Μνήμη Κώστα Λαχά έτσι στο άσχετο...

Με την παρουσία απόντων του Κ. Ντιο

"...Στην Δ’ Aποθήκη στο λιμάνι. Eκεί, ο Mάρτης έβρεχε δυνατά τη θάλασσα και με το γλυκό, γλυφό νερό της η βροχή να νοτίζει το αλμυρό της, ούτως ώστε το μείγμα των υγρών να είναι μείγμα ανθρώπινης συνύπαρξης ή όπως η μια μοναξιά εισχωρεί στην άλλη και οι δύο μοναξιές να κάνουν μια απελπισία, η οποία δια δύο μας κάνει ένα ποίημα, μια στροφή δηλαδή, που έλεγε στο τηλέφωνο ο ποιητής συν ζωγράφος· πεζογράφος του κοίλου εν τω βίω και εν τη πράξει. Kαι τι δεν έχει διαπράξει ο εν λόγω· στίχους υγρούς, αφηγήσεις ποταμούς, μέχρι και βραβεία από τους δημόσιους θεσμούς- εσμούς έλαβε· και τι ζωγράφος είναι αυτός; Aυτός είν’ πεζογράφος και τανάπαλιν, αναρωτιόταν καθένα έκαστον από τα υπολειφθέντα του βραβείου μέλη τού υπό βράβευσιν συλλόγου λογοτεχνών. Μην άγχεσθε κύριοι, όλοι θα πάρετε κάποτε απ’ αυτό, σας περιμένει εκεί που δεν το περιμένετε. Mπήκε σε χωράφια αμμουδερά και βγήκε από λασπερές μνήμες και ομιχλώδη τοπία ιστορίας, που κατεβάζει συνεχώς το ποτάμι της ενδοχώρας του προς Θερμαϊκό μεριά· ξερό ποτάμι τώρα, όπου οι τσιγγάνοι στήνουν κάθε λίγο και λιγάκι τις πολιτείες της μοναξιάς και της απλυσιάς… ).
Από το "Ενα κρασί για δύο εντελώς" από το "Χρώμα της νοσταλγίας"