Προθεσεις, υποθέσεις παραθέσεις

Ανήμερα της 17ης/ 11ου 2018 αντί 3 ευρώ αγόρασα την εφημερίδα ΑΥΓΗ. Την έχω κόψει εδώ και καιρό από τότε που συνειδοτοποίησα πως είμαστε σε διαφορετικούς πολιτικούς πολιτισμούς. Εγώ παρέμεινα σ’ εκείνη την εποχή της που κοντά 40 χρόνια εξέπεμπε την εκδοχή της πολιτισμένης αριστεράς. Φτωχική εφημερίδα την οποία λίγες χιλιάδες (δε λέω
καλύτερα εκατοντάδες) τη διαβάζαμε, στηρίζαμε, τη σώζαμε, την ζούσαμε σαν μια καθημερινή αναπόφευκτη αγάπη, μ’ όλες τις κηλίδες της επί χάρτου. Είχε δώρο σε νάυλον τυλιγμένο το 1ον τχ. του περιοδικού ΑΝΤΙ (Μάιος 1972). Θυμάμαι πώς ο εφημεριδοπώλης της στάσης αγίας Τριάδας Θεσσαλονίκης μου το έχωσε στο τζάκετ. «Πάρτο και φεύγα· το μαζεύουν». Ακριβό απόκτημα, χρόνια τώρα τέτοιες μέρες το αγγίζω, μαζί με τις «Αρκαδίες» 1,7,8 του Θεοδωράκη με το «Μιλώ» και «Χάρης» του Μ. Αναγνωστάκη, που ακούω αυτή τη μέρα· αυτό το περιοδικό στάθηκε ως το τέλος του, σημαιοφόρος της πληροφόρησής μας.
Τη συγκίνηση εκείνου του καιρού ξαναζητούσα στη χτεσινή ΑΥΓΗ και Μέρα, εις μάτην όμως, καθότι εσαρώθησαν ανεπιστρεπτί εκείνα που κάποτε θεωρούσαμε ελάχιστες αξίες που σε ξεχωρίζουν από το χυλό της άβουλης μάζας και την ευτέλεια του λαϊκισμού.
Στο ραδιόφωνα ακούω τον Δημήτρη Παπαχρήστο ν’ απαγγέλλει τον Εθνικό ύμνο πριν το ΤΑΝΚ του Πολυτεχνείου. Λόγια, φωνές, τραγούδια χιλιοειπωμένα που έγιναν εθνικά κλισέ. Συγκινούμαι ορισμένως.
- Α, ρε Μήτσο εσύ τουλάχιστον δεν εξαργύρωσες την «αλλόφρονα τρέλα της νιότης» όπως κάποιοι, ευάριθμοι ευτυχώς. Κι αμέσως: «Ποιός τη ζωή μου ποιός τη κυνηγά/ να την ξεμοναχιάσει μες στη νύχτα...». Επέτειοι...

Μέρες 2018. Στην άδεια πλατεία
δεν μαζώχτηκαν ακόμα τα «ΚΝΕφουσάτα»
των διαδηλωτών και το ΚΚΕ διατελαλεί τα 100 του χοόνια.
Ενα ΚΑΠΗ αγνώστου προελεύσεως διασχίζει
ανέκφραστο τον πεζόδρομο με τις πικροκαστανιές
Στον καθεδρικό του αγίου Νικολάου
πλήθος χριστιανικού λαού υποδέχεται
την ηγιασμένη κάρα του οσίου Δαβίδ Ευβοίας,
βοήθειά μας!
- Αμήν...