...Κατά τας ώρας των ρεμβασμών, όταν ο άνθρωπος εποτίζετο "οίνον κατανύξεως"

«Πολλά ρεμβάζων και ουδέν σκεπτόμενος» άκουγα βράδυ το Ρ/Σ της Εκκλησίας, -τι ν’ ακούσεις πλέον- μια εκπομπή για τον Αύγουστο στη λογοτεχνία με τον Δ. Κοσμόπουλου να συνομιλεί και με τον φιλόλογο και θεολόγο Στέλιο Παπαθανασίου. Σ’ αυτή διάβασαν τη γοητευτικότερη (κατά δήλωσίν τους) παράγραφο της νεοελληνικής λογοτεχνίας.

        

«...Κάτω εις το βάθος, εις τον λάκκον, εις το βάραθρον, ως κελάρυσμα ρύακος εις το ρεύμα, φωνή εκ βαθέων αναβαίνουσα, ως μύρον, ως άχνη, ως ατμός, θρήνος, πάθος, μελωδία, ανερχομένη επί πτίλων αύρας νυκτερινής, αιρομένη μετάρσιος, πραεία, μειλιχία, άδολος, ψίθυρος, λιγεία, αναρριχωμένη εις τας ριπάς, χορδίζουσα τους αέρας, χαιρετίζουσα το αχανές, ικετεύουσα το άπειρον, παιδική, άκακος, ελισσομένη, φωνή παρθένου μοιρολογούσης, μινύρισμα πτηνού χειμαζομένου, λαχταρούντος την επάνοδον του έαρος…”

         Υπάρχει ένστασις επ’ αυτού;