"Ανθρωπωδία" η άγνωστη χώρα

Ερώτηση.
-Αλήθεια κ. Δημητριάδη
Εκείνη η κατά Προυστ ανακοινωθείσα ως δεκάτομη «Ανθρωπωδία» μιας ατελούς χιλιετίας τι να έγινε άραγε; Ολοκληρώθηκε εκδοτικά ή αφέθηκε στον 1ο κι 7ο τόμο της που κυκλοφόρησαν το 2002.
Το εξώφυλλο του α’ τόμου με τη χωροταξία των δρόμων περιοχή αγίας Τριάδος στους οποίους εκμέτρησα τη φοιτητική νεότητα στη Θεσσαλονίκη, η οδός Περδίκα που έμενα –τώρα μένω στην οδό Περδικάρη- η εκκλησία του Ιωάν. Χρυσοστόμου, η Αετοράχης, η Μπιζανίου ήταν η πρώτη ... τραβηκτική του ουσία
Αλλά ακόμα κι ως αυτή ταύτη έγινε άραγε κατορθωτό να διαβαστεί ακόμα κι από εκείνους τους πολίτες υπεράνω πάσης υποψίας περί αναγνωστικής αδυναμίας.
Οπως έλεγε ο κ. Βέλτσος πρόεδρος της επιτροπής κρατικών λογοτεχνικών βραβείων κάποτε, με το βραβείο λογοτεχνίας το 2003 βαθμολόγησαν την «Ανθρωπωδία», χωρίς να την έχουν διεξέλθη οι κριτές της, ομολογώντας καλοπροαίρετα την αναγνωστική ασφυξία που νιώθει ο αναγνώστης ενώπιόν της. Να μπει σώος και να βγει αβλαβής απ’ αυτήν την πυκνή νοημάτων κι αισθημάτων γραφή.
Η απόπειρα κατά της «Ανθρωπωδίας» συνιστά έναρξη μικρής ή μεγάλης περιπέτειας όπου όλα είναι πιθανά στην πορεία ή στην κατάληξή της να σου συμβούν. Το σίγουρο είναι πως το χαμηλόφωνο γοητευτικό βύθισμα στους άθλους της «άλλης» εξεζητημένης γραφής συνακόλουθα σε υποχρεώνει σε άθλους κοπιώδους έως υπερκοπώσεως αναγνωστικής, κατατριβής.
Γνώρισα το συγγραφέα όταν ακόμα απειλούσε τον μικρό μέγα κόσμο της λογοτεχνίας με τις μέλλουσες να συμβούν δημοσιεύσεις του, μέχρι τότε μετέφραζε και δεν έπαψε αυτό να το κάνει, κείμενα υψηλού στοχαστικού φρονήματος.
Το θυμάμαι από το 1978 όταν η χώρα μας τον «πέθαινε» ως πνευματική οντότητα και μαζί του όλους μας.
Ακολούθησαν δίκην τηλεφωνικών καταλόγων οι ποιητικοί του «Κατάλογοι» που ανανεώνονταν τακτικά και συμπληρωματικά στο ράφι του αναγνωστικού είναι μας.
Ομως καλά να είμαστε κι αυτή η χώρα μάς (μας) πεθαίνει στην κυριολεξία και μεταφορικά ακόμα και σήμερα, ιδίως σήμερα.
Τον Δ.Δ. όσοι τον διαβάζουν κάνουν μια υπέρβαση καθώς από τα ισόπεδα περνούν στα εντελώς ανισόπεδα λαβυρινθώδη πεδία αισθητικής εμπειρίας αλλά και του ακραίου λογοτεχνικού λόγου.
Απόψε μας τον συστήνει κατ’ αρχήν ο Αντ. Κάλφας γνωστός και μη εξαιρετέος ποιητής της φιλολογίας και της φιλοκαλίας
Ο σ. μας αυτοσυστήνεται με τον τρόπο του απλώς και με τις “Ανύπαρκτες λέξεις” του.

(Από το εναρκτήριο εισαγωγικό λάκτισμα της βραδιάς, αφιερωμένη στον Δ. Δημητριάδη" την 9η Μαΐου)