Η αγία Βαρβάρα του γραφείου κι όχι των ορυχείων ή των κανονιών

Είδαμε χτες στην εορτή της γλυκυτάτης αγίας Βαρβάρας προστάτιδος του ενδόξου Πυροβολικού («Το πυροβολικό το πυροβολικό πολύ το αγαπώ...») και των Λιγνιτωρύχων, να
γίνονται επιμνημόσυνες δεήσεις και καταθέσεις στεφάνων από όλη την μαρίδα της ενλόξου κρατικής γραφειοκρατίας σε μια μαρμάρινη πλάκα στα ορυχεία της ΔΕΗ στην Πτολεμαϊδα. Να ψέλνουν και να στέκονται προσοχή. Μου φάνηκε περίεργον και ξένο. Προς τι αυτή η εθνική και πατριωτική λαμπρότης; Οι υπέρ των οποίων αναθηματική πλαξ χάθηκαν σε εργατικά ατυχήματα κατά την ώρα εργασίας τους. Οδυνηρόν αλλά δεν περιέχει τίποτε το ηρωικόν απεναντίας είναι ένα τραγικόν στην πράξη και κωμικοτραγικόν στην τελετουργική ανάμνηση. Κάθε μέτρο χαμένο απ΄ τους αστείους της ιστορίας, θρησκευτικούς και πολιτικούς πρωταγωνιστές της.