"Σφαγή στα λάχανα"

Εχθές ανεχώρησε για το οριστικό και μέγα Επέκεινα, θέλω να πω πέθανε, ένας ωραίος άνθρωπος της πόλεως ο οποίος διατηρούσε επί χρόνια χώρο εστιάσεως που άφησε εποχή στην πόλη, το
«Χρυσό Πέταλο», ο Ζήνων Καρατζέζος. Χρυσός άνθρωπος κι αξέχαστη φυσιογνωμία στο χώρο της ύπαρξής του, στον κύκλο εργασιών του, της παρέας αλλά και της καθημερινότητας ιδίως με τις αφηγήσεις του. Μια φορά μου διηγήθηκε ένα περιστατικό την περίοδο του εμφυλίου, μια σφαγή σ' ένα κήπο με λάχανα (δεν θυμάμαι ποιοί οι θύτες και ποιά τα θύματα, Ελληνες πάντως) δίπλα στην Κοζάνη. Ηταν τόσο συναρπαστική και παραστατική η αφήγησή του που ιχνογραφών (ατιμωρητί) εκείνο τον καιρό, συγκλονισθείς, εζωγράφισα στη λευκή πλευρά χαρτιού από κυτίο πάμπερς (η Δ. ήταν μικρή τότε) μια αιματηρή σύνθεση σε πράσινο αχνό γεμάτη άλικον αίμα και την είπαμε «Σφαγή στα λάχανα». Συνεχώς μου έρχεται στου νου και ζαρώνω, παρότι τη χάρισα τότε και δε θυμάμαι σε ποιόν.
Σήμερα το μεσημέρι που πήγα στο χωριό βρήκα τη μάννα μου θρηνωδούσα ότι κάποιος /οι μπήκαν στο μπαχτσέ και έκλεψαν τα 10 ωραιότερα λάχανα τα οποία τα κοιτούσε και δεν ανάσαινε! Σφαγή στην κυριολεξία. Κλέφτες εκ του σύνηθες, πεινασμένοι, κακοί άνθρωποι; Ηταν απαρηγόρητη, τα φύλαγε και για τα γιαπράκια (αυτά που λεν σαρμάδια αλλού) του αγίου Δημητρίου αφού 3 στην οικογένεια φέρουν τ’ όνομα Του.
Επί του πολιτικού. Καταργήθηκαν οι δραγάτες, μνημόνιο έχουμε τι άλλο θα μας βρει;