Στο Μέγα Γιαλό (γιαλό πηγαίναμε)

Η φαμίλα του Φασκογιάννη του αιγοβοσκού και άλλες δύο ου﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ναστηρτυργηθοιγοβοσκου και λααλες μη έχοντες εκκλησία πλησίον στα μανδριά τους δια να λειτουργηθούν τα Χριστούγεννα πήγαν στο μοναστηράκι του αγίου Δημητρίου. Και ημείς (εγώ δηλ.) δια την αυτήν λειτουργίανασσονιτισσας.ς Πναον τονα αγιο Δημητ λααλες  με την δεύτερη καμπάνα νύχτα έξωξω ακ, στον μεγαλοπρεπή γείτονα άγιο Δημήτριο ασσονιτισσας.ς Πναον τονα αγιο Δημητ λααλες πάω κι αυτός πρώτα μονύδριον, μετόχι της Παναγίας της ασσονιτισσας.ς Πναον τονα αγιο Δημητ λααλες Ελασσωνίτισσας, ήτο.

    

     «...Κάτωθεν από το μοναστηράκι ηπλώνετο ο Μέγας Γιαλός με την μακράν ατέλειωτον πλατείαν λωρίδα της άμμου και των  χαλικιών του, με την βαθείαν γαλανήν και πρασινίζουσαν θάλασσάν του...»

         Αυτή η θάλασσα όμως, ήταν ή για άλλο γιαλό μιλούμε, παρακατιώντες, και δεν καταλαβαίνουμε;

         Τότε. 197...ων﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽σας τις νιμοε ςκομδαιε ςκι εξατσεις στο ΛΤΒ Σερβέτος

         Προ ευμνημονεύτων χά﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ η θάλασσα ήτοα Τοτε 197.. Προ αμνημονευτων χρόνων τω καιρώ της ενηλικιώσεώς μας δια της φανταρεύσεως ότι μηδείς αφαντάρευτος ενηλικιούτε. Λοχίας, υποστάς τις νόμιμες δοκιμαν ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽Σηα, υπονιμοε ςκομδαιε ςκι εξατσεις στο ΛΤΒ Σερβσίεςσίες κι εξετάσεις στο ΛΥΒ Σερβίων παρά την κοινότητα Λάβα, στο Ταχυδρομικόν Σώμα έλαβα την τελικήν κανονικήν άδεια λίγο προ της απολύσεώς μου εκ του στρατού του Ελληνικού.που Τ=﷽﷽﷽﷽ε μια βαιτζα με την Τεων του στρατοονευτων χ

         Με την Τ (κι όπου Τ= υποκοριστικόν (επιχωριάζει στον τόπο μας) της εορταζούσης την 22αν Δεκεμβρίου Φαρμακολυτιθος﷽﷽﷽﷽﷽﷽ γλειας νησον ΣικΒια των Χριστουγεννων υτων χρίας ότε και κοινωνούμεν και λύεται η ήπια νηστεία μας (μόνον ακρεοφαγία δηλονότι) των Χριστουγέννων, εφορτώσαμεν μιαν βαλίτζα στο λεωφορείον του ΚΤΕΛ Κοζάνης προς Λάρισαν και από κεί Βόλος. Πλοίον δε αρμόδιον προς τούτο μας μετέφερεν στην γλυκείαν νήσον των αναγνωστικών μας ονείρων Σκιάθον. Προς παρα - θερισμόν εικόνων, εντυπώσεων, αισθημάτων κ.λπ.

         Με το που κατεβήκαμαν στο λιμάνι Τον είδαμε εντοιχισμένο· ανάγλυπτη η όψη του σε μια σλη ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽α αυτ οι καυμοαν ποσε μια σιστουγεννων υτων χτήλη να θυμίζει  απο το “Μοι(υ)ρολόγι της φώκιας” : "Σαν να 'χαν ποτέ τελειωμό τα πάθια κι οι καημοί του κόσμου. Τα δικά μου “πάθια” της θητείας-  πάθια κατά τεκμήριον μαχητόν - λάβαιναν ήδη τέλος. Μακάρι να κρατούσαν κι άλλο. Πόσο; 28 μήνες δεν σ’ έφτακαν, τόσον ωραία επερνούσες; Τόσον! Ομως μόλις απεκδύθημεν την φανταρική στολή και περιεβλήθημεν ως ιμάτιον φροντίδων, την πολιτικήν, τότε εκτίμησα δεόντως την ξενοιαξιά τους. Μαθηταί, φοιτηταί, στρατιώται είναι (είμεθα) στη φροντίδα άλλων ατόμων ή θεσμών κατά κανόνα πίστεως,

         Πριν το λοιπόν ανοιχτούμε στης ζωής το τρεχαληχτό καταπλεύσαμε εις την Παπαδιαμαντόνησον να πάρουμε ηθικήν και ψυχικήν φόρα, ου μην αλλά και σωματικήν θα έλεγα, το λέγω αλλά δεν το εννοώ.

                           *

         Τώρα προσώρας κοιτώ δυο φωτογραφίες. Στη μία η Τ. “Πάνω στην στην άμμο την ξανθή” (τι ωραία) διαβάζει και μεταφράζει ποιήματα του Πωλ Ελυάρ. Μπροστά θάλασσα. Μέγας Γιαλός, Μεγάλη άμμος; Ποιά στο καλό της ήταν. Μη και εδώ προσάραξεν ο “Διαπόντιος, νεκρός, χωρίς ποτέ να γίνει υποβρύχιος” ο “Νεκρός ταξιδιώτης”; Εγώ αυτός ξάπλα με κλειστά μάτια σώμα και φάτσα νεότητος στρατιωτικής, ολιγόχρονης αναβολής λόγω σπουδών, καμμένος εμφανώς ως χωρικός κι αθαλάσσιος, ακουμβών το κεφάλι σ’ ένα “Κούτσουρο” (όχι μαύρο) υπόλευκον.

         “Ερημα γιαλόξυλα, λεία, ασπρουδερά και σαπρά, λείψανον παλιών αγνώστων ναυαγίων, πλανώμενα εδώ κι εκεί εις τον αφρόν ή κείμενα κάπου εις τον πάτθρου﷽﷽﷽﷽﷽﷽μεπαρμενα εκες, λοτε ες Κοζεξατσεις στο ΛΤΒ Σερβον, τα έρριπε το πέλαγος επάνω εις την άμμον· έκειντο διεσπαρμένα εκεί διηγούμενα αφώνους ιστορίας συμφορών και πνιγμών και ολέθρου”.

          Εκεί το βρήκα κι εγώ. Σε μια στρογγύλη πλευρά έγραψα με κάτι μαρκαροειδές της εποχής τη γνωστή στροφή του Οδ. Ελύτη “Οπου και να σας βρ κ.λπ."﷽﷽﷽κΟπου και να σς βροφαισα. Τους εβαλα τη στροίσκει το κακό αδεφλοί κ.λπ." και έκανα κι ένα σχέδιο δε θυμάμαι τι. Καθε μέραπλευρά τουκεί. Σάνω συμβητοι κι οι δυομαμαιτι. τη στρο σ’ αυτό πηγαίναμε για τα αδόκιμα μπάνια μας, ως κωμικοτραγικά ακολύμβητοι, και οι δύο. Διαβάζαμε κι ερεμβάζαμε γενικώς.  Οι λιγοστές ρασαν ωςη αμμαος απο τα δαχτυλα μαςοζεξατσεις στο ΛΤΒ Σερβημέρες πέρασαν, γλύστρισαν ως η άμμος στα δάχτυλά μας. Συντροφιά τα δύο νεανικά κορμιά μας είχαν το λοιπόν, έναν κορμό, δεν τον λέω κούτσουρο, αδιευκρινίστου ξυλικής καταγωγής, μισού μέτρου μήκος και 30 πόντων διαμετρο. Σ’ αυτό πάνω έγραψα το όνομα Του κι όσο και αν φυσούσε ο μπάτης δεν το έσβηνε.  Στο μέλλον η βροχή και το κυμα κυ,.﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ων ΑΣγαρηνυς χλουρους κλαηνε αυτεις στο ΛΤΒ Σερβρίως που θα το έγλειφε στην αρχή ηδονικά και στη συνέχεια διαβρωτικά θα το έσβηνε· η μελάνη θα κυλούσε στην άμμο  όπως το αίμα εκείνου του πτωχού αιπόλου-αγίου (Τζιόμπανου) που έλουσε τα άνθη και τους χλωρούς κλάδους,.﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ων ΑΣγαρηνυς χλουρους κλαηνε αυτεις στο ΛΤΒ Σερβ της γης μετά την σφαγήν του από τους Αγαρηνούς.

          Στις νυχτερινές μας περιηγήσεις στα σοκάκια της πολίχνης (χα, χα πολίχνη!) από κατάστημα με τουριστικά είδη πήρα μια  υποπρασίνη υποκαμίσα άνευ κομβίων. Τη φυλάγω ακόμα. Ξεντράχλιαβος δε σχεδόν επισκέφτηκα το σπίτι Του κι εφωτογραφήθην στη σάλα και τη σκάλα του. Αγόρασα περιπλέον και ένα μικά﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽αικό. Με τη μορφήον εκεα τυριστικ πολτη στρορό κεραμικό ενθύμιον με τη μορφή Του και πάνω του το Μοι(υ)ρολόγι, παπαδιαμαντοπασπαρτού πλέον περί-παθών και πάθιων.Το πρόσεξε τις προάλλες στη βιβλιοθήκη του γραφείου μου ο κυρ’ Αντώνιος πασών των Γρεβενών και Γρεβενίτου κι εθαμβήθη, μαζίή﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽τα με μια ελαφρκυρ'προαντοπασπαρτοπολτη στροζί του κι εγώ που το ερελλε ς﷽﷽﷽ του εμια ελαφρκυρ'προαντοπασπαρτοπολτη στροίχα λησμόνήσει. Μάλλον έχει γίνει πέτσα του χώρου μου ή αιωρούμενος κονιορί﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽αβδισμοέτσα του γραφειαντοπασπαρτοπολτη στροτός ως άδηλος αναπνοή αναπνεόμενος. Το έχωή﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽τα με μια ελαφρκυρ'προαντοπασπαρτοπολτη στρο παρά 1 τεσσαρακοντα χρόνους όσοι κι οι ραβδισμοί της Γραφήςή﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽τα με μια ελαφρκυρ'προαντοπασπαρτοπολτη στρο· άσπαστον με μια μόνον ελαφριάν αμυχή. ΜΙα ﷽﷽﷽﷽ρυφήρα μια υποκαμίσα ρτα τυριστικ πολτη στρο

      Και ήταν αυτό το πρώτο της ζωής μου ταξείδιον εκεί…

ΥΓ.  “Γι αυτό θα γράψεις” μου είπεν ο κυρ’ Αντώνιος ο περιΤυρβάζων. Κι έγραφον παραμονή αγίου Νικολάου, πολιούχου της πόλεως μας, που εφέτος α)﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽αρεαυτου αγξωτερικ ής, λαηνε αυτεις στο ΛΤΒ Σερβη μεγάλη εικόνα του ετέθη στο περιθώριον κάπως, ότι αα)﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽αρεαυτου αγξωτερικ ής, λαηνε αυτεις στο ΛΤΒ Σερβφίχθη (δώρον από τη Ρωσία) και έγινε δεκα)﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽αρεαυτου αγξωτερικ ής, λαηνε αυτεις στο ΛΤΒ Σερβτή με τιμές Υπουργού Εξωτερικών, εικόνα του αυτού αγίου. Αύτη είναι ακριβές αντίγραφον εκ του πρωτοτύπου που φυλάσσεται στο ναό του Σωτήρος στη Μόσχα, και να δούμε πως θα αντιδράσει ο τοπικός άγιος και πως θα τα βρουν οι δυό τους. Μεγαλοπρεπέστατη φυσικά, ως ο τελευταίος Τσάρος  Νικόλαος  Β’  όστις συν γυναιξί και τέκνοις ετουφεκίσθη ασπλάχνως από τους μπολσεβίκους του καιρού του και στις μέρες μας καθαγιάσθηκε με όλη την οικογένειά του, μεγάλη η χάρη τους.

         Αμήν…

 εκ της ΤΥΡΒΗΣ τχ. 10