"Μαραίνεται η καρδιά μου σαν πράσο στα Κρανίδια..."

 Ευχαριστώ, «έτσι κάνουν όλες» κι όλοι ποικίλοι ποιητές και ποιήτριες ενταύθα, όταν τους μνημονεύουν ή αναδημοσιεύουν διάφορα σάιτ και διαδικτυακοί τόποι και τρόποι, στίχους, ήχους και απόηχους τους, τον κυρ’ σύντροφο Στέφανο Πράσσο, ένδοξο όνομα σε χορταστικό ποιητικό επίθετο («Μαραίνεται η καρδιά μου σαν πράσο στα Κρανίδια» παραφράζω - δε θυμάμαι και καλά - τον εξαίρετο ποιητή και κριτικό λογοτεχνίας Θανάση Μαρκόπουλο όστις μόλις εκυκλοφόρησε την σπουδαία μελέτη «Η εύφορη λύπη του Μιχάλη Γκανά» δοκιμιακές ανιχνεύσεις, εκδ. Μελάνι). Ως ηγέτης, λοιπόν, της Εξωκοινοβουλευτικής Περιφερειακής αριστεράς Δυτικής Μακεδονίας και περιχώρων δίδει μεγάλη δημοσιότητα στην «αναξιότητά» μου (ιδού ο «φαιδρός» μου αυτοοικτιρμός) καθώς με κρεμά στην κορφή εφημερίδων και με σιδερώνει «συνδονιάζοντάς με» σε έντυπα και ηλεκτρονικά μέσα. Ενα θέμα σχεδόν ασήμαντο που αφορά πρόσωπα και καταστάσεις ανάξιες πλέον κάθε σοβαρού σχολιασμού (αγάλματα μητροπολιτών, ονοματοθεσίες δρόμων, ιστορίες για ημιαγρίους, δοσιλογίες κ.λπ.). Διαδηλώνω ηττημένος και αποσύρομαι στο κελί του Κ. Π. Καβάφη:

«Για τες θρησκευτικές μας δοξασίες –
ο κούφος Ιουλιανός είπεν «Ανέγνων, έγνων,
κατέγνων». Τάχατες μας εκμηδένισε
με το «κατέγνων» του, ο γελοιωδέστατος.
Τέτοιες ξυπνάδες όμως πέρασι δεν έχουνε σ’ εμάς
τους Χριστιανούς. «Ανέγνως, αλλ’ ουκ έγνως· ει γαρ έγνως,
ουκ αν κατέγνως» απαντήσαμεν αμέσως.”