Ας το εξύριζε...

 Τον έβαλα δίπλα από τον Σολωμό πάνω από τον Αναγνωστάκη
- χειρ Κ. Ντιος-δεν του πολυάρεσε κάπως του ήρθε το μουστάκι
(ας το εξύριζε...)

Ιδιωτική οδός

 "Ιδιωτική Οδός" κι ήδη την είχε συνθέσει ο Οδ. Ελύτης
την στρώσαμε στο σεισμό (1995) βγάζει στην αυλή της
εκκλησίας, κάθε που την πηγαίνω και την περπατώ
με ανθρώπους, λόγια που μας κράτησαν ένδον συζητώ

«Σε πήρα πήρα για επισκευή / κι εσύ με ξεχαρβάλωσες...» Ντίνος Χρστνπλς

Εμπρός λοιπόν να συμπήξωμεν σωματείον οι ανά την Επικράτειαν πληττόμενοι από «Τα εσώψυχα του Ντίνου Χριστιανόπουλου» βιβλίο που κυκλοφόρησε χτες από τις εκδ. ΙΑΝΟΣ, στο οποίο ο συγγραφέας σε μια συνέντευξη ωκεανός στην κ. Σωτηρία Σταυρακοπούλου «περιλαβαίνει» πολλούς μεταξύ των οποίων και την ημετέρα αναξιότητα. Τι του έφταιξα του ευλογημένου;
«Το επ’ εμοί»: Ας γράφει και λέει ό,τι θέλει για την πνευματικήν υπόστασιν ή ανυποστασίαν μου και ας μένει στην κάποτε διατυπωθείσα άποψή του για μένα πως: «Μη νομίζεις πως είσαι κάτι, τίποτα δεν είσαι» («καλά κάνω» του είπα) κι ας το ανακάλεσε μετά από καιρό. Αλλά να με πει και πασόκ τον καιρό που ήμουν στην Βιβλιοθήκη Κοζάνης (τότε του εκδώσαμε ένα βιβλίο του). Ανήκουστον, ύβρις βαρύτατη μαζί με τις άλλες δι εμέ ανακρίβειες (άλλοι τις λεν ψεύδη συγγνωστά ή ασύγγνωστα και άλλοι μλκς)
Αλλά Πασόκ χάριν του οποίου μάλιστα ανήλθον και κατήλθον (αυτό σίγουρα) στη Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης!
Τρία πράγματα δεν έπραξα εις τον βίον μου α. δεν μπήκα φυλακή γενικώς (αν και ποτέ δεν είναι αργά), β. δεν εισήλθα ποτέ εις τους ευκτήριους οίκους ανακουφίσεως ανδρών, γ. δεν ήμουν κι ούτε ψήφισα ποτέ πασόκ. Για τα δυο πρώτα έχω μιαν έλλειψη εμπειρίας το ομολογώ για το τρίτο σεμνύνομαι.

Βρέχει βροχή

 Μια βροχή πρώιμου φθινοπώρου ήδη με τυλίγει
τέρμα αναταράξεις στου καλοκαιριού τα σώματα
Σφιγγόμαστε στους πρώην εαυτούς μας με τη λίγη
προσδοκία να ξαναοργώσουμε αγαπημένα χώματα

Ισως...

 Κόβαμε μια ξηραμένη εντελώς δάφνη με πόνο και πριονομανία
και στον κομμένο πάτο πρόβαλε και μας ξάφνιασε η Ωκεανία...
Χάρτης μιας λύπης, τόσα χρόνια είμασταν αντάμα.
Ενα κλαδάκι όμως δίπλα της ίσως να κάνει το θάμα...

Η τυχαία συνάντηση

 Ανήμερα αγίου Ευσταθίου των Ορθοδόξων
μέρα που πέθανε ο Σεφέρης διευκρινίζω
τυχαίως συναντηθήκαμε στου Μπαράκα
που πάει να πει σε γλώσσα ανατολική «Ευλογία»
Γρηγόριος ο φιλόσοφος και Καραφύλλης
Ηλίας αρχηγός λογοτεχνών Θεσσαλονίκης κ.λπ
και εντελώς Κουτσούκος να το πω
Μάριος Μ. επιμελητής ποιημάτων Μυριβήλη τώρα
η φιλολογούσα ωραία νεάνις Βίκυ Μ.
η αναξιότης μου κατά τον αυτοοικτείρμονα τρόπο·
ΙVAV VANIDIS φωτογράφος εκλαμπρότατος
άρα εκ των πραγμάτων μονίμως έξω απ’ τα κάδρα του
Εσυζητήξαμε και για τη Βιβλιοθήκη Κοζάνης
σε όλους τους γνώριμη κι αγαπημένη έκπαλαι
με τρόπο κάπως σχετλιαστικό όμως για το νυν της
Πέρασεν κι ως «Ωραίος Αντώνιο» ΜΠΡΑΝΚΑΤΙ ΒΙΤΑΛΙΑΝΟ
ο από το ΚΕΝΤΡΙ έναντι του ανακτόρου Γαλερίου
μου εχάρισεν του TONY JUDΤ “To Πανδοχείο της μνήμης»
εις το οποίο τώρα προσπαθώ ν’ επισημάνω
απουσίες οριστικές, τελεσίδικες ή αμετάκλητες...

Νηνεμία λίγο πριν...

 Με φθινοπωριάζει της Θεσσαλονίκης η αέρινη ανατριχίλα
κι άλλαξα πέτσα το φίδι που επιστρέφει στην φωλιά του
του Εγκλειστου των 40 Εκκλησιών τη καταφιλημένη αρβύλα
με καρτερία την αδημονώ στην 950σέλιδη βιβλιομιλιά του

Τα φύλλα

Κοιτούσα τα φύλλα που μαζεμένα περίμεναν το τελικό τους ταξίδι στα σκουπίδια ή τη φωτιά. Θυμήθηκα το ποιηματάκι που διάβαζε το μεσημέρι στο βιβλίο του και φωναχτά ο δευτεροετής του Δημοτικού Μ. πολλές φορές και εσυγκινούμην εξ ίσου κάθε φορά Δεν γνώριζα την ποιήτρια Φιλίσα Χατζηχάννα από Κύπρο (1947- 1999) αλλά μου ‘ρθε κάτι σαν ήπιος λυγμός...

Τα φύλλα

Φθινόπωρο φτάνει
τα φύλλα όλο πέφτουν
θα πάνε ταξίδι
πολύ μακρινό

το ένα στην στέγη
το άλλο στον κήπο
το τρίτο σε κάποιο
μικρούλι σχολειό

Στρατί στρατί...

Του Λάμπρου Πορφύρα "πήρα το στρατί στρατί το μονοπάτι"
πατώντας μαλακές πευκοβελόνες αγίου Βησαρίωνος εσπέρας
βρήκα τις πέτρες που μας στάθηκαν στάσιμο και σκαλοπάτι
ζευγάρια αντί ζευγάδες καλησπέρισα στο γύρισμα της μέρας...

Υψωσις

Την σήμερον Παγκόσμιος Υψωσις του Τιμίου Σταυρού αυτό γράφει το ημερολόγιον και το διαδηλώνουν τα ματσάκια βασιλικού που μοιράζονται στους ναούς. Ετσι μέχρι και ο "λυστής" πήρε το σταυρό του επ' ώμου και βγήκε στους δρόμους διαδηλώνοντας και θυμιζοντας πως είναι ο μόνος σίγουρος κάτοικος του Παραδείσου.

Οι κόρες των Γρεβενών

Εις την πλατεία με την προτομή του οσίου Ταλιαδούρου
νυν νεομάρτυρος δεσπότου Αιμιλιανού θέλω να πω
κόρη πίνουσα το απογευματινό νερό της
το άμεσο μέλλον εντός των οφθαλμών της ατένιζε.
Εκεί εκαθήσαμεν να φωταγραφηθούμε
«Όπως στα 1923 ο επικυρηγμένος Θωμάς Γκαντάρας
ο ληστής, αποφασίζει να φωτογραφηθεί…»
κατά τον εκ Δεσκάτης ωραίον ποιητή Χρ. Μπράβο,
υλισταί ενός ταπεινού, γρήγορου ελληνικού καφέ
Στο νεότευκτον Σύνδεσμο Γραμμάτων Γρεβενών
που εκανοναρχούσεν ο κύρ’ Πουρνάρας
ετέρα κόρη παρακολουθούσε την διάλεξιν
«Τήκεται ως χιών» εκ του πάθους προφανώς
του ρέκτου αρχαιολόγου ασυγκράτητου της γνώσης
κ. Ραυτόπουλου Σωτηρίου, πολλά τα έτη.

Κι ενώ η τοπική σελήνη ελούζετο στον στεγνό Γρεβενίτη
ως «η αγάπη μου στον Γκουανταλκιβίρ»
μια μπύρα ήπιαμε εντελώς ειρηνική
που εκέρασεν ο μέγας Αντώνιος Χρονικών και Τύρβης
- σιγά το έξοδο και το οινόπνευμα δηλαδής -
μη μας συλλάβει στην επιστροφή η τροχαία
που στο γλυκοαντίλαλο ρέμα Τρουμπέτα αγραυλούσε.

Στρατοδικείο μετ' ανθέων

 Η υπ’ αριθ 43/67 απόφαση του Εκτάκτου Στρατοδικείου Κοζάνης συνεδριάζoν εν ονόματι του Βασιλέως των Ελλήνων Κων/ντίνου. Αμέσως μετά το πραξικόπημα του 1967 συνελήφθησαν και παραπέμφθηκαν στο Στρατοδικείο 43 πολίτες της Κοζάνης, μέλη της τότε ΕΔΑ, για παράνομη ενίσχυση του κόμματος. Ο κατάλογος έπεσε στα χέρια της ασφάλειας η οποία με μεγάλη ευκολία συνέλαβε τους «ενισχυτές». Δεν τιμωρήθηκαν όμως όλοι αλλά οι ανήκοντες στην πρώτη γραμμή και είχαν μείνει εκτός Γυάρου. Η υποστηρικτική γραμμή ήταν πως η ΕΔΑ τότε ήταν νόμιμο κόμμα κι οι στρατοδίκες γνήσιοι ή ντυμένοι στρατιωτικά το έψαξαν κάπως...

Κυκλικά ερείπια

 Είναι φορές
"...πιο δύσκολο απ' το να πλέξεις από άμμο ένα σκοινί ή να αποτυπώσεις σε νόμισμα τη μορφή του άμορφου ανέμου" Από το ¨Κυκλικά ερείπια" του Χ.Λ. Μπόρχες

Λεξεις όταν φτιάχνουν το ανεβατό τυρί...

«Πεζούρα και Καβαλαρία» γράφει ο Μακρυγιάννης αλλά
ο παππούς το όνομα του οποίου φέρω με όλα τα πάθη τα πάθια τα λάθη και τα λάθια του, πότε πεζός και πότε καβαλάρης. Τρία μπ(ου)λάρια είχε κι ένα γομάρι. Το αγόρασαν απ' τους Κουτρωτσαίους. Βγήκε αχαϊρευτο. Το πούλησαν. Σ’ αυτό καβάλα διέσχιζει τα ορεινά μονοπάτια προς Βόιον, Πεντάλοφον, Επταχώρι κ.λπ. χωριά. Για κυδώνια, κάστανα, μήλα. Κουβαλούσε αλεύρι στους βουνίσιους, ημιορεινός αυτός. Φορτωμένος πήγαινε το ίδιο γύριζε. Κυρατζής· έμπορος, μεταπράτης πριν τους ανακαλύψει ο Μοσκώφ. Στο σπίτι οι γειτόνισσες ερχόταν κρυφά με το κλεμμένο στάρι από τα φτωχικά αμπάρια τους, στην ποδιά ν’ αγοράσουν φρούτα. Τις βάραιναν οι άντρες. «Γυναίκα και γομάρα, βάρα» έλεγε ο πάππος Χαρσός στην πόλη. Ασμάζωχτες, ασυνάστρεγες. Η Μιχάλαινα μπήκε κρυφά στην αυλή να κλέψει κυδώνια, την πήρε χαμπάρι το μουλάρι και την συγύρισε με τα πισινά. Το λέει και το ρητό «Φυλάξου από τα πισινά μουλαριού και τα...». Λιποθύμησε από φόβο και πόνο.
– Χαντακωμένη τι δεν μ’ έλεγες να σε δώσω όσα σε λείπαν. Αυτή όμως τα ήθελα για αλλού...
...Λίγο πριν την Καστοριά πέφτουμε σε ένα κρατικό αγρόκτημα γεμάτο μηλιές. Χυθήκαμε μέσα στρατιώτες σε πόλεμο είμασταν. Ο φύλακας φώναζε:
- Αλτ , αλτ , που πάτε;
- Κάνε άκρα σκοπέ. Μαζέψαμε τόσα που δε χωρούσαν στο γυλιό. Απληστοι, αχόρταγοι, νηστικοί για μήλα και ζωή τώρα. Ανεβήκαμε στα τζαίημς. Πετάξαμε όσα περίσσεψαν. Πόσα να φας...
Μακριά φάνηκε ο Γράμμος που περίμενε να μας φάει ...

Κουίζ...

 Τους κατά καιρούς, λιγοστούς πλέον, επισκέπτες του «επαγγελματικού» μου γραφείου (δικηγορείον κάποτε) και άλλοτε νυν και αεί έδρα της Παρέμβασης υπέβαλα σε 2 κουίζ
1. Αν μπορούν να βρουν ένα νομικό βιβλίο στις βιβλιοθήκες ή χαμαί
2. Ποιός είναι εικονιζόμενος στο σχέδιο –χειρ Κ. Ντιό-.
Δώρον στους τυχερούς 1 συνδρομή της «Π» ή ένα βιβλίο μου
Διαβάζω στις «Μέρες Θ’» του Γ. Σεφέρη εγγραφή της Παρασκευής 5 Νοέμβρη (1965). Αθήνα.
«...Ετσι όλη την ώρα που πέρασε κοντά μας τον κοίταζα-κοίταζα αυτό το εξαιρετικά ευκίνητο πρόσωπο με τ’ άσπρα μαλλιά και τα γαλανά μάτια. Ευκίνητο σαν την ήσυχη θάλασσα όπου παίζουν ίσκιοι από σύννεφα· τα μάτια του θα τα έλεγα μάτια ζωγράφου που θέλουν ν’ αρπάξουν ή να συγκρατήσουν ή ν’ αποχαιρετίσουν κάτι. Αυτή η άναρθρη συνομιλία ήταν από τα συγκινητικά πράγματα που έζησα. Ενώ δεν είπε σχεδόν τίποτα, έφυγε αφήνοντας ένα κενό. «Sibylise”…

Απολογία αγαλμάτων

Στη σάλα του αρχοντικού με τις κορομηλιές
Πατέρας και δυο γιοί ζωγράφοι
Παρίσι, Αθήνα, Θες/νικη Σιάτιστα Κοζάνη δηλαδή...

Παραποιητής του Καρυωτάκη

 Σταθερός στην καλοκαιρινή μου θέση στον πλάτανο 2

αδειάζω σκέψεις γεμίζω με αέρα νοσταλγίας χιώτικο

αμφότερες δουλειές επίμοχθες αλλά σ’ αυτές επενδύω.

Λείπει ταξίδι ο Αλέκος, το τσίπουρο σήμερα αλλιώτικο