«Η κολακεία είναι τροφή των ανοήτων (ως γνωστόν) αλλά και οι πιο σοφοί πότε πότε αρέσκονται να τσιμπολογούν λίγο απ’ αυτήν». Αυτό λέει ρητό και το επαναλαμβάνω τακτικά και ξεκάρφωτα.
Σκέψου οι ελάχιστα σοφοί έως άσοφοι εντελώς, όπως η ημετέρα αναξιότης, (το σχήμα λόγου λέγεται αυτοοικτιρμός και επιχωριάζει στις τάξεις των περι-δια-γραμμάτων) το πως απολαμβάνουν αυτήν έστω κι αν αιτία της είναι μια βιβλιο-κρίση φιλοφροσύνης ή εκ καθαρού λογοτεχνικού συνειδότος σταλμένη.
Ετσι λοιπόν αντιγράφω:
«...Αν μου δώσουν 100 σελίδες από 100 διαφορετικούς συγγραφείς και μου πουν πες μας κύριε Βασιλικέ, ποιά σελίδα από τις 100 είναι Βασίλη Καραγιάννη δεν θα δυσκολευτώ ποσώς να βρω τη δική σου. Θέλω να πω πως έχεις κατακτήσει εδώ και χρόνια, τη δική σου γλώσσα, αμάλγαμα όλων των γλωσσών της γλώσσας πλην της αρχαίας. Αυτό το θεωρώ το ύψιστο προτέρημα ενός συγγραφέα, όπως π.χ. με λίγες συγχορδίες λέμε Mozart Beethoven Xenakis, Berio. Το ύφος που λέγαμε άλλοτε, που εκπηγάζει από διάσημους προγόνους (με κέντρο βάρους τους το ένδοξό μας Βυζαντινισμό και την αργκό του δρόμου) εκπηγάζει από Παπαδιαμάντη, Σκαρίμπα , Πέτρο Πικρό ή Τσιφόρο, Πεντζίκη, κ. λπ...» Με αφορμή το «Σκαληνόν....»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου