Η Ελένη και η χλαίνη

...Μα ο πόνος του Τηλέμαχου ημέρωμα δεν είχε
γιατί δεν ήταν μοναχά ο πόνος για τον πατέρα
Ηταν κι ο πόνος τ’ αγριμιού σε δόκανο πιασμένου
που πρέπει το ποδάρι του να κόψει με τα δόντια
για να γλιτώσει απ’ τη ματιά που του 'μπηξε η Ελένη
κι άνοιξε μέσα του βαθιά σαν ρόδο με τ αγκάθι...

(Από την «Ομήρου Οδύσσεια σε νέα κατασκευή από το Μιχ. Γκανά)

Αυτά, λοιπόν, με την Ομηρική αλλά και την αιώνια Ελένη
είτε ως πουκάμισο αδειανό είτε ως μια γεμάτη χλαίνη