένο./ Επί της Βασιλίσσης Σοφίας τότε τώρα Εθνικής Αμύνης κ.λπ/ Είπα να συγκινηθώ αλλά κρατήθηκα / ότι το μέλλον μας γεμάτο συγκινήσεις θα ‘ναι/ - Ας μη ξοδευόμαστε..

Κρούσματα...

«Γενικὸν προσκύνημα τῶν κυμάτων, καθολικὴ σύναξις ὅλων τῶν βρυχηθμῶν τῶν ἀνέμων καὶ ὅλων τῶν ἀλαλητῶν τῶν καταιγίδων, ἦτον ὁ ὀρφνὸς καὶ φαλακρός, ὁ ὑψίνωτος τῆς πέτρας πάγος. Παλάτιον τῆς ἐρημίας καὶ τῆς σιγῆς, θρόνος βαθείας μελαγχολίας, ὁ πελώριος βράχος ὁ βορεινός, ὁ θαλασσόπληκτος, ἐπάνω τοῦ ὁποίου ἦτο κτισμένον ποτὲ τὸ παλαιόν, τὸ κατηρειπωμένον σήμερον χωρίον. ..» Διαβάζω Αλεξ. Ππδ «Τα κρούσματα» τίτλος λίαν επίκαιρος στην καθημερινή μας μελαγχολική πραγματικότητα. Ο πελώριος βράχος του Ππδ μου φέρνει κατά νου το «Μέριασε βράχε να διαβώ το κύμα αντριωμένο...κ.λπ. του Αρστλ. Βαλαωρίτη. Το «Ερημο Χωριό» της αφήγησης την «Ερημη χώρα» του Ελιοτ, αφού ένα μεγάλο χωριό είναι η χώρα μας καθώς βιώνουμε τη σωματική και ψυχική ερημία στις κλειστές πόλεις της ύπαρξης μας. Από αύριο βλέπουμε που αι δυνάμεις της πολιτικής προστασίας θα προσβάλουν από της 6ης πρωινής τα ημέτερα ελληνικά σώματα ανά την επικράτεια. Αι ημέτεραι δε δυνάμεις πάλι θα αμύνονται κατά του COVIT 19 Ζήτω το έθνος των φουκαράδων ακατά -βλήτων νεοελλήνων.