Κοντά στην παραλία Θεσσαλονίκης

Αναρωτιόμουν εχτές βράδυ στη Θσσλνκ. γιατί άραγε από το σωρό των περιοδικών της «Νέας Πορείας» που υπάρχουν προς εκποίηση σε βιβλιοπωλείο, (έτσι κάπως καταλήγουν τα περιοδικά) λίγο πριν την πολτοποίηση του, με 1,80 ευρώ, τόση ποσοστιαία κι η προβλεπόμενη οικονομική ύφεση για φέτος, πήρα τυχαίως το τχ. 139-140 (1966). Ηταν που είχε 2 ποιήματα του Κώστα Στεργιόπουλου για τον οποίο μόλις είχα μάθει πως είχε πεθάνει εντελώς, αυτός ο σπουδαίος κι ωραίος πνευματικός άνθρωπος του τόπου μας. Αντιγράφω ένα.

ΤΟ ΕΣΟΠΤΡΟ

Πόσα χρόνια κοιτάζομαι στον καθρέπτη
κι’ ακόμα δε μπόρεσα
να μάθω το πρόσωπό μου

Αν σπάσω τον καθρέπτη
θα χάσω το σώμα μου.
Αν γυρίσω τη ράχη,
θα χάσω το πρόσωπό μου.

Αφού δε μπορώ να κάνω αλλοιώς
κλείνω τα μάτια
Και γίνεται ο καθρέπτης πρόσωπο
και καθρέπτης το πρόσωπό μου

ΥΓ. Μιλούσα στην έκθεση ζωγραφικής του Μανώλη Δραγώγια στην ART GOVEDAROU GALLERY (Γ. Παπανδρέου 5 - πρώην Ανθέων) Πίσω μου ένας πίνακας της πόλεως Κοζάνης (κέντρον της) όπως δεν θα υπάρχει πια. Η φωτ. του Γιάννη Βανίδη