Σαν σήμερα το λοιπόν άλλοτε

Μη μετέχων εκ των πραγμάτων εκείνου του ηρωικού αγώνος στην ΣΤ' Δημοτικού πρωταγωνίστησα επί σκηνής στο σκετς "Ο ήρωας της Αλαμάνας" ως Αθανάσιος Διάκος (τα ανεμίζοντα μαλλιά είναι της μάνας μου που τα έκοψε επί τούτου και μου τα έκανε αυτοσχέδια περούκα - ακόμα τα κρατώ ως κάτι πολύτιμον!). Εκτοτε θεωρώ τον Αθ. Διάκο προστάτην άγιόν μου κι όταν ταξιδεύω για Αθήνα με το λεωφορείο στον ψηφιδωτό του ανδριάντα, μετά τη Λαμία, σταυροκοπιέμαι (ένδον). Ως εκ τούτου ας συγκινηθώ κάπως...