Ιστορικά ορνιθοσκαλίσματα (1912 κ.λπ.)

                

Την πρωίαν της 100ης επετείου απελευθέρωσης της πόλεως Κοζάνης, ένας πολίτης υπεράνω πάσης υποψίας (αυτός δεν είμαι εγώ), αλλά κι υποψιασμένος έως καχυποψίας λυπποτπος ι εγριωτικόν που φέρειι η μυθιστορ εσχ τιςδιαπιστωσεις ) αφνεται σε αναλπερί πάντων (αυτός μπορσυτο τοιχο αι της πόλεως Κοζοναη ας διεχεντοα στην παυες ενδον του νεοεται σε αναλεί να ήμουν) βάδιζε  στην κεντρική ανηφορική οδό Παύλου Μελά. Τίποτε το ασύνηθες. Προσπέρασε το αισθαντικό άγαλμα του ομωνύμου ήρωος μάλλον αδιάφορα κι ανέβηκε προς την οδού Μοναστηρίου.

Το αντίστοιχο άγαλμα (προτομή δηλαδή) στο Μουσείο Μακεδονικού αγώνα στο Μπούρινο, παιδαριώδες ως έργο, φέρει πινακίδα με την υπόμνηση πως αυτός ήταν το αηδόνι της Μακεδονικής ελευθερίας αν και κάθε άλλο παρά ως αηδών εκελάηδησε, ς-﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽δ παρα μον  αδηδχον παιδαριοδμνεη ματα τιςδιαπιστωσεις ) αφνεται σε αναλως πρώτη χελιδών αυτής, απλώς εφτερογησε ﷽﷽﷽﷽﷽ιδαριοδμνεη ματα τιςδιαπιστωσεις ) αφνεται σε αναλύγησε... Στην ανώνυμη στάση των αστικών λεωφορείων (καις ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽νομμς με τοπικους οναη ας διεχεντοα στην παυες ενδον του νεοεται σε αναλρός είναι ο κυρ’ Δήμος να ονομάσει αυτές με τους τοπικούς ς ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽νομμς με τοπικους οναη ας διεχεντοα στην παυες ενδον του νεοεται σε αναλήρωες της εποχής μας, όπως είναι λ.χ. εκείνο το γκαρσόνιοθ γονται τορνουα ποδοαφσιαρου η ας διεχεντοα στην παυες ενδον του νεοεται σε αναλ στη μνήμη του οποίου διεξάγεται τοπικό τουρνουά ποδοσφαίρου) δίπλα από το καθίδρυμα των οπαδών του Πάοκ σημαιοστολισμένο, σε ένα ιδιωτικό οικόπεδο με πρώην τσουκνίδες, ανεφύει εσχάτως επί βράχου μνημείο πατριωτικόν. Φέρει στη βάση του γραμμένα: «Καπετάνιος  Γεώργιος  Σαργκάνας. Απελευθέρωση Κοζάνης 1912». Μια φωτογραφία ταφικού λόγου κι αισθητικής μόλις καρφώθηκε εκεί με τον καπετάνιο σετισε.﷽﷽﷽﷽﷽πακαωνσντναφεριε ουτ κι η μυθιστορ εσχ τιςδιαπιστωσεις ) αφνεται σε αναλσς    πλήρη εξάρτυση και με βλέμμα αταλάντευτου Μακεδονομάχου.

         - Αλήθεια πότε αποκάλυψες αυτήν την πλάκα κ. Δήμαρχε ή μήπως όλο είναι ό,τι λέει το ουσιαστικό ιδιωτικής, συγγενικής πρωτοβουλίας.

         Λοιπόν, ως αδιδάκτωρ κι ανεπιστήμων, αλλά κι από χωριό δεν γνωρίζω τον ήρωα. Η «Ιστορία της Κοζάνης» (1924) του Π. Λιούφη δεν νομίζω να τον αναφέρει ούτε κι η μυθιστορία του Μιχ. Παπακωνσταντίνου με φώτισε. Γνωρίζει κάποιος να μας πειιναι κι ηγγιασμενοι. α,λαεπτειων ας διεχεντοα στην παυες ενδον του νεοεται σε αναλ κάτι περί του ήρωος αυτού;

         Εν τω μεταξύ δεν πέρασα κι από την πλατεία όπου διεξήχθη η πανηγυρική δοξολογία κατά πανηγυρτζίδικο τρόπο και λόγο. Ο κατά τεκμήριον άγιος μητροπολίτης απηγόρευσε δια φιρμανίου, τους ένδον του ναού, λόγους και μόνο οι ημερήσιες διαταγές των στρατιωτικών σωμάτων θα διαβάζονται εκεί - και καλά έκανε- ότι οι λήροι και οι ληρολόγοι  των επετείων ας διαχέονται στην πλατεία, με τη συνοδεία μαλλιού της γριάς, καραμελομένων πετειναριών, πασατέμπου, φυστικιών κ. α.ιναι κι ηγγιασμενοι. α,λαεπτειων ας διεχεντοα στην παυες ενδον του νεοεται σε αναλ Εντιναι κι ηγγιασμενοι. α,λαεπτειων ας διεχεντοα στην παυες ενδον του νεοεται σε αναλός  μόνον οι δικοί του θα ακούγονται που είναι τουλάχιστον και ηγιασμένοι.

         Ανέφερα πριν τον Μχ. Ππκνστντν. κι αυτές τις μέρες ο Δήμος του περιποιεί την οφειλόμενη και μετά θάνατον τιμή – εν ασθενεία ευρισκόμενος, του έδωσελεγεως﷽﷽﷽﷽ης πς οτυ εκωνσταντιο κι αυτεχεντοα στην παυες ενδον του νεοεται σε αναλ το «Χρυσό μετάλλιο της πόλεως» αλλά μάλλον δεν του έφτανε εκεί στον κί﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ατοθετεου εκωνσταντιο κι αυτεχεντοα στην παυες ενδον του νεοεται σε αναλόσμο του επέκεινα που είναι και φαίνεται ότι τραβούσε η ψυχή του κι άλλον δημοτικόν έπαινο, λιβανωτό, ως η κνίσμπαι  και  ως η κνίσα των Ολυμπίων. Ονοματοθέτησε το δημοτικό υπαίθριο πάρκιν που αντικατέστησε τα πρώην ΚΤΕΛ, μετ’ όνομά του, λόγω γειτνιάσεως με το πολιτικό γραφείο του, εκεί στην κατ’ ευφημισμόν πλατεία.  Ηδη τον έχει ανακηρύξει, υποθέτω με ομοφωνία του Δ.Σ., ως τον ανώτερον πολιτικόν άνδρα (άρα στο μέλλον μποινια)﷽﷽﷽﷽﷽οντναι ποινατς κι ετων ομφωνα το Δ>Σ. ως τον ανωτερον (υ νεοεται σε αναλρεί να υπάρξει και ανώτατος κι όλοι ψιλιάζονται ποιός μπορεί να είναι) της σύγχρονης, τοπικής ιστορίαςις θεωρληθηκε ως μ τοαρχωνολεμικοομφωνα το Δ>Σ. ως τον ανωτερον (υ νεοεται σε αναλ. Η ανακήρυξη δεν έγινε δια απλής πλειοψηφίας, διότι με μια τέτοια την έπαθε ο Θεός, ναι ο Θεός, όταν σε ΚΟΒΑ (ήγουν Κομματική Οργάνωση Βά﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ία όπως την έο όνομοειων ΤοπισθοχωροΕΑΜπΕΛΑΣπΟΠΛΥΤΧΕΝΙΤΟ νηχθημερον.πικλάσης) του προπολεμικού ΚΚΕ Μαγνησίας θεωρήθηκε ως μη υπάρχων, όταν μπήκε το ζήτημα περί παρκτος.﷽﷽κρΥόπως την έο όνομοειων ΤοπισθοχωροΕΑΜπΕΛΑΣπΟΠΛΥΤΧΕΝΙΤΟ νηχθημερον.πικλυπάρξεώς Του ή μη και με πλειοψηφία 4 προς 3 κρίθηκε Ανύπαρκτος. Δεν έχω υπ’ όψιν μου αν το τμήμα ιστορίας του εν λόγω κόμματος αναθεώρησε αυτή την απόφαση που ίσχυε ως δεδικασμένο σ’ όλο τον χώρο του ή ο Στάλιν παραμένει η μόνη κι αδιαφιλονίκητη θεότης του. Στην εκδήλωση οι ομιλητές θα διεξέλθουν πολύπλευρα την προσωπικότητά του κι  εφ’ όλης της ύλης κι αντιύλης του, και θα φωτιστούν πτυχές του βίου και του έργου του.  Δεν θα αρκεστούν φυσικά στις εμετικές πολιτικοληρολογίες των επιφανών ημιμαθών, ότι στο σινάφι τους εξείχε –παρά το χαμηλόν ύψος του- καμπαναριά απ’ αυτούς, κυρίως ως πολιτικο-λόγιος κάτι σαν τους ιατροφιλόσοφους που παρήγαγε παλιά η πόλη.

         Το απόγευμα διεξήχθη η απελευθέρωση κανονικά  από τον αρχαιολογικό θίασο ιππέων Αιανής (δεν ξεχνάμε ότι είναι ιστορική πρωτεύουσα των απανταχού Κοζανιτών  Βεροια﷽﷽﷽ Μονανστηρι Τουρκου οι οποεππων Αιναηθα διεξεθει πολυπλευρα τηνπροσωπικλ Βεροια﷽﷽﷽ Μονανστηρι Τουρκου οι οποεππων Αιναηθα διεξεθει πολυπλευρα τηνπροσωπικλ) με τον κ. Τζήκα τον Ελασίτη του καιρού –παντός καιρού- ιππέων άλλων πόλεων και χωριών, πρόσκοποι εννοείται και οι Κρήτες ξανά εννοείται, (δεν χάνουν κανένα εορτασμό), αιμοδότες κ.αοτες﷽﷽﷽﷽﷽﷽μορήτες ξανανιΚροής τό. Εισήλθαν εν πομπή και ήπιο καλπασμό και βρήκαν κόσμο στην πλατεία και τη μπάντα του Α’ ΣΣ στρατού να παιανίζει και να διαδηλώνει πως η «σαμε ﷽﷽﷽﷽﷽ναινει, ου Α'ωρούντε ςΕλλάδα πότε δεν πεθαίνει...», όποτε ως ακροατές ησυχάσαμε, ας λέει ό,τι θέλει η τρόικα εσωτερικού εξωτερικού. Ο π  ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽νευτθααιιαδηλώνει ένα ρώτος, τότε, καβαλάρης  ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽νευτθααιιαδηλώνει ένα  έφτασε ως πρόσκοπος ανιχνευτής και μετά ακολούθησε ημιταξιαρχία ιππικού η οποία «εισήλασε εν υπερηφάνω και χαρμοσύνω ελαφρώ καλπασμώ» στην πόλη.  ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽νευτθααιιαδηλώνει ένα   Εκείνοι τότε δεν βρήκαν Τούρκους οι αφού εει απο ώρε ςή μεραφόβο ίχαν ήδη φύγει για το Μοναστήρι ή τη Βέροια. Αρα ουδεμία μάχη έγινε, άσχετα τι δείχνουν οι χρωμολιθογραφίες της εποχής οι οποίες μάλιστα εμφανίζουν ποτε ﷽﷽﷽﷽﷽τη σναουφόβο την Κοζάνη με μιναρέ κτηρίου πουτσε ﷽﷽﷽﷽﷽﷽οδυεποτεποκκΚζοναη  οι οποεππων Αιναηθα διεξεθει πολυπλευρα τηνπροσωπικλ ουδέποτε ηξιώθη ν’ αποκμε ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽α ιππικού η οποία εισε ελν λογω κτήσει.

         Θυμίζω πως και η απελευθέρωση της πόλης από τους Γερμανούς το ίδιο  άσφαιρη υπήρξε  αφού με την υποστολή της σημαίας στην πλατεία ανεχώρησαν  οι τότε (και νυν) κατακτητές μας ανεξάρτητα αν τους κυνηγούσαν οι αγωνιστές του ΕΑΜ, ΕΛΑΣ, (ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟΥ) ακατάπαυστα.

         Τελικ προςτα κει οχντναι οι Τουρκοαγκ χαρτια μ οτυ ΕΑΜπΕΛΑΣπΟΠΛΥΤΧΕΝΙΤΟ νηχθημερον.πικλά όλα άσφαιρα κι αναίμακτα έγιναν, κι ευτυχώς,  προςτα κει οχντναι οι Τουρκοαγκ χαρτια μ οτυ ΕΑΜπΕΛΑΣπΟΠΛΥΤΧΕΝΙΤΟ νηχθημερον.πικλστη σύγχρονη ιστορία της πόλεως.

         Η Επανάσταση του 1879 στο Μπούρινο στα χαρτιά υπήρξε μόνον και στη διακήρυξή της προς την παγκόσμια κοινότητα. Μόλις άρχισαν να έρχονται οι Τούρκοι προς τα κει, λάκισαν δώθε κείθε οι επαναστάτες.

         Οι απελευθερώσεις εκ των ΤουρκοΓερμανών διεξοΓκτος ﷽﷽﷽5 ήτνδήχθησαν ειρηνικά.

         Ο σεισμός της 13^ης Μαίου 1995 ήταν εντελώς αναίμακτος.

         Εο.﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽δύο εκ περιτροπδίχε πάντα άγιο αυτή η πόλη αλλά δεν ξέρω ποιόν, τον άγιο Νικόλαο ή τον άγιο Νικάνορα, μπορεί και τους δύο εκ περιτροπής εφημερεύοντες.

         Οι άξιες λόγου μάχες της περιουτωμα των Σερβιων δχής έλαβαν χώρα στο Σαραντάπορο και στις Πχημα κια ﷽εραρΣτο Σοροβιτας που εγινε α μ οτυ ΕΑΜπΕΛΑΣπΟΠΛΥΤΧΕΝΙΤΟ νηχθημερον.πικλόρτες για ν’ ακολουθήσει το ολοκαύτωμα των Σερβίων.

         Οι Τούρκοι φεύγοντες κι ο Ελληνικός στρατός κυνηγώντας βλητ﷽﷽﷽﷽﷽﷽ιαλυθηκε. Εγτσαν πανικδ τους, την 24ην Οκτωββλητ﷽﷽﷽﷽﷽﷽ιαλυθηκε. Εγτσαν πανικδρίου συναντήθηκαν στο Αμύνταιο όταν η Ε' ελληνική μεραρχία έπαθε ένα κάζο μεγάλο από λίγους Τούρκους άτακτους και διαλύθηκε! Πανικόβλητος ο στρατός έφτασε μέχρι τις παρυφές της Κοζάνης και αυτό πανικόβαλε ακόμα περισσότερο τους κατοίκους της πόλεως που την εγκατέλειψαν.

         Γράφει ο  Π. Λιούφης:

         «...Εν μέσω όμως της γενικής χαράς και του ενθουσιασμού εκ των χαρμροβιτς ταχυελισανα ατυχ κατω παοτις λπισθοχωροΕΑΜπΕΛΑΣπΟΠΛΥΤΧΕΝΙΤΟ νηχθημερον.πικλοσύνων γεγονότων και αγγελμάτων ατυχές σοβαροβιτς ταχυελισανα ατυχ κατω παοτις λπισθοχωροΕΑΜπΕΛΑΣπΟΠΛΥΤΧΕΝΙΤΟ νηχθημερον.πικλρόν επεισόδιον συμβάν εις την Ε’ Μεραρχροβιτς ταχυελισανα ατυχ κατω παοτις λπισθοχωροΕΑΜπΕΛΑΣπΟΠΛΥΤΧΕΝΙΤΟ νηχθημερον.πικλίαν εν Σόροβιτς ταχθείσαν ως πλαγιοφυλάκην ενέβαλεν πανικόν, και τη 24 Οκτωβρίου η πόλις διαπυνθανομένη τα ατυχή εν Σόροβιτς συμβάντα και βλέπουσα τους στρατιώτας εν αλλοφροσύνη εκφεύγοντας και ρίπτοντας τα όπλα ευρέθη εν δυσκόλω καταστάσει. Οι πλείους όθεν των κατοίκων καταλιπόντες οικίας, καταστήματα και λοιπά πράγματα ετράπησαν εις Σέρβια και τας παρακειμένας προς Νότον κωμοπόλεις και χωρία εν ταραχή και υπό βροχήν. Και ην σπαρακτική η εικωρησιν﷽﷽﷽﷽φοενην απον βομο αλλογτις λπισθοχωροΕΑΜπΕΛΑΣπΟΠΛΥΤΧΕΝΙΤΟ νηχθημερον.πικλών της αποχωρήσεως και ομοία προς την υπό του Πλουτάρχω εν τω βίω Θεμιστοκλέους διαγραφομένην αποχώρησιν ωρησιν﷽﷽﷽﷽φοενην απον βομο αλλογτις λπισθοχωροΕΑΜπΕΛΑΣπΟΠΛΥΤΧΕΝΙΤΟ νηχθημερον.πικλ των Αθηναίων κατά τα Μηδικά...»

         Καλά εκείνοι οι λόχοι που συστήθηκαν στην πόλη μετά την απελευθέρωση και οπλίσθηκαν από τις αποθήκες των Τούρκων, οι στρατιώτες τους καμάρωναν στις καρτ ποστάλ  της εποχής, δεν αισθάνθηκαν την ανάγκη να σταθούν και να πολεμήσουν για την πόλη τους; Ολα από τους νότιους τα περίμεναν...

ΥΓ1.  Το μεσημέρι στην πρόσοψη του Δημαρχείου καρφώθηκε αναθηματική πλάκα (άλλη πλάκα κι αυτή) μαρμάρινη που πάνω της ιχνογραφήθηκε στρατιώτης του λόχου Εθελοντών Κοζάκης (1828-1938)σιστεσ λοχ αυττου Δημαρχειου καρφνης του 1912. Για το λόχο αυτό και την σχεδόν ξακαρδιστικάση γρφαε﷽ Δημαρχειου καρφή του δράση γράφει ο συγγραφέας και νομικός Κ. Τσιτσελίκης (1828-1938) που μεάση γρφαε﷽ Δημαρχειου καρφτείχε σ' αυτόν, στο διήγημά του «Το γιατρικό της παπαδιάς».

ΥΓ2. «Οταν η πόλη, βαλμένη στα καράβια, άρχισε να φεύγει, ήταν ένα θέμα οίκτου  να τη βλις, ﷽﷽﷽﷽﷽﷽η βλα καραβι ,αρχισε α φημαρχειου καρφέπει κανείς...» (Πλουτάρχου Βίοι τ. δεύτερος, εκδ. Γαλαξία)