Ακουγα με
ιδιαίτερον θάμβος το Απολυτίκιον του εορτάζοντος την Σύναξή του σήμερα,
Ιωάννου του Προδρόμου και Βαπτιστού, από μικρός, όταν
γραμμή μας πήγαιναν
σχολιαρόπαιδα στην εκκλησία –μετά το Πάτερ ημών
μας απέλυαν και δεν ξέρω γιατί;) κι ήμουν για πολλά χρόνια
σε μια πλάνη. Στο σημείο που λέγει «τον αίροντα την αμαρτίαν του κόσμου..." τ’ ανώριμα ωτάριά μου άκουγαν «τον έρω(ν)τα
την αμαρτίαν του κόσμου....» Αργοτερότερον μετά τις καταβυθίσεις στα θολά ή καθαρά νερά του Παπαδιαμαντισμού
μου και διάβαζα το θρυλικό διήγημα «Ερωτας στα χιόνια" έκανα διάφορες ευτελούς
φιλολογικής αξίας σκέψεις. “Καρδιὰ τοῦ χειμῶνος. Χριστούγεννα, Ἅις−Βασίλης, Φῶτα.
Καὶ αὐτὸς
(ο Γιαννιός ) ἐσηκώνετο τὸ πρωί, ἔρριπτεν εἰς τοὺς ὤμους τὴν παλιὰν πατατούκαν
του, τὸ μόνον ροῦχον ὁποὺ ἐσώζετο ἀκόμη ἀπὸ τοὺς πρὸ τῆς εὐτυχίας του χρόνους,
καὶ κατήρχετο εἰς τὴν παραθαλάσσιον ἀγοράν, μορμυρίζων, ἐνῷ κατέβαινεν ἀπὸ τὸ
παλαιὸν μισογκρεμισμένον σπίτι, μὲ τρόπον ὥστε να τὸν ἀκούῃ ἡ γειτόνισσα:
− Σεβτὰς εἶν' αὐτός, δὲν εἶναι τσορβάς
…· ἔρωντας εἶναι, δὲν εἶναι γέρωντας.»
Μου κόλλησε το λοιπόν πως η παιδική πλάνη,
η επόμενη διάγνωσή της και η σημερινή άφεση διαθέσεων
στο: τι «αίροντας» και «έρωντας» τι Ιωάννης και Γιαννιός. Εν και το αυτόν. Το ηχητικό σφάλμα του τότε με θέλγει ακόμα και τώρα
Λήξις
του Δωδεκαημέρου.
Οι παραδοσιακοί καλικάντζαροι επιστρέφουν
κάτω από τη γη· στην επιφάνεια της εκλογικοί παρόμοιοι ήδη λαμβάνουν θέση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου