Βράδυ Μ. Τρίτης στον άγιο Νικόλαο

Πρώτη φορά το τροπάριον της Κασσιανής βάσταξε 18 λεπτά στον καθεδρικό. Ηταν και που ο πρωτοψάλτης κ. Αν. Καγκαράς το πήρε πάνω του-και πως θα μπορούσε να γινόταν διαφορετικά- και το διεξήλθε άχρι τέλους. Τον συνόδευαν ισοκρατούντες ο αριστερός συνάρχων καθώς και διάφορα μειράκια ώριμα ή άωρα εισέτι του αναλογίου πλην υποψιασμένα ότι δεν προέτρεχον.

Προηγούμενος του εαυτού του, ως αναγνώστης χύμα των στίχων κι ακολούθως του μέλους τους, εν μέθη σχεδόν ψαλτική, διατελών εκτελούσε το λίαν αργόν τροαπάριον που είναι θα λέγαμε γκεστ σταρ των 3 πρώτων ημερών της Μ.Ε. στις οποίες επαναλαμβάνονται το «Ιδού ο Νυμφίος έρχεται» και το «Τον Νυμφώνα σου βλέπω» τρεις έκαστον. Η κορύφωση της Μ. Τρίτης μ’ αυτό συγκινεί βαθύτατα το εκκλησιαστικόν ακροατήριον στους ναούς ιδίως το πολυπληθές γυναικομάνι καθώς επικρατεί η θηλυκή φύση της παρανομίας, της αμαρτίας, της συντριβής, της μετάνοιας. Εχει και κάτι το θεατρικό και τελετουργικό η απόδοσή του. Αν δεν υπάρχει συγκροτημένη χορωδία όπως καλή ώρα την ίδια ώρα γινόταν στον άγιο Δημήτριο όπου η χορωδία Ελίμεια με τη διεύθυνση της κ. Κλαίρης Τζιουρά το κανοναρχούσε με τους κανόνες της σύγχρονης ψαλτικής παρασημαντικής, τότε έχουμε τα ρεσιτάλ των Πρωτοψαλτών, όπως γίνεται χρόνια τώρα στον άγιο Νικόλαο. Το εκκλησίασμα σιωπά ακούγοντας τον πρωταγωνιστή να διπλώνει και να ξεδιπλώνει (ιδίως) το ταλέντο (το τάλαντόν του) και να πηγαινοφέρνει τις σκέψεις των πιστών όπου η κάθε μια νομίζει πως βρίσκει φωλεά, καταφύγιον ή διαφυγή.

Στο τέλος αυθόρμητα σου ‘ρχεται να χειροκροτήσεις όπως κάνεις όταν ένας καλλιτέχνης τελειώνει το ρόλο του και τον τρόπο του μέσα στο έργο του το οποίον ο συγγραφέας, ο σκηνοθέτης, το κοινόν του έδωσαν την ευκαιρία ως συνισταμένη τους αυτός να φέρει εις πέρας επιτυχώς.

«Δεύτε» λοιπόν τας χείρας κροτήσωμεν" γιατί όχι, το λέει και το επιτρέπει κι ο κανών των Χαιρετισμών, για τον βιρτουόζον της Μ. Τρίτης άρχοντα του αγίου Νικολάου αλλά κι όλων εκείνων οι οποίοι στους γύρωθεν του κέντρου ναούς

ζεύονται το ευλογημένον ζυγόν αυτού του σπαρακτικού πλην εξόχου ιδιόμελου (ας το πούμε έτσι κι ας μην είναι τυπικά τέτοιο), της βραδιάς κι ας έχει αμέτρητον το έλεος του και αυτός και υμείς.