Κάτω
από τούτο εδώ το κυπαρίσσι
διπλ’
από την παλιά θύρα της εκκλησίας που έτριζε
άρχισα
να διαβάζω Ντοστογιέβσκη.
βελανιδιά
πρωτομετέφρασα κομμάτια
ψαλμών
απ’ το Δαβίδ, ακούγοντας φλογέρα
τσοπάνων
απ’ τις καλαμιές. Κι όταν ερχότανε
η
μπόρα ξαφνικά, μέσα στον άγιο Παντελεήμονα
έβρισκα
θαλπωρή και καταφύγιο
κ’
έψελνα με τον άνεμο το «Αθλοφ
όρε
άγιε..."
καθώς
απ’ τις σεμνές ιτιές, τις λεύκες τις ψηλόκορμες
έφτανε
ψίθυρος σαν ίσο στο τροπάρι.
Τώρα,
περνώντας πάλι απ’ το ξωκκλήσι
ξαναθυμούμαι
τον πεντηκοστό ψαλμό, τους ήρωες
του
Ντοστογιέβσκη, τα τροπάρια, μα η φλογέρα
με
την περ
ήφανη
μελαγχολία στο τραγούδι,
δεν
ξανακούστηκε-όσο κι αν πε
ρίμενα.
Εφυγα
έντρομος, προτού εισβάλουν
από
τις λόγχμες νυχτερίδες και φαντάσματα...
Π.Β.Πάσχος
Από
το «Πικρό
ψαλτήρι», εκδ. Ακρίτας 1983
Το οποίο, να τα λέμε όλα αγαπητέ, είναι αυθαίρετο και η νομαρχία κάνει τα στραβά μάτια. Έτσι;
ΑπάντησηΔιαγραφήT.