Σε (μας) λιγοστεύει

 Σήκωσα το κεφάλι απ’ τα χαρτιά
κοίταξα έκπληκτος τους γύρω γνωστούς ομήλικους
όλοι με στρώσεις κι αναβαθμούς άσπρου στα μαλλιά
Πυκνά, αραιά, καθόλου...
Δε βλέπω τον εαυτό μου και νομίζω πως εξαιρούμαι
Αλλά με βλέπουνε όλοι οι άλλοι
που ούτε κόλαση είναι ούτε παράδεισος
αλλά πραγματικότητα που μέρα τη μέρα σε λιγοστεύει