Οι ποιητές στην παρέλαση της 11ης/10/2011

Η κατάληψη, η εγκατάλειψη κι η εγ-κατάθλιψη

                         

Αν θες να μετρήσεις κι όχι με το κουταλάκι του καφέ

(«Μέτρησα τη ζωή μου με το κουταλάκι» Τ.Ελιότ) το εύρος της ευφυΐας  και της σκέψης του νεοέλληνα πολιτικού, μικρού ή μεγάλου μεγέθους και τόπου, δεν έχεις παρά να τον ακούσεις να κάνει δηλώσεις ενώπιον των μικροφώνων, μετά από τη λήξη δημοσίων εκδηλώσεων, εκκλησιαστικών (πολιούχοι), εθνικών εορτών και τοπικών επετείων (μετά την παρέλαση) ή και λαϊκοπανηγυρικών συμβάντων (νιάημερου μετά τα σουβλάκια). Στο μεγαλείο της η φτώχεια λόγου, η κενότητα
ιδεών, η αμάθεια, η ημιμάθεια -κάτι ξέρουν κάτι άκουσαν για το θέμα ίσως από την εποχή του Δημοτικού Σχολείου για οποίο αποφθέγγονται φουσκωμένοι ως διάνοι και σοβαροί όπως οι εν αγνοία ηλίθιοι- η ιστορική και θρησκευτική αμηχανία που ξεκινά  από τα αβαθή του νου κι εξέρχεται ατιμωρητί του έρκους των οδόντων («ποίον έπος φύγεν  έρκους οδόντων», άμοιρε και πονηρέ πολιτευτάκια). Οι δηλώσεις αυτές είναι επιπέδου ελαφρώς παραπάνω των νηπίων.

        

νήπιοι, οι κατά βους Υπερίονος Ηελίοιο

ήσθιον·αυτάρ ο τοίσιν αφείλετο νόστιμον ήμαρ. ΟΔΥΣΣΕΙΑ

Αφού μας μέναν παξιμάδια

τι κακοκεφαλιά

να φάμε στην ακρογιαλιά

του Ήλιου τ' αργά γελάδια

που το καθένα κι ένα κάστρο

για να το πολεμάς

σαράντα χρόνους και να πας

να γίνεις ήρωας κι άστρο!

Πεινούσαμε στης γης την πλάτη,

σα φάγαμε καλά

πέσαμε εδώ στα χαμηλά

ανίδεοι και χορτάτοι.

         (Οι σύντροφοι στον Άδη, Γ. Σεφέρης)

         Ενας κάποιος από τους ανωτέρω φωστηροπατέρες κάποτε σε μια δημόσια ανάγνωση ποιημάτων με πολιτικούς, μας ερμήνευε το ποίημα ως η οικολογική διάσταση του ποιητή, να μην τρώμε δηλαδή βόδια και γελάδια κρέατα εν γένει πολλά. ( Ο Γ.Σ. μιλά για τη Μικρασιατική Καταστροφή).

         Στα παρά ένα έτος από τα 100 χρόνια ελεύθερου βίου της πόλεως, ποτέ αυτή δε βρέθηκε με τόσο χαμηλής στάθμης πολιτικό προσωπικό, ανεξάρτητα των πτυχίων που αραδιάζουν στα βιογραφικά τους. Ας ρίξουν μια ματιά στην τοπική ιστορία και τα πρόσωπά της.

         Στην χθεσινή επέτειο είχαμε όμως εξαιρετικά συμβάντα.

Ακούγοντας τον ποιητή Μιχάλη  Κατσαρό και τους λόγους από τη «Διαθήκη» του λιγοστοί πολίτες, έστω, αντιστάθηκαν.

         Αντισταθείτε

         σ’ αυτόν που χαιρετάει απ’ την εξέδρα ώρες

         ατέλειωτες τις παρελάσεις

και παρότι ο ποιητής υπονοεί τον Στάλιν και την εποχή του, όμως κατά τη «Μαρία Νεφέλη» του Ελύτη «Κάθε καιρός κι ο Στάλιν του» και δόξα τω θεώ και λόξα τω λαώ, πολλοί Στάλιν και σταλινίσκοι σηκώνουν από γελοία έως θρασεία κι ανιστόρητη κεφαλή.

         Αντισταθείτε το λοιπόν ιδίως:

σ’ όλους τους αδιάφορους και τους σοφούς

στους άλλους που κάνουνε το φίλο σας

ως και σε μένα, σε μένα ακόμα που σας ιστορώ

αντισταθείτε.

         Γιατί όχι σ’ όλους μας και άγρια μάλιστα;

         Ομως η μη στροφή της κεφαλής μαθητών Λυκείων προς την εξέδρα των επισημο-ασήμων – ήταν μια πράξη περιφρόνησης της νεότητας (επιτέλους) αλλά κι εντελώς ποιητικής με πολλές συνδηλώσεις προς όλους για όλα όσα βιώνουν ή και δεν θα βιώσουν «οι νέοι» της σήμερον «που τους έλεγαν αλήτες» ορισμένοι.

          Η απο-στροφή της κεφαλής και της ένδον οργής με ήπιους τρόπους διαδηλούμενη,  κι αυτή έρχεται και πάλι από την «Μαρία Νεφέλη» .

         Προεισαγωγικόν άλμα εις τέσσαρας ταχείς χρόνους:

         αντικαταστήσατε τους καθημερινούς φόνους.

         Ένα δύο τρία τέσσερα. Το αυτό:

         το γενναίο είναι απατηλό.

         Εις τον καιρόν! Επιμείνατε στον Μπρετόν!

         Προσχέεεε! Μελετήσατε τον Φουριέ!

         Στροφή της κεφαλής αριστερά:

         όλα είναι σκατά.

         Στροφή της κεφαλής δεξιά:

         όλα είναι σκατά.