Το ρυάκι και η Ρουκ

 Τω καιρώ εκείνω της βιβλιοδόξας και διευθυντολόξας μου (Κοζάνη Πόλη του Βιβλίου δηλ. ΙΝΒΑ + Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης) συναντηθήκαμε στη έδρα του αλήστου μνήμης ΕΚΕΒΙ (Αθανασίου Διάκου 4) η συμ-μωρία των τεσσάρων ίνα προτείνουμε τρόπους δια την διάδοσιν του βιβλίου ως καθ΄ ύλην θεσμικά αρμόδιοι παράγοντες του πολιτισμού των γραμμάτων: Δ. Μαρωνίτης (+) Κέντρον Ελληνικής Γλώσσας, Μάνος Χαριτάτος (+) του Εθνικού Λογοτεχνικού και ιστορικού αρχείου, Χρήστος Λάζος δντης του ΕΚΕΒΙ και ημείς αυτοί ως διευθυντής του Ινστιτούτου Βιβλίου και Ανάγνωσης Κοζάνης. Δε θυμάμαι τι είπαμε και τι αποφασίσαμε· ο Μαρωνίτης έλεγε κάτι για μετάφραση των Πυθιόνικων του Πινδάρου. Προτάσεις κινούμενες επί το πλείστον στο επίπεδο του ατελέσφορου. Με τη λήξη της συνεδρίας και αφού κηρύξαμε την βιβλιοεπανάσταση ο καθένας αποσύρθηκε στα ιδιαίτερα της ύπαρξής του ή της μοναξιάς του. Μέχρι να έρθει η ώρα που έφευγε το λεωφορείο των 4 για Κοζάνη, φέρων την διευθυντικήν καπαρδίναν, σήμα πολυφορεθέν του ρόλου μου, αποσυρόμουν στο καφενεδάκι του Εθνικού Κήπου – δεν ξέρω αν υπάρχει ακόμα) ότι μ’ εσυγκινούσε το ταπεινό φτιαχτό ρυάκι που ήρεμα κυλούσε δίπλα στα τραπέζια. Και ζούσανε αυτοί καλά στο τότε και εμείς καλύτερα στο τώρα δηλαδή:
«...αυτοί που αποδεκατισμένοι λαμποκοπούν
ανάμεσα στα βότσαλα, στα ρυάκια των λιωμένων πάγων...» Σέιμους Χήνυ(+), μτφρ. Κ. Αγ. Ρουκ (+)