«Χάνομαι γιατί ρεμβάζω» ή «Χάνομαι γιατί διαβάζω»,

Το δεύτερο. Βγάζω στην επιφάνεια -παραλίγο θα ‘γραφα ξεθάβω (ανακομιδής μίμηση) λησμονημένα βιβλία. Δε θυμάμαι αν τα διάβασα αν και θυμάμαι από που τ’ αγόρασα πως και πότε έφτασαν στις βιβλιοθήκες μου (σπίτι, γραφείο, χωριό, βιβλιοαποθήκη μαζί τα υλικά καύσεως του χειμώνα). Πολύτιμοι συγγραφείς και βιβλία που σημερινό ωκεανό της βιβλιοπαραγωγής φαντάζουν ερημονήσια καταφυγής ή και φάροι οι οποίοι ακόμα και στις ομίχλες χαμένοι, καθοδηγούν. Ξαναβρήκα το «Γεννήθηκα το 1402» του Παναγιώτη Κανελλόπουλου κορυφαίου νεοέλληνα διανοητή (και πολιτικού τουλάχιστον κατά την 7ετία και μετά). Η «Ιστορία του Ευρωπαϊκού πνεύματός» του είναι έργο υψηλών προδιαγραφών για τον πολιτισμό των γραμμάτων της Ευρώπης. Και τα δύο τα αγόρασα φοιτητής από τον Μπαρμπουνάκη επί της Αριστοτέλους. Το 1402... αναφέρεται στις τελευταίες αναλαμπές του Βυζαντίου με αφετηρία τον Μυστρά και τους Παλαιολόγους και φτάνει στο «Εάλω η Πόλις». Με κάποια βιβλία και συγγραφείς είναι σαν να μπαίνεις σε μια σύγχρονη ευρωπαϊκή υπερταχεία και μ’ αυτή να ταξιδεύεις στο χρόνο του άλλοτε, το νυν και του μέλλοντος. Ακόμα κι όταν αυτή σταματήσει σε κάποιο σταθμό (κι εκεί να προσδοκάς την «Τυχαία συνάντηση») κατεβαίνεις, επιστρέφεις, συνεχίζεις. Κι αυτό το αναγνωστικό τσιμπολόγημα και η πολλαπλή νοητική διάσπαση του είναι σου, είναι διαδικασίες θεραπευτικές της όποιας ψυχικής σου ανορεξίας. Ετσι παρότι χάνομαι στις σελίδες υπάρχω και σε αναγνωστικό ρεμβασμό είτε είμαι στον ρεμβασμός του 15Αυγούστου του Αλεξ. Ππδ.,του Τ. Παπατσώνη ή στην η γλαφυρή ιστορική, λογοτεχνική, αφήγηση και γραφή του Π. Κανελλόπουλου.