Η "Π" ξανάρχεται...

το εξώφυλλο της Χριστίνας Καραντώνη

Επιστροφή

 'Αγνωστη πλάτη, μαύρα μαλλιά αφημένα σε κοτσίδα
"Τα κύματα της θάλασσας το είπανε" να μη σε μέλει
ποιά είναι· γράφει για επιστροφή στα σώματα πατρίδα
- Γιατί να μην είναι νέο εξώφυλλο στη "Μαρία Νεφέλη";

Συμεών σαλού κατα Χριστόν

21 Ιουλίου μνήμη Συμεών του κατά Χριστόν Σαλού
και τα "6, 6 της Σκηνοπηγίας" μας εκτύπησαν κι αλλού
(εις Κω)

Η νύχτα πήρε μια ώρα παραπάνω από τη μέρα
το καλοκαίρι λιγοστεύει στη στάμνα του καιρού

Μικρά πραγματεία περί των τοπικών ηλιθίων

Εγραφα σε ένα τοπικόν σάιτ:

«Μια καλή ανάπλαση δημόσιου χώρου αρχίζει πάντα με το κόψιμο των δέντρων...»

Και ελαβον μεταξύ άλλων και το παρακάτω ανώνυμον, εννοείται, σχόλιον:

                 

ΠΑΡΙΣ- ΙΟΥΛΙΟΣ 15 th  2017 at 21: 04

ΤΙ ΣΚ. ΕΙΝΑΙ Ο ΜΑΥΡΟΓΙΑΝΟΣ; ΣΥΡΙΖΕΟΣ Η ΟΙΚΟΛΟΓΟΣ; ΚΑΛΑ ΘΑ ΚΑΝΕΙ ΝΑ ΑΣΧΟΛΕΙΤΑΙ ΜΕ ΤΟ ΒΙΛΙΣΤ ΚΑΙ ΟΧΙ ΜΕ ΤΗΝ ΠΡΩΤΕΥΟΥΣΑ ΤΟΥ ΝΟΜΟΥ ΛΟΖΑΝΗ, ΠΟΥ ΕΞ ΑΙΤΙΑΣ ΚΟΥΚΟΥΛΟΠΟΥΛΟΥ, ΠΟΥΛΥ ΤΟΥΝ ΓΙΟΡΤΑΣΙΝ. ΚΑΙΡΟΣ ΝΑ ΜΑΣ ΑΔΙΑΣΕΙ ΤΗ ΓΙΩΝΙΑ ΓΙΑΤΙ ΑΡΚΕΤΑ ΤΟΝ ΑΝΕΧΘΗΚΑΜΕ.ΣΥΛΟΓΟΣ ΓΗΓΕΝΩΝ ΚΟΖΑΝΙΤΩΝ.

Σημειώσεις

ΠΑΡΙΣ  όχι Παρίσι αλλά Πάρις κατά το Ομηρικόν Πάρις – γεν. Πάριδος που τον λέγαν και Αλέξανδρο. Μάλλον το Πάρις προς το Παρασκευάς πάει καλύτερα αν και τότε γράφεται με η. Συνώνυμον του Παρασκευάς, Τσιουβάς  εγωοτε εκ τωνκ Αεξανδροςμη απαντηση.

ΤΙ ΣΚ  μάλλον εννοεί τι σκατά

ΣΥΡΙΖΕΟΣ  Ή ΟΙΚΟΛΟΓΟΣ Τίποτε εκ των δύο

ΜΑΥΡΟΓΙΑΝΝΟΣ  Καρά (μαύρος ) Γιάννης = ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ αν και δεν ετυμολογούμαι ούτως

ΒΙΛΙΣΤ = η Λευκοπηγή με τον ευρωστότερο πλάτανο των Βαλκανίων στο κέντρον της  

ΛΟΖΑΝΗ = Κοζάνη, μνήμη Μιχ. Βιολάρη

ΚΟΥΚΟΥΛΟΠΟΥΛΟΣ Δήμαρχος πολλών τετραετίων

ΠΟΥΛΥ ΤΟΥΝ ΓΙΟΡΤΑΣΙΝ ήγουν (δηλαδή αλλα ΑπριςΣ αλλοτε ρει ροντνα ικ Αεξανδροςμη απαντηση  τι;)

ΣΥΛΟΓΟΣ ΓΗΓΕΝΩΝ ΚΟΖΑΝΙΤΩΝ. στη τοπική διάλεκτο ονομάζονται και παρτάλια (= ράκη, κουρέλια στην κυριολεξία και μεταφορικά)

Το κάστανο κι η όρυζα

Γιατί Κυριακάς εορτάς στους ναούς εις εκκλησίασμα συνερχόμεθα
αναρωτιόμουν καθώς προς τον άγιον Δημήτριον ανηφόριζα
ιερείς, ψάλτες, πιστοί, ζητιάνοι στην ίδια θεία σιγή αλώμεθα
όχι για του Παϊσιου το κάστανο και τη γύρωθέν βρασμένη όρυζα

Ιπποκράτους ανάπλαση

Μια καλή ανάπλαση δημόσιου χώρου αρχίζει πάντα με το κόψιμο των δέντρων...

Το δρομάκι

-->

Μου γράφει η φίλη μας απ’ τη νήσο Σύρο πως χαλάστηκε

εκείνο το δρομάκι που μας πήγαινε στο κρυφό μας περιγιάλι

Το χτφτανουμε στα Κόκκινα με τους βράκκείζουν και που νφτανουμε στα Κόκκινα με τους βράκκεόμιζα πως η ιδιοκτησία του ξεχάστηκε

αμ δε!. Ηταν αυτό που μας έφερνε στο σεφερικό μας γυρογιάλι

Τώρα πως θα φτάνουμε στα Κόκκινα τα αρμυρίκια τους βράχους

τα κύματα κι ίσως σε καμιά ανθρώπινη Καρέτα ή Μονάχους

Η φλαμουριά

Εκεί στην άκρη της πλατείας υπάρχει μια φλαμουριά
στον ίσκιο της δεν καθόμουν μόνον δυό τρία σκυλάκια
κι ένα πρωί με του θεάτρου το πάθος του και τη θωριά
τον είδα στη ρίζα να σκαλίζει της τέχνης τα φαρμάκια.

Στες ίδιες...

"Στες ίδιες πόλεις θα γερνάς"
όσο κι αν στους ίδιους δρόμους
με κοντό παντελονάκι θα γυρνάς...

Ιουλιανά...

Εψές στο θέατρο δάσους της πόλεως παίχτηκε η τραγωδία του Ευριπίδη «Ιφιγένεια εν Αυλίδι».Τα εισιτήρια έφταναν τα 18 ευρώ. Σιγά, παγκοσμίως άγνωστοι μου σκηνοθέτες και ηθοποιοί των θιάσων της θερινής αρπαχτής! Οταν γυρίζαμε την ταινία το Μιχ. Κακογιάννη «Ιφιγένεια» για ένα πακέτο Καρέλια (και δεν κάπνιζα) μονής στρώσης και για μια φασολάδα στην καραβάνα, αγωνιζόμασταν. Ιούλιος του 1976 και «Ο στρατός απαιτεί δράση κι όχι αναμονή» μας βάζαν να φωνάζουμε ότι το Σισμίκ είχε βγει στο Αιγαίο.
Στη φωτ. όχι εγώ δεν ήμουν μ’ αυτούς τους λιγοστούς ενδεδυμένους αρχαίους αχαιούς, αλλά με τους άλλους 8000 περίπου ολόγυμνους και κουρεμένους εν χρω στρατιώτες στην παραλία της Κορίνθου, οι οποίοι κατά διαταγήν του σκηνοθέτη κοιτούσαμε με νοσταλγία το πέλαγος...

Περιμέναμε να φυσήξει ο τότε Αίολος
να ξεκινήσει ο στόλος με την 76Δ φουρνιά στρατιωτών
για την Τροία να την πολεμήσουμε
να την κάψουμε ολοσχερώς
ν’ αρπάξουμε εμείς τώρα την Ελένη
να τη φέρουμε πίσω στη Σπάρτη.
(«Ξέροντας πως η ομορφιά της είναι κάτι
που όλοι οι άντρες θέλουν να τη διεκδικήσουν...»)
«Ενα πουκάμισό» της δηλαδή «αδειανό»
ότι το σώμα της για την Αίγυπτο είχε φύγει.
Η δε Ιφιγένεια στη χώρα των Ταύρων την άραξε ιέρεια
αλλά αυτό είναι μια άλλη τραγωδία του Ευριπίδη
που θα μας την παίξουν άλλος θίασος του χρόνου
καλώς εχόντων των πραγμάτων...
Διότι
«Ενα κορίτσι μυρίζει καλύτερα από ένα βιβλίο
θυμάμαι της Ελένης τη μυρωδιά...
- Ωραία... Ενα κορίτσι μυρίζει πάντα
καλύτερα απ’ όλου του κόσμου τις βιβλιοθήκες...»
γράφει στον «ΟΜΗΡΟ» του ο DEREK WALCΟTT.

Εσπερινοί εν γένει

 Μ’ αρέσει στον Εσπερινό
το "Κύριε εκέκραξα" σε ήχον α΄
κι αμέσως μετά του θυμιατού
τα 12 κουδουνάκια που παίρνουν μπρος
«Ερχομαι, ήειν και ήα, είμι, ήλθον, ελήλυθα, εληλύθειν...»
οι χρόνοι του τώρα και του πάντα.
Κι όταν παπα-Δημήτρης σε «χαιρετά»
(εδώ οι άσχετοι σταυροκοπιούνται αδοκίμως)
λες και περνά μιαν αύρα αειφόρος
που ρίπτει καταγής
τις φυλλοβόλες θλίψεις σου.

Στο βραδινό θέατρο Ποντοκώμης ο "Μίκης κ.λπ."

Δίπλα από φώτα κόκκινα των καμινάδων της ΔΕΗ-Καρδίας

Ταξιδεύαμε στα ορυχεία του κάρβουνου Πανσεληνικός

«Σταυρός του νότου» Μικρούτσικος, Μουμουλίδης Καββαδίας

Και από πάνω μας κοιτούσε ξέπνοος ο δικός μας Πολικκραξα ﷽﷽﷽﷽ καταγταροκπιοσε χιαρετα και δεια κός

Και ήταν εκείνη τη βραδιά αν και δεν φύσαγε  Βαρδάρης

Φεύγω, είπες, αντί σ’ αγαπώ, κι από πίσω μη με πάρεις...

Από την «Πόλη του Βιβλίου» στην «Πόλη της Βιβλιοθήκης»

Τα παρακάτω με αφορμή μία ολιγοσέλιδη μεταπτυχιακή διπλωματική εργασία, λίαν ενδιαφέρουσα για την τοπική ιστoρία, του ιστορικού κ. Κώστα Παυλού με θεμα: «Η συνοίκηση της Κόζιανης» που υποβλήθηκε και κρίθηκε στην Παιδαγωγική σχολή Φλώρινας του Πανεπιστημίου Δ.Μ.

Αν, λέμε...

κι αν τυχόν διψάσεις για νερό σκύψε και πιές από το χέρι
δεν χρειάζεται να στίψεις σύννεφο η κανένα άσχετο αστέρι

Το κενό του χρόνου ή το άδειο του καιρού

Οχι, το κενό δεν το άφησε του Χένρυ Μουρ η χείρα
αλλά το γύρισμα του χρόνου και του καιρού η πείρα

Δεκαοχτούρα της 2ας Ιουλίου

Σηκώθηκα πριν η φίλη μου δεκαοχτούρα αρχίσει να μετρά

τις ώρες και τις καμπάνες που μας καλούν στην εκκλησία

εγώ την κοιτώ στα μικρά μάτια όμως αυτ λλά ﷽﷽﷽﷽﷽ην εκκλησιαή με  βυθομετρά

Κατάθεση τιμίας εσθήτος «Πίστη που πλησιάζει στην απελπισία»*

* Σιμόν Βέιλ