του αγίου Αλκιβιάδη

 Την 16ην/8ου του άγιου μάρτυρος Αλκιβιάδη
τη σάρκα πυρ κατεσθίει και τελειούται,
όχι εκείνου του ωραίου και μοιραίου που εχαντάκωσε
τους Αθηναίους με την εκστρατεία της Σικελίας.
Περί το εσπέρας στην ενιαύσιά μας συνάντηση
στο Στενό και Τζέρυ Καρά τοποθεσίες περασμένες
έναντι Ολυμπου, Πιερίων, Καμβουνίων, Χασίων
και πίσω στο «Δαρμένο σβέρκο» ο Μπούρινος.
Με τον ποιητή της πάτριας νοσταλγίας Π. Β. Πάσχο
- να επισκεπτόμεθα τους ποιητές κάποιας ηλικίας
κατά τον Γ. Βαρβέρη που γνώριζε απ’ αυτά.
Οι καλαμιές πήραν ξανά πάνω τους
Τα σύννεφα γεμάτα βροχή, βροντές πηγαινοέρχονται
Και πάντα κάτι παίρνεις μαζί σου στην επιστροφή
όπως λ.χ αυτό που σημειώνει ο εν λόγω.
...
«Ελα αγάπη, σαν τους καταρράχτες της βροχής
αρώματα από τους ψηλούς πευκώνες φορτωμένη
Ελα, να μαστιγώσεις τους ερημικούς μου δρόμους
ν’ ανοίξεις τα κανάλια, να ξεπλύνεις τα χαλίκια,
να πλημμυρίσεις σώμα και ψυχή
από καιρό σε ξηρασία επικίνδυνη αφημένα».