Τα αδρανή υλικά του Δήμου και των βιβλίων

                      

         Eπειδής, που θα λέγαν κι οι διαβασμένοι “οργανικοί διανοούμενοι” του Δήμου Κοζάνης (καθηγητές πανεπιστημίων, χωρομέτρες, πνευματικοί λιμοκοντόροι, αρπακτικά γενικώς κ.α.) λόγος γίνεται περί της  νέας Δημοτικής Βιβλιοθήκης που σχεδιάζεται να κτισθεί στις πρώην αποθήκες δημητριακών και ζωοτροφών, της άλλοτε ευαγούς υπηρεσίας Γεωργικών συνεταιρισμών κι ήδη υπογράφτηκε το συμβόλαιο ανέγερσης με τον εργολάβο.

         Επειδής (το αιτιολογικόν μόριον και πάλι από τους παραπάνω διανοούμενους αντιγραμμένο) ακούω μέχρι ναυτίας πλέον τους εν γένει και εν είδει ημιμαθείς κι ανιστόρητους όλων των δημοτικών αναβαθμίδων να ομιλούν με στόμφον γνώσεως και τιποτένιου ενδιαφέροντος περί “Κοβενταρείου Δημοτικής Βιβλιοθήκης Κοζάνης” (νομικόν σχήμα λόγου και κτιρίου μιας εποχής που πέρασε ανεπιστρεπτί εδώ και χρόνια).

         Σκέπτομαι πως καιρός είναι να πάψει και θεσμικά αυτός ο ονοματολογικός πλεονασμός και να επιστρέψει ο χώρος στην ιστορική επί 50ετίας και παραπάνω, ονομασία προελεύσεώς του, ως “Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης”. Σκέτη. Μετά την παύση της χρήσης του δημαρχιακού, κτιριακού προσφύματος (η δωρεά των Κοβεντάρων έγινε το 1960-61) που στέγασε άλλοτε τη Βιβλιοθήκη -παραδίπλα της υπήρχαν και τα δημοτικά ουρητήρια- δεν υπάρχει λόγος περαιτέρω μνημόνευσης των δωρητών. Σ’ εκείνο το κτίριο υπάρχει ακόμη ξεχασμένη η πινακίδα της κι ας παραμείνει εκεί εις αιώνιον μνημόσυνόν τους. Προς τούτο άλλωστε εξαρκεί το Κοβεντάρειον δημοτικόν συνεδριακόν κατάστημα καθώς και τα ερείπια μύλων και άλλων γεωργοποιμενικών υποστατικών του ομωνύμου προγονικού κτήματός των (αν δεν κάνουμε λάθος περί την κυριότητά τους) στην περιοχή των ορίων Κερασιάς – Αιανής, ιστορικής έδρας του Δήμου Κοζάνης για να μην ξεχνιόμαστε. Με την ευκαιρία  του νέου κτιρίου, όταν γίνει (κάτι σαν οξυγώνιον μπούνκερ θυμίζει το οποίο δεν έχει καμιά σχέση με τη δυτικομακεδονική αισθητική, το περιεχόμενο και το χαρακτήρα της ως «ιστορική» (ελάχιστοι κατανοούν τον όρο), της νέας δηλ. ζωής της Βιβλιοθήκης μετά τη διάσωση του ΝΠ της (ομού με άλλα 70 τόσα μεταξύ των οποίων και το ισάξιό της ...Κέντρον μελέτης του έργου του Β. Τσιτσάνη στα Τρίκαλα!), είναι ευκαιρία να γίνει μια ριζική τροποποίηση του καταστατικού του ΝΠ, καθότι είναι πλέον της πλάκας στην κυριολεξία. Κι αυτό για την διαρκή κι από τώρα λειτουργία της ότι οι Βιβλιοθήκες είναι οι άνθρωποί της, τα αρχεία, οι μελετητές, οι αναγνώστες, τα βιβλία, ο χρόνος της, εσωτερικός κι εξωτερικός, ό,τι δηλαδή ζει κι αναπνέει εκεί μέσα στον κονιορτό των αιώνων, την αιώνια ανάσα της γνώσης.

         Να οριστεί Διοικητικό Συμβούλιο (οι πρόεδροι σηματοδοτούν αυτό) που να μη απαρτίζεται από τους διαφόρους ανυποψίαστους, περαστικούς ξένους και τους έως και βλαβερούς τύπους των κομματικών, δημοτικών συνδυασμών. Τούτ’ αυτό έγινε πλειστάκις με τα ΔΣ. της Βιβλιοθήκης και  του ΙΒΝΑ μέχρι τώρα, για αυτό κατάφεραν να τα διαλύσουν έργω ή λόγω. Και φυσικά να ορίζονται εκεί τα μέλη με το μόνον ερώτημα αν γνωρίζουν που είναι η βιβλιοθήκη, διότι μέχρι πρότινος ούτε αυτό δε γνώριζαν ορισμένα διορισμένα εκεί κοθώνια.

         Τα εκάστοτε ευκαιριακά, αδρανή υλικά του Δημοτικού Συμβουλίου Κοζάνης (αφού κάνανε το γύρο τους στις έμμισθες αντιδημαρχίες και τις αδρά αμοιβόμενες προεδρίες των ΝΠ –τόσα χρόνια κι ακόμα δεν χόρτασαν- τα τοποθετούσαν (δηλ. τα  πετούσαν) στη Βιβλιοθήκη και το ΙΝΒΑ για την καθορισμένη αγρανάπαυση. Εξαιρώ τον μόνο πολίτη που τοποθετήθηκε ως κοινός πρόεδρος εκεί, αλλά υπονομεύτηκε καίρια από τη δημοτική αφασία, κομματική ασυδοσία και συνδικαλιστική μαφία. Αν παρέμενε δε θα διαλυόταν στην πράξη (όχι απαραίτητα κατ’ όνομα) το ΙΝΒΑ, η δε Βιβλιοθήκη δεν θα έφτανε στον πάτο της ύπαρξης της.

         Αν οι «πρόθυμοι» διερμηνευτές των δημοτικών νόμων, αυτοί που δεν πρόλαβαν το «σκάνδαλον» της ψηφιοποιήσεως των 700.000 και ευρώ εκ της Κοινωνίας της Πληροφορίας (που διαχύθηκαν μήπως και σε πρακτικές λωποδισίας;), για το οποίο σιωπούν ένοχα διάφοροι μπερδεμένοι, γνωμοδοτήσουν περί του αδυνάτου της ριζικής μετεξέλιξης, τότε να ορίσει  το Δημοτικό Συμβούλιο Κοζάνης στο ΔΣ της ΚΔΒΚ τους απαραίτητους αστείους τύπους των θεσμών για να διοικούν εμαυτούς και τους υπαλλήλους της.

         Στη συνέχεια να επανασυστήσει την ιστορική Δημοτική Βιβλιοθήκη Κοζάνης ως ένα εθελοντικό θεσμό προσώπων με γνώση, θέληση, προσφορά, ικανότητες και διάθεση θυσίας για τα βιβλία και τον πολιτισμό της πόλης· πρόσωπα δηλαδή που δεν θα προκαλούν το γέλιο, όπως τα μέχρι τώρα, όταν ορίζονταν να διοικούν τους εγγράμματους θεσμούς της.

         Ο σιωπηλός, άρα σοφός, κ. Δήμαρχος λιλίστατα αρθρογραφών (οι δήμαρχοι συνήθως κάνουν έργα) πιστεύω θα λάβει σοβαρά υπ’ όψιν  τα ανωτέρω και κατά την συνήθεια του, θα μιλήσει επ’ αυτών με την παρρησία που διαθέτουν οι ιχθείς και μετά τις επόμενες εκλογές, τις οποίες επιθυμεί και δικαίως πράττει δηλαδή, διακαώς να κερδίσει με κάθε τρόπο και έκπτωση.

         ΥΓ.1 «Παντού στον κόσμο οι εθνικές βιβλιοθήκες βρίσκονται στο κέντρο της πόλης. Δεν πηγαίνουν να τη βρουν ούτε στα ψάρια ούτε στα πρόβατα και τις κατσίκες» σημείωνε  ο κ. Β. Κρεμμυδάς, για χρόνια πρόεδρος της Εφορευτικής Επιτροπής της Εθνικής Βιβλιοθήκης. Κατ’ αναλογίαν το αυτό ισχύει για όλες τις βιβλιοθήκες. Η Δ.Β. Κοζάνης τον καιρό που υπήρχε ακόμα το ενδιαφέρον για τα βιβλία και τα γράμματά στην πόλη, σχεδιάστηκε (επί χάρτου δηλαδή) να πάει κατά σειράν: 1. Στον Hotel Ερμιόνιον,  2^ον Έναντί του, στον νυν αέρα της Εμπορικής Τράπεζας που τώρα διασχίζεται από καφετέρια, 3. Κατέβηκε λίγο παρακάτω στο Βαλταδώρειον Γυμνάσιο. Εως εδώ ήταν μέσα στο διεθνές πλαίσιο εγκατάστασης. 4. Στη συνέχεια αναχώρησε για το Σιόποτο ως μέρος του υπερφίαλου σχεδίου για παγκόσμιο, μητροπολιτικό, συνεδριακό κέντρον κ.λπ. τρίχες. 5. Τέλος κλήρωσε στις Γεωργικές Αποθήκες. Ο σχεδιασμός για εκεί έγινε από εντελώς ξένους κι άσχετους περί των βιβλίων και των βιβλιοθηκών, της χρήσης των ή της χρησιμότητάς τους, αφού οι περισσότεροι ανήκουν στη προαναφερθείσα κατηγορία των δημοτικών, αδρανών υλικών ή σ’ εκείνους για τους οποίους ο Καζανόβα έλεγε: «Φοβάμαι τους ανθρώπους του ενός ο βιβλίου». Ο,τι χειρότερο δηλαδή. Εδώ η μοντέρνα μεγαλαυχία του κτιρίου θα συμβαδίζει με τη μοναξιά των βιβλίων, την έρημη χώρα της από ανθρώπους (χρήστες της) με την χλαλοή του περιβάλλοντος χώρου (δημοτικός κήπος, γήπεδα, στάδια). Ενας αντιπνευματικός συναγελασμός με την ήρεμη διαδικασία στοχασμού, μάθησης, παιδείας. Τα σημαντικά πνευματικά ιδρύματα μιας πόλεως δεσπόζουν κτιριακά στο κέντρο της, είναι λειτουργικά, προσβάσιμα, χρηστικά, υπάρχουν για όλους και για τον καθένα χωριστά, κι αποτελούν και με την αισθητική τους, τη διαφήμιση μιας πόλεως. Δεν δανείζουν μόνον βιβλία ή είναι καταφύγιο των μαθητών για την μελέτη των φροντιστηριακών μαθημάτων, αλλά κυριαρχούν με τις εν γένει δράσεις τους στις πόλεις και στους ανθρώπους. Είναι η καρδιά της πόλης. Δεν είναι ούτε τα άνω ούτε, ιδίως, τα κάτω άκρα της, μέρη και μέλη που επιφύλαξαν για την νέα Δ.Β.Κ. μετά του μουσείου της...

         ΥΓ. 2 Κάπως άσχετον.  Εντύπωση προκαλεί το πως ο Πρόεδρος του Δημοτικού Συμβουλίου Κοζάνης, δηλαδή η θεσμική συνισταμένη των παρατάξεων άρα και του λαού, κι όχι μόνον του νικητήριου συνδυασμού, δεν έχει την πρωτοβουλία του εορτασμού των 100 χρόνων από την απελευθέρωσης της πόλης, μια κορυφαία στιγμή που δεν έχει σχέση με λυμφατικά Λασσάνεια και τις θλιβερές πλέον Αποκριές. Κανείς από τους δύο τουλάχιστον, ιστορικούς και σοβαρούς προέδρους του Δ.Σ (κ. Κ. Μακεδόνας και κ. Αναστασία Σιόμου), δεν θα απεκδύονταν αυτήν την ευθύνη αλλά και τιμή. Ομολογία αδυναμίας ή άλλο τι συμβαίνει υποδεέστεροί του δηλαδή στο Δ.Σ. να διαχειρίζονται το γεγονός;

         ΥΓ. 3 Σε τι θλιβερό τοπίο δημοσίων ανθρώπων και τρόπων μας έλαχε να υπάρχουμε! Η ποδοσφαιρική ομάδα της Κοζάνης χρόνια τώρα αγωνίζεται στις έσχατες κατηγορίες· το ίδιο κι η δημοτική που παρακολουθεί κατά πόδας και τρόπο την ευρύτερη πολιτική.

         Καιρός να τελειώνουμε μ’ όλα αυτά.