Στη συνέχεια μαθητής Γυμνασίου ανέβαινα τις Κυριακές στην πόλη ν' αγοράσω την εφημερίδα «ΝΕΑ ΠΟΛΙΤΕΙΑ», φιλοδικτατορικών διαθέσεων. Αρα ήμουν κι εγώ συμπαθών κι ας μην καταλάβαινα τι ήταν αυτά που τότε ζούσαμε (ας μάθαινα επιτέλους άλλωστε οι αντιστασιακοί όλων των καιρών είναι από θηλασμού στον αγώνα). Η εφημερίδα δημοσίευε υποχρεωτικά κάθε Κυριακή όπως και άλλες, ένα διήγημα από την «Ανθολογία...» του Ρένου κ.λπ. Αποστολίδη. Θυμάμαι του Διονυσίου Κόκκινου το διήγημα «Μια τουφεκιά στο γαλάζιο νερό» ή το όνομα ενός διηγηματογράφου που μου έκαμε εντύπωση: Κίμων Λώλος! Πολύ αργότερα έμαθα πως γεννήθηκε στη Θεσσαλονίκη σπούδασε στη νομική και έζησε στην ‘Εδεσσα. Δημοσίευσε μια συλλογή μόνον: «Διηγήματα σε πρώτο πρόσωπο» (1943). Την εφημερίδα με τα διηγήματα -...τόσον φανατικός γι’ αυτά τα γράμματα- την αγόραζα κάθε Κυριακή. Τις σελίδες μ’ αυτά τις κρατούσα όλες. Οταν όμως με το καλό έγινα κι εγώ «αντιστασιακός» εκ των υστέρων αφού επί 7 χρόνια τους πολεμούσα συνεχώς χωρίς αυτοί να το καταλαβαίνουν, τέτοια ζώα που ήταν πως να το καταλάβουν- (παράφραση του Φ. Μπαρλά) τις πέταξα. Δεν έχω ούτε μία. Τις προάλλες στο ΜΙΕΤ Θεσσαλονίκης και στα χαρτόκουτα με τις παλιές εκδόσεις είδα ένα τεύχος της (προς 7 ευρώ πωλούμενο!). Η νοσταλγία του χαμένου χρόνου λείανε κάθε δυσάρεστη παράμετρο λειτουργώντας απενοχοποιητικά. Παραφράζω κάπως και τον Ιωάννη Πολέμη όπως τον διάβαζα τότε στην εβδομαδιαίας κυκλοφορίας «Ποιητική Ανθολογία» του Π. Παναγιωτούνη (ως το απόσταγμα ψυχής του έθνους την υποτίτλιζε).
Αν και γύριζαν να ‘ρχονταν πίσω
τα χρόνια που έζησα πριν σε γνωρίσω
(μπορεί και σ’ αγαπήσω)
χρόνια αμνημόνευτα σαν να ‘ταν ξένα
τα χρόνια που έζησα μαζί (ή και χωρίς) σένα
- Τελος πάντων...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου