Οι κόρες των Γρεβενών

Εις την πλατεία με την προτομή του οσίου Ταλιαδούρου
νυν νεομάρτυρος δεσπότου Αιμιλιανού θέλω να πω
κόρη πίνουσα το απογευματινό νερό της
το άμεσο μέλλον εντός των οφθαλμών της ατένιζε.
Εκεί εκαθήσαμεν να φωταγραφηθούμε
«Όπως στα 1923 ο επικυρηγμένος Θωμάς Γκαντάρας
ο ληστής, αποφασίζει να φωτογραφηθεί…»
κατά τον εκ Δεσκάτης ωραίον ποιητή Χρ. Μπράβο,
υλισταί ενός ταπεινού, γρήγορου ελληνικού καφέ
Στο νεότευκτον Σύνδεσμο Γραμμάτων Γρεβενών
που εκανοναρχούσεν ο κύρ’ Πουρνάρας
ετέρα κόρη παρακολουθούσε την διάλεξιν
«Τήκεται ως χιών» εκ του πάθους προφανώς
του ρέκτου αρχαιολόγου ασυγκράτητου της γνώσης
κ. Ραυτόπουλου Σωτηρίου, πολλά τα έτη.

Κι ενώ η τοπική σελήνη ελούζετο στον στεγνό Γρεβενίτη
ως «η αγάπη μου στον Γκουανταλκιβίρ»
μια μπύρα ήπιαμε εντελώς ειρηνική
που εκέρασεν ο μέγας Αντώνιος Χρονικών και Τύρβης
- σιγά το έξοδο και το οινόπνευμα δηλαδής -
μη μας συλλάβει στην επιστροφή η τροχαία
που στο γλυκοαντίλαλο ρέμα Τρουμπέτα αγραυλούσε.