Πριν του κ. Πούτιν πήγαμε εμείς στη μονή Παντελεήμονος

Όλοι κοιτούν κάτω και μπροστά αυτός τον ουρανό, τι βλέπει άραγε

(Κυριακάτικη περικοπή)

...Την επαύριο, κατηφορίζουμε προς την Παντελεήμονος, το Ρώσικο μοναστήρι, από ένα μονοπάτι που σιγά σιγά κλείνει από τα παρόχθιά του αγκάθια. Οι οδοιπόροι λιγοστεύουν

στους μικρούς, εξαίσιους δρόμους τού Ορους. Χορταριάζουν από την αβαδισία, ενώ ανοίγονται παντού αυτοκινητόδρομοι. Η βαθμιαία μετατροπή του ηγιασμένου χώρου σε μια μεγάλη, βιομηχανική μονάδα έχει τα θετικά και τ’ αρνητικά. Παντού εργοτάξια επισκευής των μονών με χρήματα από τα διάφορα πακέτα και τα αναπτυξιακά πρόγραμμα της Ε.Ε.· μονάδες πρωτογενούς επεξεργασίας ξύλου· οι καστανιές τους είναι άσωτες. Ο θόρυβος στην κάποτε πολιτεία της σιωπής είναι το μόνιμο συνακόλουθο. Για χρόνια θα γίνονται έργα αναστηλώσεων. Γενιές μοναχών περνούν και γερνούν υπό το καθεστώς του βιομηχανικού θορυβο-κονιορτού. Λερώνονται κι οι ψυχές τους, στις οποίες επικάθεται εξ ανάγκης κι ο κονιορτός της εξέλιξης. Μια υπόθεση που δεν είναι δυνατό ν’ αποφευχθεί. Χτίζουν όχι για την προσωπική τους αιωνιότητα αλλά για την ιστορική συνέχεια του χώρου.
Μπροστά μας η ξεπεσμένη αίγλη της ρώσικης αυτοκρατορικής ορθοδόξου πίστεως και πολιτικής. Οπως ήταν κάποτε η ρωσική δεσποτεία και η σοβιετική μετεξέλιξή της, αντανακλάται τώρα, εδώ, στην αυτοκρατορία των ερειπωμένων, θεόρατων κτιρίων. Χωνόμαστε μέσα της από ατραπό κι όχι απ’ το δρόμο της θάλασσας. Ξανθοί επί το πλείστον οι γέροντές της, έμποροι καλοί στον πάγκο με τα αγιο-ψιλικά τους. Ο άγιος Παντελεήμων νέος, ρώσος και ωραίος· σε κοιτά από όπου τον κοιτάζεις· σε παρακολουθεί, ετάζει νεφρούς και καρδίας, αν είσαι προς θεραπείαν τινα· και ποιος λίγο πολύ, δεν είναι;
- Ευλογείτε!
Ενας ψαρογένης μοναχός κοιτά απορημένος· να κάποιοι που γνωρίζουν από το τυπικό του ‘Ορους· δεν είναι σαν τα χυδαία, χαμένα, χύμα τουριστοπούλια που κοπαδιαστά χάνονται στην κοσμική τους χάβρα.
Κάτω από την καμπάνα, τη μεγάλη σταρ του Ορους και της μονής, για φωτογραφίες. Ακούσαμε γι’ αυτήν τόσα, αλλά δεν την ακούσαμε ποτέ.
Κι αν δεν ήταν μια έκτακτη ευλογία η είσοδος αυτή, τριήμερης διάρκειας! Να δούμε το μισό και περισσότερο από τ’ άγιον Ορος παραπλέοντας, εποχούμενοι αλλά κι ελαφρώς πεζοπορούντες.
…..
Το «Αξιον Εστί», από την Ουρανούπολη προς Δάφνη, μας προσπέρασε· θα το πάρουμε στην επιστροφή για την έξοδο. Στο γιαλό κόβουμε βόλτες ανίας. Βλέπω τον πατέρα που απομακρύνεται. Σε μια αβαθή γούβα θαλάσσης μουλιάζει το ένα πόδι του από το οποίο λείπουν τρία δάχτυλα, ατύχημα εργοστασιακό εδώ και σαράντα τόσα χρόνια. Το αρμυρίζει, τ’ αλατίζει. Αλάτισμα ποδιού δίχως όλα του τα δάχτυλα, τίτλος ταινίας μικρού μήκους αλλά μεγάλης διάρκειας σε ένταση. Οπως αρμύριζε τα γίδια στο γιαλό ο «Φτωχός άγιος» του Ππδ. ή κι ο ίδιος στο χωριό τα γίδια ελεύθερης βοσκής είτε στο βουνό με τις αλαταριές είτε στο μικρό αχυρώνα – μαντρί, στις παρυφές της κοινότητας, με τα οποία περνά όλο το χρόνο του πρωί, μεσημέρι, βράδυ. Αυτά κι αν είναι αγάπες!
Κοιτώ εν σιωπή, με δέος σχεδόν, τη μυσταγωγία αυτή. Μου ‘ρχονται γλυκά δάκρυα· αν μπορούσα μ’ αυτά να ξεπλύνω κάπως το πόδι μετά το αλμύρισμά του...

Θραύσμα από τη διήγηση «Ο χώρος του κυρίου Περίνδαρου και ο χορός του κυρίου Περίανδρου» που περιλαμβάνεται στη συλλογή διηγημάτων «Αμαρτήματα κατά συρροήν στον Αθω».(200;)