Ξεφύλλιζα...

Εξεφύλλιζα πρωί το τχ. Σεπτεμβρίου της πνευματικής επιθεώρησης The books’ journal και στάθηκα αναγνωστικά στο λίαν ενδιαφέρον άρθρο-αναδρομή του Πέτρου Παπασαραντόπουλου: “Ο εφιάλτης που ζήσαμε 26 Ιουνίου- 5 Ιουλίου 2015”. Σε μια κολόνα δίστηλη με μαύρο φόντο υπήρχαν δεκάδες ονόματα υπογραφές με θέμα “Ρηγάδες υπέρ του ΝΑΙ”. Το είχα λησμονήσει πως ήμουν κι εγώ εκεί όχι με τους “Ούνους του Αττίλα” που διαβάζαμε κάποτε σε κάτι περιοδικές εκδόσεις, αλλά για να επιβιώσουμε από τους ποικίλους Ούνους της πολιτικής και τους μκρο-Αττίλες. Ονόματα γνώριμα κι αγαπητά αλλά και άγνωστα. Εποχές «αξέχαστες» που πέρασαν κι έδωσαν τη θέση τους, αλίμονον, σε άλλους φόβους. Για κείνη την συμμετοχική μου υπογραφή - δεν υπέγραψα ποτές άλλη φορά καταλογάδην για κάτι ήταν η πρώτη και ύστερη φορά – δέχτηκα ύβρεις. Κάπως τα ‘χασα από τη φτήνια των ανθρώπων. Αρα είχα δίκιο τότε κι εγώ και εκείνη η πρωτοβουλία που δικαιώθηκε (οδυνηρά βέβαια αλλά και σωτήρια) στη συνέχεια.