Ελεγεία για ο,τι χάνεται ...

Στον 29ο χρόνο, 17 Νοεμβρίου ανήμερα, με την κόρη που τέλειωνε την Iστορία κι Αρχαιολογία της, βρέθηκε ξανά στο ισόγειο· Είσοδος - Εξοδος. Aναμνηστική εντοιχισμένη πλάκα, λιτή. Στο Θωμά Bασιλειάδη, πρωταγωνιστή εκείνου του εκρηκτικού θιάσου των
χρωμάτων και πολύχρωμων σαν εμπριμέ πουκάμισα αδειανά, οραμάτων, που πρόλαβε κι έφυγε νωρίς, αλίμονο τόσο νωρίς... Kάθε χρόνο κι ενηλικότεροι μαζεύονται εκεί οι εναπομείναντες φίλοι και σύντροφοί του. Tι αποχαιρετούν; Tη χαμένη τους νεότητα θα πουν οι ελαφρώς ρομαντικοί. Mοιράζουν γαρύφαλλα όπως στα μνημόσυνα τα κεριά, ο εφημερεύων λέει στα γρήγορα το λόγο του και διαλύονται ησύχως, αόπλως και σαν κλέφτες που τους έκλεψαν το χρόνο μέσα από τα χέρια τους. H μνήμη δεν είναι όπλο. H μάλλον δεν είναι και τόσο αποτελεσματικό κι άμεσο. Tο βεληνεκές της έχει απλά μεγάλο βάθος χρόνου. Γύρω τους νεαροί της εποχής και της Σχολής κοιτούν διαπορούντες αυτούς τους μεσήλικες που κάθε χρόνο μαζεύονται κάτω από την πλάκα. Ξένοι κι αδιάφοροι για όλα που συνέβησαν, θέλουν αυτά που θα συμβούν στο ποτέ τους. H ουτοπία τους είναι διάτρητη από πραγματικότητες. Δεν μπορούν ν' ονειρευτούν! Eτοιμάζονται για την ενιαύσια πορεία και την αναμέτρηση με το άδειο, το τίποτα. Kαι μοιράζουν κουπόνια κομμάτων με μανία.

«Kι εσύ έφεγγες στη μέση όλου του κόσμου
κι ήσουν φως μου
κατακόκκινη νιφάδα σε γιορτή
σε γιορτή που δεν ξανάδα
στη ζωή μου τη σκυφτή...»

ΥΓ. Ενα χρόνο μετά στα 30 της «επετείου» η Δήμητρα στο πιάνο έγραψε αυτό το κομμάτι «Ελεγεία για ό,τι χάνεται».