Πόρφυρας...

Σύντροφοι στο ταξίδι γενικώς οι απλοί συνταξιδιώτες ειδικώς. Στα εναπομείναντα λογοτεχνικά περιοδικά (επί χάρτου) οι προϊστάμενοι (αρχηγοί)  αυτών δηλ. οι σκλαβοι τους εφ’ ολης της ύλης είναι οι Οδυσσείς που μόνοι τους πλέον φτάνουν στο λιμάνι της έκδοσης και της κυκλοφορίας. Τηρώ τις αναλογίες των καταστάσεων μη τρελαθούμε κιόλας. Ενας απ’ αυτός ο πολυλόγιος  Δ. Κονιδάρης φροντίζει τον «Π΄οοφυρα που φτανει σοτ τχ.  159-160ολοφορλεονσ όρφυρα» Κέρκυρας που φτάνει στο τχ. 159-160 κι έτος 36^ον προς 37^ον . Να τον ονομάσω ήρωα περιορισμένης ισχύος; Αυτά τα λέω με αφορμή το άρτι αφιχθέν τχ. στο οποίο περιλαμβάνεται και μια συγκριτική, λογοτεχνική μελέτη, ας πούμε, του διδύμου Αννα Κουστινούδη και Μάριος Κυπαρίσσης Μώρος, λαμπ:ος﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽κΑννανχθειόλας. Ομωςνας και μα των [πισστο οπιοι πειρλαμαβνει καιρών της κριτικής γραφίδος με θέμα: «Σεισμογραφίες: Από τον «Θάνατο μιας πόλης» της Καίης Τσιτσέλη (1954/2000) στα «6,6 της Σκηνοπηγίας του Βασίλη κ59-160﷽﷽﷽Τριο Δηξμητρη (Κ) Αννας και μα των [πισστο οπιοι πειρλαμαβνει καιΠ. Καραγιάννη (2000)» την οποία απολαμβάνω πρωί πρωί στην καφε-γωνία της πρώην Μόστρα, όπως οι Ολύμπιοι την κνίσα των θυσιών ή ο Θεός της Βίβλου τον καπνό των σφαγμένων. Ιδιοτέλεια; Μπορεί. «Η κολακεία είναι των τροφή των ανοήτων όμως και οι πιο σοφοί αρέσκονται να τσιμπολογούν κάπου κάπου νοων αγαπητη Δημητριςε Αννα κια μαριε μα των [πισστο οπιοι πειρλαμαβνει καιαπ' αυτήν», λένε. Δεν είμαι ανόητος ούτε σοφός. Ανθρωπος είμαι κι ό,τι το ανθρώπινον νοων αγαπητη Δημητριςε Αννα κια μαριε μα των [πισστο οπιοι πειρλαμαβνει καιδεν μου είναι ξένον αγαπητοί μου λίαν Δημήτριε, Αννα και Μάριε, τρίο ευλογημένον.