"Προσευχηθείτε /για τις σκοπιές που αγρυπνούν"

Την περασμένη Κυριακή ήμουν στην Αι-Κατερίνη, πρωτεύουσα πόλη της Πιερίας και προς το μεσημέρι της, κοντά στο δωρεάν πάρκν αυτοκινήτων ξεφύλλιζα επί του ορθίως τις εφημερίδες, αξίας 9 ευρώ. Στην ΑΥΓΗ κι από συνήθεια του να πετάω ό,τι διαφημιστική ή προπαγανδιστική,
κομματική πρόσθετη ύλη χαρτιού εμφιλοχωρεί σ’ αυτές, τσίμπησαν τα δύο καθοριστικά μου δάκτυλα του αριστερού χεριού («Με το ζερβί το δάχτυλο ρίξε στα βόδια άχυρο) υπό τύπον λαβίδος ένα ένθετο με τον κάπως χαζοχαρούμενο τίτλο «Τι είναι και τι θέλει ο Σρζ.». Κατά «μίμησιν πράξεως σπουδαίας και τελείας(!)» του «Τι είναι και τη θέλει ΕΑΜ» - ΕΛΑΣ – Πολυτεχνείο κ.λπ. Έλαβε αναπαυτική θέση στον παρακείμενο κάδο απορριμάτων. Μια ήπια αναγνωστική ναυτία ανεξήγητη με είχε καταλάβει. Η εξήγηση αυτής της πράξεως και της συνακόλουθης διαθέσεως ήρθε τη Δευτέρα από ένα σχόλιο στην «Εφημερίδα συντακτών» του Τ. Π. με τίτλο: Εκκωφαντική απουσία για το εν λόγω "Τι είναι...". Αντιγράφω μερικώς: «Στο κεφά

λαιο με τον τίτλο οι «Καταβολές μας» υπάρχει εκτενής αναφορά στην ιστορία της Αριστεράς. Εντύπωση όμως προκαλεί μια εκκωφαντική απουσία! Ενώ γίνεται λόγος για την περίοδο της Εθνικής Αντίστασης, της ΕΔΑ, τις διασπάσεις του ΚΚΕ, την ιδεολογική αιχμαλωσία των αριστερών πολιτών από το αφήγημα του ΠΑΣΙΟΚ, δεν υπάρχει πουθενά το ΚΚΕ εσωτερικού δηλαδή η ανανεωτική συνιστώσα του κομμουνιστικού κινήματος η δράση της οποίας ξεκίνησε το 1968. κ.λπ.". Ελαβε έτσι εξήγηση η ανεξήγητη αποστροφή μου. Τι λένε άραγε επ’ αυτού όχι οι γνήσιοι του ΚΚΕ αλλά οι ανανεωτικοί μεταλλαγμένοι του πολιτικού αυτού κονιορτού;
Μπορεί να είμαι τελικά και εκτός πολιτικού θέματος και να μη ακούω την ιστορία που έρχεται καλπάζοντας και τραγωδώντας:
- ΑλοΛαφανζάν ντε λα παρτί(δα) μας...
Εν τω μεταξύ το τραίνο έφευγε στις 10 κι όχι στις 8 απ’ το σταθμό του Λιτοχώρου.

Σταθμός Λιτοχώρου

Παράξενα φέγγει στη μνήμη μου η αρχή. Είναι το φέγγρισμα
πίσω απ' το βράδυ, όταν το φως υποχωρεί απ' τις γωνιές,
όπως τα δίχτυα που απλώνουν στα τηλέφωνα κι ακούς
ένα ασυνάρτητο κενό μέσα στις ανοιχτές γραμμές,
μιαν έκσταση από άτεχνες φωνές μες απ' τα σύρματα,
το βράδυ στο σταθμό που συντροφεύει η θάλασσα,
δυο τρία βράχια κι ο κόρφος ανοιχτός δίχως ορίζοντα
κι ο ήλιος σα λυπημένη Κυριακή κοντά στα κάστρα.

Δεν θα ξεχάσω αυτό το φέγγος στο σταθμό
το πάθος που ξεπερνά την ευφροσύνη του κορμιού και από σάρκα γίνεται πνευματική αγωνία,
η αγωνία που φέρνουν οι σβησμένες φωνές στο κατώφλι της νύχτας
η αγωνία που φέρνει η μοναξιά δίπλα στον άλλο, η μοναξιά
μέσα στον άλλο, η μοναξιά μέσα στο πάθος του άλλου.

Όλα τελειώνουν στο τελευταίο σύνορο
χαμηλώνουν τα φώτα στο θάλαμο και σβήνουν
οι σιγανές πατημασιές. Προσευχηθείτε
για τις σκοπιές που αγρυπνούν
(Ν-Α. Ασλάνογλου)