Το Μέγα Ευχέλαιον

 Kάθε Μεγάλη Τετράδη με τον Θ. Κ. απόγευμα, είμαστε εκεί. Εισερχόμεθα ευπρεπώς ενδεδυμένοι με τα ρούχα του Απριλίου στη Μονή Ζιδανίου για τo Μεγάλο Ευχέλαιο, αφού διασχίζουμε την Ανοιξη στα νότια του λεκανοπεδίου. Το θρησκευτικό του πράγματος συναίσθημα είναι αυτό που λιγότερο από όλα τα άλλα μας συνέχει και μας συντρέχει. Τότε γιατί πάμε; Τι θέλουμε εκεί ορθολογιστές και περιεργόπιστοι; Τι μας φέρνει κατ’ έτος τελικά στη αυλή στο κιόσκι με τον μοναστηριακό καφέ και στη συνέχεια στο ναό για την ακολουθία; Μάλλον να υπάρξουμε στη Μεγάλη Ε. και αυτή να μας υπάρξει με τους τρόπους της σε οικείους για την περίσταση τόπους. Κάθε χρόνο μοναχή η Μοναχή (Γερόντισσα του εαυτού της) Θεοπίστη, λιγνό, μαύρο πουλί μιας αδυσώπητης ευτυχίας, "νιώθουμε" να μας περιμένει. Κι είναι τόσο γλυκό κι ωραίο να σε περιμένει κάποιος...
ΥΓ. Στην επιστροφή παίξαμε (o Θ. δηλαδή) στην κυριολεξία με έναν αστρίτη που βγήκε στην άσφαλτο και τον οποίο επιστρέψαμε σώο στη φύση του, ενώ στην μουσική στο αυτοκίνητο, φέτος κυριαρχούσε ο Σατί.