"Tράγου απόδραση..."

Την επαύριο Κοιμήσεως της Θεοτόκου οδήγησε τη γίδα στον τράγο. Για να κυριολεκτούμε, επειδή επέστη ο καιρός της ζωικής επικονιάσεως και έπρεπε να μείνει κι αυτή έγκυος για την τρέχουσα χρονιά, κι αφού δεν ανήκε σε κοπάδι, εκεί όπου η φύση κανόνιζε μόνη της το διπλασιασμό του γιδολογικού είδους, έφεραν στα πόδια της το αρμόδιο γι’ αυτή τη δουλειά, αρσενικό ζώο. Από τον αρχικό, οικόσιτο, μικρό όμιλο γιδιών είχε μείνει αυτή μόνη να αυτιάζεται το βράδυ, να βελάζει το πρωί, να σβουροχτυπιέται, ιδίως τον καιρό του «τραβήγματός» της, που ήταν ικανή φτερά να βγάλει, να πετάξει μέχρι το βουνό στα ελευθέρας βοσκής κοπάδια –γίδα με φτερά, ον σαν αυτά που συνάντησε ο Χ. Λ. Μπόρχες στο «Βιβλίο των μυθικών όντων»- να βρει και να τη βρουν, να βρεθούν, να σβήσει τη λαύρα της στην καλοκαιρινή κάψα, λες και τη βάρεσε «δαιμόνιο μεσημβρινό», αν αυτό είχε εξουσία και στα άλογα κτίσματα του Θεού. Ομως, ήταν φυλακισμένη τώρα στο υβρίδιο στάνης, με όλα τα ευτελή κατοικίδια, που τρων σκουπίδια κι αποφάγια - ενώ αυτή μόνον κορυφές κι επιλεγμένη ζωοτροφή (όχι Κ40 που κατεβάζει γάλα πολύ, αλλά είναι γεμάτο χημεία) - κότες, κοκόρους, γάτες, ποντίκια, διερχόμενα φίδια, ο σκύλος έλειπε μόνον. Ηταν δίπλα από την εκκλησία της Κοιμήσεως της Θεοτόκου που εκτελούσε, ο αθέριστος κι ασυμμάζευτος αυλόγυρός της, χρέη κοινοτικού κοιμητηρίου, πολυχρόνιου. Τον πήρε δανεικό μιας ημέρας, αρκετή για να γίνει η δουλειά, τον έκλεισε στον εφ’ όλης της άδολης κι άλογης ύλης στάβλο, το τερέν όπου θα δινόταν ο αγών της διαιωνίσεως του γιδικού είδους. Τον άφησε αμήχανο να περιορά τα γύρω του· οι κότες τον κοιτούσαν κι ήθελαν κάπως να τον τσιμπολογήσουν, τις έσπρωχνε η ζωική οχεία αναπαραγωγής με την οποία ήταν εμποτισμένος και μύριζε, άλλοι λεν βρομάει, εδώ και πέρα. Η γίδα τον τριγύρισε ελαφρώς ακκιζόμενη στην αρχή κι ύστερα σχεδόν προκλητικά του ρίχτηκε και του δάγκωσε το γένι με νόημα. Θα δινόταν όμως ο αγώνας; κ.λπ. Ποιμενικόν ερωτικόν δράγμα Από τις "Συγκεχυμένες αγάπες" διηγήσεις. 2011 εκδ. Γαβριηλίδης)<