Η τυχαία συνάντηση

Που βρήκα την ποιητική συλλογή «Περάσματα και Χαιρετισμοί» του Κ. Παλαμά, εκδ. Βιβλιοπωλείου Εστίας 1931, το ξέρω. Την ξεφυλλίζω τακτικά. Εκεί κι ο οικείος στίχος από τα «Ξενομιλήματα»: «Η θάλασσα τα πόδια σου αν τα δει/ θα γαληνέψει.». Αλλα εκεί και ένα ποίημα αφιερωμένο στον ποιητή Γ. Δελή άγνωστόν μου εντελώς (1870- Βραϊλα Ρουμανίας 1954 Αθήνα) ιατρός κυρίως όμως μια συλλογή του «Σύννεφα στο γέρμα» Αθήνα τυπογραφείο Εστίας 1927 με σχέδια εντός της του Κ. Παρθένη παρακαλώ, την είχα στη βιβλιοθήκη, σχεδόν ράκος – δε θυμάμαι από πιό παλαιοπωλείο την τσίμπησα.

Πόσοι ερωτεύονται της δάφνης τ’ απολλώνεια φύλλα
στου Παρνασσού τη ρίζα πόσοι νυχτερεύουν
με του ψαλμού λυρικού πόσοι την ανατριχίλα
στις ράχες του κάποια κορφή ονειρεύοντας, γυρεύουν
......
Στην ρίζα δεν απόμεινες, τραβάς προς την κορφή

καταλήγει για τον ποιητή Γ.Σ ο Κ.Π.

Και η πλάνη ω Τόλμη, πλάστρα που κερνάς, Ακράτο
του ονείρου το αναστάσιμο μεθύσι δός μου
της χίμαιρας το πάθος. Πεθαμένου κόσμου
δυό μάτια ασάλευτο με δένουνε. Γεμάτο

μιας νέας ζωής μου καίει τα χείλη το ποτήρι...

Γράφει ο ποιητής Γ. Δ σε ένα ποίημα της συλλογής αφιερωμένο στο Κ. Π. (Κωνσταντίνο Παρθένη ή Κωστή Παλαμά άραγε;)
Η τυχαία συνάντηση των δύο παλιών βιβλίων που είχαν τελικά μια κάποια κοινή αράδα δηλοί μήπως πως όλοι κάποτε θα ξαναβρεθούμε ή θα ξανασυντηθούμε με ό, τι αγαπήσαμε...