Πήραν γραμμή

Aπό κάδο της δημοτικής ανακύκλωσης χάρτου (εκεί καταλήγουν όλα τα έντυπα κι ιδίως οι εφημερίδες -τα ανθρώπινα σώματα στον σκουπιδότοπο σωμάτων (κοιμητήρια) μέχρι να γίνουν τα αποτεφρωτήρια όπως ανήγγειλε ο κ. Μπουτάρης- ανέσυρα την εφημερίδα της φωτογραφίας και ήταν τη μεθεπαύριο των διπλών εκλογών κατά τις οποίες είχαμε τα γνωστά αποτελέσματα. Ο τίτλος με κράτησε:
Ο Δακής στην Περιφέρεια
Ο Γιάννης στην καρδιά τους
Εσυγκινήθην ποσώς.
Ηγουν, ο μεν κατέκτησε τους ψήφους αλλά ο άλλος κατέκτησε τις καρδιές διαφόρων! Η συμπάθεια που έρχεται μετά ή μαζί με το τσάι. Τώρα όμως τι γίνεται;
Θυμηθηκα, διάβαζα δηλαδή, τον καιρό της αποσταλινοποίησης, όταν γκρέμιζαν τα αγάλματα του Στάλιν στη Ρωσία και σ’ όλον τον υπαρκτό σοσιαλισμό, ο ποιητής Γιάννης Ρίτσος έγραφε θρηνών:
“Στάλιν κοιμήσου στις καρδιές μας
είν’ πιο ζεστά εκεί…

Αυτοψία μνήμης

34 χρόνια μετά...

...Kι η…λύτρωση ήλθε. Ξαφνικά διέκοψαν τις ασκήσεις, αλαφιασμένος ο δόκιμος μας μάζεψε άτακτα χωρίς να δώσει ούτε τους «ζυγούς λύσατε», μας διέταξαν να πάρουμε όπλα, σακίδια και παγούρια, μας φόρτωσαν στα τζαίημς. Βγήκαμε από τα Σέρβια και μπήκαμε σε ορεινό χωματόδρομο. Άρχιζε να χιονίζει. Κρύο φριχτό στη διαμπερή καρότσα. Έτρεμε το φυλοκάρδι μας. Πού μας πήγαιναν; Σκέψεις δυσάρεστες πηγαινοέρχονταν στα κρυωμένα κι αμίλητα σώματα. Ανεβαίναμε σ’ ένα βουνό (υψ. 1379μ) δίπλα από το χωριό Μεταξά, εκεί που γεννήθηκε ο αείμνηστος βασιλεύς των ορέων και των ωραίων (γυναικών, κατσικιών και λιρών) Φώτης Γιανκούλας. Κάποτε πήρε τ’αυτί μας κάτι για αεροπλάνο, ατύχημα, σκοτωμένους. Ομιχλώδη νέα σ’ ένα αόριστο τοπίο απελπισίας.

'Το κερατένιο επάγγελμα..."

Ολβιος όστις της ιστορίας έσχεν μάθησιν
Ομως όλβιος κι όστις της λογοτεχνίας έσχε πάθησιν;

Είναι λοιπόν κατ’ επέκτασιν επαχθές το επάγγελμα του λογοτέχνη;

Θεέ μου, Αφροδίτη, Ερμή, πάτρωνα του κλέφτη
Δανείστε μου ένα μικρό καπνοπουλειό
ή στρώστε με σ’ όποιο επάγγελμα
Εχτός από το κερατένιο το επάγγελμα του λογοτέχνη
που όλη την ώρα σου ζητά να ‘χεις μυαλό. (Ε.Π) μτφ. Γ.Σ.

Ζήτημα πρώτον προς όλους κι ειδικά τους φιλοξενούμενους εργάτες του πνεύματος και του χεριού κι όταν ταξιδεύουν από τόπου εις τόπον και του ποδαριού

Οι άνθρωποι με τις ομπρέλες

Ανθρωποι του τόπου και της βροχής δράστες του Πολυτεχνείου ή γνήσιοι κατιόντες αυτού κι επί το πλείστον πολυτεχνίτες, τιμούν, λέει, ούτω πως το Πολυτεχνείον έτους 2010. Στα πρόσωπα και τις ομπρέλες τους ο αγώνας για ψωμί παιδεία κι ελευθερία δικαιώθηκε.
Καλά να πάθει.

Που πας ξυπόλυτος μέσα στις μνήμες;

Σκηνές από μια πόλη του άλλοτε, που ανάσανε μόλις προχτές, μετά από 25 χρόνια!


Στην Καμάρα (στο βάθος η Ροτόντα) κάτι μεγάλες μεγαφωνικές εγκαταστάσεις αγριορο(ε)κιάζουν. Μάλλον για τις «Τρύπες» θα πρόκειται, δεν τους ακούω, αλλά τους έχω ακουστά. Διάβαση.


Τότε ήταν μόνον ΝΟΕ. Πότε πρόσθεσαν και «Πολιτικών επιστημών»; Τη συλλογίζομαι ακόμα μετά από τόσα (πόσα) χρόνια;


Ο πάνω δρόμος προς τη φοιτητική Λέσχη. Εκείνη την Παρασκευή πηγαίνοντας ακούσαμε το τάλαντον. Είχε όσπρια. Γυρίσαμε και ήδη χτυπούσαν οι καμπάνες. Αρχιζε ο πανηγυρικός εσπερινός της Ολονυκτίας


Γλιστρούσαμε για να κλειστούμε μέσα. Οχτος, λάσπες, ψιχάλα. Στενή Πύλη ένας ένας δύο δύο και κάτι το αδιευκρίνιστο να μας συνέχει. Δεν είχαμε και που αλλού να πάμε άλλωστε εκείνο ειδικά το βράδυ


Μπήκα (ή βγήκα) δι’ άλλης οδού από την τότε. Εντειχισμένη πλάκα. Στις 12 το μεσημέρι της σήμερον μαζεύονται (εδώ και χρόνια) οι εναπομείνασες μνήμες και του τα ψέλνουν που έφυγε τόσο νωρίς.


Απόγευμα. Εχει καταληφθεί εκ νέου η Πολυτεχνική από τους σύνηθες καταληψίες. Κατάθλιψη.


Ετέρα κατά(Θ)λη(ι)ψη περί την του ηλίου δύση έναντι του τότε Λαϊκού νυν Γεννηματά



Στην επιστροφή δεν πέρασα από την οδό Αιγύπτου. Το «Νεγκρεπόντε» της κλειστό.

«Πώς να εξηγήσω πιο απλά τι ήταν ο Ηλίας
Η Κλαίρη, ο Ραούλ, η οδός Αιγύπτου
Η 3η Μαΐου, το τραμ 8, η «Αλκινόη»
Το σπίτι του Γιώργου, το αναρρωτήριο.
Θα σου μιλήσω πάλι ακόμα με σημάδια
Με σκοτεινές παραβολές με παραμύθια
Γιατί τα σύμβολα είναι πιο πολλά απ' τις λέξεις
Ξεχείλισαν οι περιπέτειες οι ιδιωτικές
Το άψογο πρόσωπο της Ιστορίας θολώνει
Αρχίζει μια καινούρια μέρα που κανείς δεν τη βλέπει
Και δεν την υποψιάζεται ακόμα
Όμως έχει τρυπώσει μες στις ραφές της καρδιάς» (Μ.Α.)



Από την παραλιακή στο βάθος οι γερανοί του λιμανιού κι ο επιβατηγός σταθμός.

«Ο Τοτ, τού λείπει το ένα χέρι μα όλο γνέθει,
τούτο το απίθανο σινάφι να βρακώσει.
Εσθήρ, ποιά βιβλική σκορπάς περνώντας μέθη;
Ρούθ, δε μιλάς; Γιατί τρεκλίζουμε οι διακόσιοι; (Ν.Κ.)
(Εφτά σε παίρνει αριστερά μην το ζορίζεις...)


Αυτή «Η πόλη θα σε ακολουθεί».

Η δική σου εξακολουθεί να σε συμμαζεύει καθώς συνεχίζει με το ίδιο γκρίζο χρώμα της ακάθεκτη για την 25ετία (μια γενιά!)


Το σημαίνον και το σημαινόμενον της ημέρας

«Λογοτεχνία και Ιστορία» , λέει...

Πρόσκληση
προς δικαίους και αδίκους

Tην Παρασκευή το βράδυ 19/11 στην Κοζάνη ο συγγραφέας Αντώνης Κάλφας συντονίζει μια συζήτηση με θέμα «Ιστορία και λογοτεχνία» με προσκεκλημένους τρεις συγγραφείς: Δημοσθένη Κούρτοβικ, («Τι ζητούν οι βάρβαροι), Σοφία Νικολαϊδου («Απόψε δεν έχουμε φίλους») Κώστα Ακρίβο («Ποιός θυμάται τον Αλφόνς»)
Η εκδήλωση γίνεται στο Λαογραφικό Μουσείο Κοζάνης και θ’ αρχίσει αρχίσει στις 7.30 το βράδυ. Είναι μια διοργάνωση του λογοτεχνικού περιοδικού της πόλης Παρέμβαση με την χορηγία της ΔΕΠΑΚοζάνης στην οποία συμμετέχει και το Συνεταιριστικό Βιβλιοπωλείο.
Το θέμα της είναι η διαπλοκή λογοτεχνίας και ιστορίας καθώς οι τρεις συγγραφείς ο καθένας από την πλευρά του συζητούν τη σχέση τους με την ιστορία από τους βαλκανικούς πολέμους και φτάνουν μέχρι το Δεκέμβρη του 2008

«Κυάμων απέχεσθε…»

Την Παρασκευή ή το βράδυ Παναγίτσα μου
μου ετοίμασες με δάκρυα τη βαλίτσα μου...
Στ. Καζαντζίδης

....Εις τας ημέρας του γέροντος προέδρου, ότε εις τας δημοτικάς εκλογάς εψηφοφόρουν οι μάλλον φορολογούμενοι, ήρκει να λάβει τις είκοσι πέντε ψήφους νοικοκυραίων διά να γίνει δήμαρχος· δεν εχρειάζετο, καθώς σήμερον, να ψηφίζωσιν όλοι οι παρακατινοί, όλοι οι εξωμερίτες, όλες οι τσοπανοφλοέρες. Και αν τυχόν ηπειλείτο ισοψηφία και χωρικός τις έχων ψήφον εδείκνυτο σκληροτράχηλος και δεν ήθελε να τα γυρίσει, τον έκλεπταν, τον ήρπαζον, τον απήγον, τον έκρυπτον εις ασφαλές μέρος, όπου έτρωγε και έπινεν εκτάκτως, παχυνόμενος επί τρεις ή τέσσαρας ημέρας, εωσότου παρέλθουν αι εκλογαί. Είτα τον άφηναν ελεύθερον. Ούτω πως εξησφαλίζετο η επιτυχία του δημάρχου, όν ήθελεν η τάξις των φρονίμων να εκλέξει.
***
Το πρακτορείον του άλλου κόμματος έκειτο επίσης ουχί μακράν του σχολείου, αλλ’ όπισθεν, εις ολιγώτερον κεντρικόν μέρος και η θύρα του δεν αντίκρυζε τον τόπον της εκλογής. Όθεν, επειδή ήτο δύσκολον απ’ αυτού του πρακτορείου να επιτηρώσι τους ψηφοφόρους, όσοι εξερχόμενοι μετέβαινον εις τον τόπον της εκλογής ίνα ψηφοφορήσωσιν, ο Μανόλης ο Πολύχρονος ένευε συνήθως εις δύο ή τρεις των στενωτέρων φίλων να τους συνοδεύωσιν, ενίοτε δε και αυτός ο ίδιος τους προέπεμπεν εις τας κάλπας. Ήτο δε λεπτόν και ακανθώδες το πράγμα. Ο συνοδεύων ώφειλε να μη δεικνύει ότι συνοδεύει. Ώφειλε να τους εμβιβάζει με τρόπον εις τον τόπον της εκλογής, χωρίς να κάμνει ότι αυτός τάχα τους ωδήγησε και τους προέπεμψεν όπως ψηφοφορήσωσιν. Οι εντροπαλώτεροι των εκλογέων, σχεδόν όλοι, με όλην την μέθην ήν είχον τινές αυτών, εστενοχωρούντο και διεμαρτύροντο λέγοντες ότι «τι; πρόβατα είμαστε, να μας πάν’ έτσι;». Εν τοσούτω ενομίζετο επάναγκες να τους επιτηρώσιν. Οι πονηρότεροι των ψηφοφόρων μη απαξιούντες να λάβωσι «βαμβακόσπορον» και από τα δύο κόμματα έβαινον μετά της υστεροβουλίας, όπως επισκεφθώσι και το άλλο πρακτορείον, το οποίον έκειτο κατέμπροσθεν του εκλογικού τμήματος. Τινές δε, αν και δεν το επεθύμουν χάριν του διπλού χορηγήματος, αλλ’ εφοβούντο τα μίση και τους κατατρεγμούς, και δεν ήθελον να εκτεθώσι και απέναντι του κόμματος των Χαλασοχώρηδων. Ολίγοι μόνον εκλογείς εφόρουν φανερά το σημείον του κόμματος, άσπρην κορδέλλαν ως Χαλασοχώρηδες ή κοκκίνην ως Ανδρογυνοχωρίστρες. Πολλοί δε, αν και εβιάζοντο υπό των κομματαρχών των δύο μερίδων να φορέσωσιν εις απόκεντρον μέρος το λευκόν ή ερυθρόν σήμα, ευθύς ως επρόβαλλαν εις την αγοράν, το απέσπων από της κομβιοδόχης των και το έκρυπταν εις το θυλάκιον.
Ο «βαμβακόσπορος», τον οποίον έδιδαν τα δύο κόμματα εις τους ψηφοφόρους, ανεβοκατέβαινεν από δύο φυσέκια έως τέσσαρα και πέντε ή από μίαν σιχνάτσα έως τρεις και τέσσαρας. Είχαν φέρει επί κραβάτου και τον γερο-Κώσταν τον Γιουλάρην, δυστυχή παραλυτικόν, ίνα ψηφοφορήσει υπέρ των Χαλασοχώρηδων. Αλλοκότως δε πένθιμον ήτο το θέαμα του ταλαιπώρου πρεσβύτου, βασταζομένου επί φορείου υπό τριών ρωμαλέων ανδρών, εισκομιζομένου εις τον τόπον της εκλογής, περιαγομένου έμπροσθεν των καλπών, μετά κόπου κινούντος τον βραχίονα και ρίπτοντος εις το «σκασμένον» στόμιον τα σφαιρίδια. Είχαν φέρει από τα Καλύβια και τον μπαρμπα-Γιώργην τον Ξοπούλην, αγροίκον, όστις από τριάκοντα ετών δεν είχε καταβεί εικοσάκις εις την πόλιν και τούτο μόνον εν καιρώ εκλογών. Του είχον τάξει ζεύγος τσαρουχίων και μίαν τραγόκαπαν και ούτως επείσθη να έλθει. Κατήλθε περί την μεσημβρίαν με όλον το αιπόλιόν του, μη εμπιστευόμενος να το αφήσει προς ώραν εις την φροντίδα άλλου βοσκού. Έφερε τας αίγας του έως εις τα πρόθυρα του σχολείου, εισήχθη εις το πρακτορείον των Χαλασοχώρηδων, είτα ευθύς μετέβη εις τον τόπον της εκλογής κρατών και την πήραν του ανηρτημένην υπο την αριστεράν μασχάλην, μόλις πεισθείς ν’ αφήσει την μαγκούραν του έξω της θύρας. Εισήλθεν, εχαιρέτησε την επιτροπήν και τους παρεστώτας, ειπών «γεια σας». Εψηφοφόρησεν, εξήλθεν αμέσως και συρίξας συνήγαγε το αιπόλιόν του και απήλθεν εν βοή και κωδωνισμώ.
***
Ανέκαθεν τα αξιώματα ήσαν αγοραστά. Και αφού η επάρατος πλουτοκρατία είναι άφευκτον κακόν, κατά ποίον άλλον τρόπον θ’ αποκτώνται τ’ αξιώματα; Πράγμα το οποίον έχασε προ πολλού πάσαν ηθικήν αξίαν, μόνον διά χρημάτων είναι κτητόν. Και ούτως επόμενον ήτο να καταντήσουν τα πράγματα. «Ουδέν κακόν άμικτον καλού». Ευτύχημα μάλιστα νομίζω ότι δεν ανεφάνη επιφανής τις πολιτευτής εις τα μέρη ταύτα.
- Πώς είπες; ηρώτησεν απορήσας ο ξένος.
- Λέγω ότι λογίζομαι ως ευτύχημα το ότι δεν ανεφάνη τις εκ των λεγομένων επιφανών πολιτευτών εις τας νήσους ταύτας. Ενθυμούμαι τι συνέβη προ πολλών ετών, όταν είχε γίνει τις υπουργός, βουλευτής γείτονος επαρχίας. Οι κουρείς έκλεισαν τα κουρεία των, οι καφεπώλαι τα καφενεία των, οι υποδηματοποιοί επώλησαν τα καλαπόδια των. Δεν υπήρξε βοσκός, όστις να μη διωρίσθη τελωνοφύλαξ, ούτε αγρότης, όστις να μη προχειρισθεί εις υγειονομοσταθμάρχην. Τότε είδομεν πρώτην φοράν κι εδώ εις την νήσον λιμενάρχην φουστανελλάν. Ο εκ της γείτονος επαρχίας υπουργός μας τον είχε στείλει ως δείγμα περίεργον υπαλλήλου. Ο Θεός μάς ελυπήθη και δεν παρεχώρησε να γεννηθεί επιφανής τις εδώ, εσκλήρυνε δε την καρδίαν μας και δεν εδέχθημεν εισβολήν ξένου υποψηφίου. Ιλιγγιώ να φαντασθώ τι θα εγίνετο. Όλοι οι πορθμείς θα εγκατέλειπον τας λέμβους των, οι κυβερνήται θα έρρπτον έξω τα πλοία των, οι ναυπηγοί θα επετούσαν τα εργαλεία των και θα εζήτουν δημοσίας θέσεις. Διότι μη νομίσεις ότι η θεσιθηρία γεννάται μόνη της. Τα δύο κακά αλληλεπιδρώσιν. Η ακαθαρσία παράγει φθείρα και ο φθειρ παράγει την ακαθαρσίαν. Το τέρας το καλούμενον επιφανής τρέφει την φυγοπονίαν, την θεσιθηρίαν, τον τραμπουκισμόν, τον κουτσαβακισμόν, την εις τους νόμους απείθειαν. Πλάττει αυλήν εξ αχρήστων ανθρώπων, στοιχείων φθοροποιών, τα οποία τον περιστοιχίζουσι, παρασίτων, τα οποία αποζώσιν εξ αυτού, παχυνόμενα επιβλαβώς, σηπόμενα, ζωύφια βλαβερά, ύδατα λιμνάζοντα, παράγοντα αναθυμιάσεις νοσηράς, πληθύνοντα την ακαθαρσίαν. Ευτυχώς δεν υπήρξεν ενταύθα έδαφος κατάλληλον, διά να γεννηθεί το θρέμμα το καλούμενον επιφανής και ούτως απηλλάγημεν της τοιαύτης αθλιότητος μέχρι της ώρας. Η δωροδοκία δε την οποίαν βλέπεις τόσον γενικευμένην ως εκλογικόν όπλον, είναι κατ’ εμέ το μικρότερον κακόν. Όστις όμως δυσφορεί επί ταύτη ας μη μετέχει του εκλογικού αγώνος, μήτε ως εκλογεύς μήτε ως εκλέξιμος. «Κυάμων απέχεσθε…»

Από τους "Χαλασοχώρηδες" του εις την προτομήν συλλογιζόμενου

«Παλιά μαζούρκα σε ρυθμό βροχής...»

Μας ρήμαξαν στα γκολ, 5-0 οι πράσινοι, της Παναθηναϊκής
γης, του Δήμου Αθηναίων αλλά και πάσης Αφρικής...

Στο βιβλιοπωλείο και μέσα στο βιβλίο «Ταξιδιωτικό στα βιβλία μαθητεία στο ταξίδι» βρήκα την πρόσκληση για τον αγώνα ΚΟΖΑΝΗ - Παναθηναϊκός, για το κύπελλο Ελλάδος. Η Κοζάνη, πρωτεύουσα της Δ. Μακεδονίας, βρίσκεται μεν στις εσχατιές της εθνικής, ποδοσφαιρικής κλίμακας, αλλά στο εθνικό κύπελλο συναριθμείται (όπως τα λευκά και τα άκυρα ψηφοδέλτια) ομού με όλες τις ομάδες πόλεων και χωριών της επικράτειας. Παρακάτω της υπάρχει η Δ’ Εθνική κατηγορία με αγωνιζόμενα σ’ αυτήν τα γύρωθέν της χωριά: Γκοτζιαματλή, Ελάτη, Γκόμπλιτσα, ΑνωΚάτω Βάντσες (η Λευκοπηγή δεν έχει ομάδα πια γιατί ο μέγας της Αλέξανδρος διαλύθηκε από τους επιγόνους, αμέσως μετά την κατάκτηση του ποδοσφαιρικού τίποτα). Τα Γρεβενά των οποίων ο «Πυρσός» αγωνίζεται πλέον με τα χωριά γι’ αυτό κι εξέλεξε και με την πρώτη Δήμαρχο, όπως όλες οι κοινότητες της χώρας κ.α.
Ταξίδι πίσω στις ποδοσφαιρικές λέξεις και λόξες.
Τετάρτη απόγευμα, παραμονή της εθνικής επετείου, μέχρι κι εγώ ήμουν στο γήπεδο, στην κερκίδα με το σκέπαστρο - οι δύο ξεσκέπαστες είχαν καταληφθεί από τους φτηνούς θεατές και τους οργανωμένους φωνασκούντες του ΠΑΟ. Κεντρικό τους σύνθημα: «Γαμείστε τον πούστη τον Ολυμπιακό», ένα πρωθύστερο σχήμα βοώντος οχλαγωγικού λόγου, ο οποίος αναφερόταν στον αγώνα που έμελε να συμβεί στην Αθήνα το Σάββατο και κατέκλυζε η αγωνία του το μυαλό κάθε αγνού φιλάθλου (πατριώτη, χριστιανού και ψηφοφόρου συνήθως των κομμάτων εξουσίας). Ενδον σημ.: Ο αγώνας έγινε και οι πράσινοι με 1-0 (το ένα που «τσούζει» δηλαδή) έκαναν ύλη πραγματικότητας την μέχρι τότε ιλύ του ονείρου τους.
Από τους τελευταίους (ξέχασα να πω πως έβρεχε κιόλας) προσπέρασα τις παλιές αποθήκες του Γεωργικού Συνεταιρισμού Σερβίων και Κοζάνης (οι αποθήκες των γεωργοκτηνοτρόφων και η αγία Μητρόπολη φέρουν τον αυτό ιστορικό τίτλο). Αυτές σε λίγο θα γίνουν η νέα ιστορική, Δημοτική Βιβλιοθήκη πάνω σ’ εκείνο το ωραίο αρχιτεκτονικό σχέδιο, κάτι σαν κλωβός ψυχασθενών· κλωβοί επίσης υπάρχουν στη λίμνη Πολυφύτου όπου εγκλωβίζουν τα ψάρια και τα «επικονιάζουν» κανονικά. Τον Δημοτικό κήπο όπου φωτογραφίζονται οι νεόνυμφοι κοζανίτες, όπως επίθ υπαρκτού σοσιαλισμού οι νεόνυμφοι της Μόσχας φωτογραφίζονταν στο άγαλμα του ποιητή Πούσκιν στο οποίο και εναπέθεταν τις γαμήλιές τους ανθοδέσμες, το Δημοτικό ωδείο με τις ακέφαλες στήλες (κάτι σαν τις Ερμές του Αλκιβιάδη) και εισήλθα επίσημα στο Εθνικό Στάδιο Κοζάνης –είχα πρόσκληση, το επαναλαμβάνω- άρα ήμουν ηυξημένης σοβαρότητος θεατής.
Αμέριμνος έδειξα την κάρτα αλλά παρ’ όλα αυτά με περιλάβαν για σωματικό έλεγχο οι αστυνομικοί, μη τυχόν έχω αναπτήρα πάνω μου, κι ήταν θυροφύλακες της αντικαπνιστικής μας καθ-υστερίας. Δεν κάπνιζα. Αθώος.
Ο αρχηγός της πράσινης ομάδας ήταν ένας μαύρος εντελώς άνθρωπος πρόσωπο και σώμα. Κάποιος μακρινός του πρόγονος ίσως και να έφαγε μερίδα ανθρώπινη. Ενας γείτονας στην κερκίδα πρόθυμα με καθοδηγούσε στις νεότερες εξελίξεις του ποδοσφαίρου κι έλυνε απορίες μου. Είναι ο κ. Σισσού, Γάλλος υπήκοος, μεγάλο ταλέντο, είπε. Μια άλλη απορία ήταν οι αριθμοί που φέρουν στη φανέλα τους οι παίκτες. Είχα μείνει στην εποχή που η ενδεκάδα άρχιζε από 1 κι έφτανε στο 11 συν οι αναπληρωματικοί. Τώρα ο καθένας βάζει στην πλάτη του όποιον αριθμό του καπνίσει μέχρι το 99. Μυστήριο!
Πίσω ολοταχώς. Μαθητής δημοτικού υποστήριζα τον Παναθηναϊκό... Ακούσαμε πως έπαιζε με την Κοζάνη ματς φιλικό. Από νωρίς στο δημόσιο δρόμο κάτω από το στάδιο, στην άλλοτε οδό Χαιρωνείας, τώρα Ανδρέα Παπανδρέου, προς τιμή του μεγάλου πράσινου αρχηγού της ομάδας των μη προνομιούχων. Υπήρχε εκεί είσοδος, όχι δωρεάν αλλά και καβάκια για τους αναρριχητές παρατηρητές κάθε εποχής. Οπως και πυκνός κισσός αναρριχόμενος στα κάγκελα. Δεν μπορούσαμε να σκαρφαλώσουμε, αλλά ακούγαμε την ηχώ και τον αχό του αγώνα.
Επάνοδος στις μέρες μας. Ο ποιητής του λαού κ. Βασ. Βατάλης στις Νομαρχικές εκλογές του 1998 κατέβασε, κατά παγκόσμιον πρωτοπορία, την ποίηση στις εκλογές, αφού συνέπηξε ποιητικό συνδυασμό και διεκδίκησε επί ίσοις όροις, ακόμα και στα όρθια ντιμπέιτ των υποψηφίων, το νομαρχιακό θώκο. Εκείνο τον καιρό η Κοζάνη ήταν «Πόλη του βιβλίου», τώρα είναι η «Πρωτεύουσα των χαρτών», με στιχοκόλλησε με ποιητική προκήρυξη στο καμπαναριό και στην είσοδο των δικαστηρίων («Προς γνώσιν και για τις νόμιμες συνέπειες...») με το πολύστροφο ποίημά του «Αναρριχόμενος κισσός Βιβλιοθήκης» το οποίο άρχιζε ούτως:
«με τον φωτισμό του, τον μέλανα
ήρθε δικηγόρος να μας «γιάνει»!!!
σε ημετεριστικά έδρανα
κισσός, στ’ όνομα Καραγιάννη

κι αναρριχόμενος κομμάτων!!!
τους πεπρωμένους χτυπημένους
κόντρα, πεινασμένων στομάτων
ειρωνεύεται πονεμένους...» (1)
Κι εγώ που νόμιζα πως ακολουθούσα το του Γ. Δροσίνη: «Δεν θέλω του κισσού το πλάνο ψήλωμα/ σε ξένα αναστηλώματα δεμένο./Ας είμαι ένα καλάμι, ένα χαμόδεντρο./ Μα όσο ανεβαίνω, μόνος ν' ανεβαίνω, με «γείωσε» κανονικά αφού ήμουν ο εκλεκτός άρα και έρμαιο των άστοχων ή πληθωριστικών κομ(μ)άτων, αλλά και των προσωπικών γλυκύτατων άνω τελειών και πρωτίστως ατελειών. Ω, οι ωραίοι καιροί! Ευχαριστώ αναδρομικά τον λίαν ετοιμόλογο στην ομοιοκαταληξία, ποιητή του λαού της Κοζάνης και περιχώρων.
Επιστροφή σε γ’ πρόσωπο. Ποιός νίκησε τότε δε Θυμάται. Αλλά θυμάται πως σ’ αυτό το γήπεδο σημείωσε το τέρμα της τιμής επί της ομάδος της Κοζάνης σε αγώνα προπόνησής της με τον Μέγα Αλέξανδρο Λευκοπηγής (ήτο δεινός περί την ποδοσφαιρικήν κι ιδίως την γκολικήν διαλεκτικήν όσο απίστευτο κι αν φαντάζει) αφού ο τερματοφύλαξ του στρατηλάτη που έφερε το ποδοσφαιρικό ψευδώνυμον Αττίλας από τον ‘Ισβορο (οι παλάμες του ήταν πλατιές σαν φουρναρόξυλα) έφαγε 6 γκόλ, ενώ ο κοζανίτης κ. Δήμου μόνον ένα, προς τιμωρία του γιατί τον περιέπαιζε ως ακίνδυνο ποδοσφαιρικά, νέον). Αυτό το γκολ βέβαια το πλήρωσε μετά από πολλά χρόνια ότι οι γνήσιοι της πόλεως το έφεραν βαρέως να σκοράρει ο χωρικός κατά της ομάδος τους.
‘Εβρεχε συνεχώς και οι ποδοσφαιριστές πάνω στο πράσινο χορτάρι ...χόρευαν. Προς στιγμή μου ‘ρθε κατά νουν το πολύστιχο ποίημα του κανονικού ποιητή αλλά ολόκληρου του εργαζόμενου κι αγωνιζόμενου λαού, Γ. Ρίτσου, ο τίτλος του δηλαδή, καθότι δε θυμάμαι αν το διάβασα ποτέ, «Παλιά μαζούρκα σε ρυθμό βροχής».
«Χιλιάδες αποσιωπητικά τ' αστέρια. Φίλησε με.
Χιλιάδες στόματα χρυσά λιγάκι λυπημένα
πάνου στο στόμα σου. Κ' οι στίχοι ως πέρα απ' τα μεσάνυχτα
κάτου απ' τη λάμπα που καπνίζει. Μυρίζει πετρέλαιο...»
Η είσοδος του κ. Νομάρχη σήμανε και την έναρξη του αγώνα. Οι ομάδες ισότιμες μέχρι εδώ αφέθηκαν στις απαραίτητες ρεβεράντζες αβροφροσύνης κι αλληλοχαιρετήθηκαν οι δύο αρχηγοί της μαύρης και της κοζανίτικης φυλής. Στους παρευρισκόμενους υποψήφιους δεν επετράπει να χαιρετήσουν ότι αυτά γίνονται μόνο στις υδαρείς εκδηλώσεις πολιτισμού.
Από νωρίς η μάχη της κερκίδας μύριζε αντί πετρέλαιο ήττα. Ακουσα πως η πόλη είχε κάποτε οργωμένη ομάδα οπαδών με το όνομα «Τα Λιοντάρια». Πού ήταν αυτοί άραγε; Ούτε μια μαζική βρισιά της προκοπής δεν άκουσα. Ρουτίνα και πλήξη διακατείχε το φίλαθλο τελικά ακροατήριον. Σποραδικά ένας αψίκορος πολίτης φώναζε, καθ’ υπερβολήν, για κάποιο μαρκάρισμα σκληρό ή αβλεψία του διαιτητή ή του λάιτσμαν. Μια απαράδεκτα πολιτισμένη ατμόσφαιρα επικρατούσε σε αντίθεση με τους πράσινους οπαδούς και παίκτες, οι οποίοι «ως σκύμνοι ωρυόμενοι του αρπάσαι» μας έβαλαν 5 γκολ στο γήπεδο κι άπειρα στην κερκίδα.
«ΠΑΟ-Θρησκεία θύρα 13» ωρύονταν οι φιλοξενούμενοι, μεταξύ των οποίων και πολλοί ντόπιοι παναθηναϊκοί οι οποίοι έβγαζαν το άχτι τους. Βαρυνθέντες την επί 20ετία κυριαρχία των τοπικών πρασίνων, ήθελαν να νικήσουν τους κόκκινους του γηπέδου κι ας ήταν η πάτρια ομάδα τους. Προδότες; Κάπως. Οι κερκιδάνθρωποι είναι θρησκευόμενοι άνθρωποι. Αν και έπρεπε να έχουν την εξουσία (ή μήπως την επανάσταση) στην άκρη των ντουφεκιών τους, κατά τον Μάο Τσε Τουγκ, αυτοί έχουν στην άκρα των χειλιών τους, ως θεοσεβείς, το θείον γαμοσταυρίδι, την πλέον προσφιλή βρισιά με την οποία διαδηλώνουν άδολα την πίστη τους.
Πριν δυό –τρεις μήπως και τέσσερις βδομάδες, πάλι ήμουν στο γήπεδο! Τι έπαθα τελευταία; «Οι ελαφροί ας με λένε ελαφρό» Αγώνας Κοζάνη- Νίκη Βόλου. Νάτην πάλι «η μνήμη να γλιστρά με λαστιχένια πέδιλα». Κάποτε, το 1961-62 τότε που διεξάγονταν οι εκλογές της βίας και νοθείας (τώρα είναι οι εκλογές της αποχής και της αηδίας) όπως τις είπαν, η ποδοσφαιρική πόλη με τον Ολυμπιακό της («Ανοιξε η θάλασσα και βγήκαν τα χταπόδια βγήκαν κι οι Ολυμπιακοί με τα στραβά τα πόδια» ακούγαμε να λένε οι αντίπαλοί τους Μακεδονικοί –πάντα το διπολικό σχήμα κυριαρχούσε- διεκδίκησε την άνοδο στην Α’ εθνική εναντίον της κυρίας Νίκη Βόλου, η οποία τερμάτισε πρώτη, ανελθούσα στην Α’ κατηγορία. Φέτος η ομάδα αυτή ήρθε με κερκίδα οργανωμένη και με όλο το υβριστικό ρεπερτόριο ανά χείλας εναντίον των κοζανιτών, οι οποίοι άκουγαν σαν κότες, ειρηνικοί, μαλθακοί κι ήπιοι ως ο νυν (κι ερχόμενος;) δήμαρχός της κ. Μαλούτας Λάζαρος (του άλλου Λαζάρου της πόλεως εξέλεξαν συμβούλους τα όποια σχήματα υποστήριξε, ενώ ο τρίτος, ο Εορδός, δευτέρωσε και την Κυριακή η Μεγάλη Παρασκευή τον καρτερεί). Σύνθημά τους κι αυτοί: «Νίκη - Θρησκεία - Ιωνία». Με το δίκιο τους, διότι στο μεσοπόλεμο, σε κάποια κομματική οργάνωση βάσης (ΚΟΒ) του ΚΚΕ Μαγνησίας, μπήκε σε ψηφοφορία το θέμα της ύπαρξης ή μη του θεού και αποφασίστηκε με ψήφους 4-3 ότι δεν υπάρχει θεός. Επομένως αντί θεού η Νίκη, αλλά η νίκη της θεάς μπάλας ήταν τώρα της Κοζάνης με 1-0.
Μια λύπη για τους φουκαράδες προλετάριους της ποδοσφαιρικής Κοζάνης μου ‘ρθε. Αμείβονται λίαν λίγο σε σχέση με τους Αθηναίους που τα παίρνουν χονδρά· οι εδώ είναι όπως οι Αλβανοί των πρώτων καιρών στα χωράφια, στα πρόβατα, στα αμπέλια εργαζόμενοι για ένα κομμάτι ψωμί και «για μια μπουκιά κι ένα ποτήρι και δόξα το Θεό» («το λαό» παραποιούσαν οι αμετ-ανόητοι κομματικά θρησκευόμενοι). Ακόμα και στη σωματική εμφάνιση υστερούσαν οι δικοί μας (πως να τους πω, αδέλφια εν ευρεία εννοία τους ένιωθα;) κάτι λιανοπαίδια μπροστά στους νταβραντισμένους και γυμνασμένους σαν ρομπότ στυγνούς κι άνευ ουδενός αισθήματος, επαγγελματίες του είδους.
Σφύριγμα λήξης. Λαός και πολιτικοί αδελφωμένοι αναχωρούν· όμως από το βάθος της ιστορίας ακούγονται τα τύμπανα της ανατροπής δια της αποχής:
«τρέμε κομματική κυριαρχία
στον υποψήφιο, για νομαρχία
ποιητής λαού κατεβαίνει
τερματισμός, στις μασωνίες μπαίνει...»

- Αμήν αμήν λέγω ημίν κι υμίν.


ΥΓ. Το ποίημα του Βασ. Βατ. περιλαμβάνεται στη συλλογή με τον τίτλο: «Ηθικοπολιτικά Πονήματα ποιητή λαού», Κοζάνη 2002. Είναι η εβδόμη αν δεν κάνω λάθος συλλογή, μεταξύ των οποίων και η ευφυέστατη, ως τίτλος Ομήρου Ελιμειάς επί της οποίας το αρχαιολογικν Μουσείο Αιανής (είπαμε ιστορική κι αρχαιολογική έδρα του Δήμου Κοζάνης) προκήρυξε εκπόνηση διατριβής ως κατά τόπον, ύλην και αίσθησιν αρμόδιο.

Εκλογικά σπαρταριστά, ήγουν φρέσκα, ανάλεκτα

‘Ελεγεν ο θεωρητικός και πρακτικός παππούς του σημερινού ΚΚΕ (πατήρ τους είναι ο Στάλιν) προπαππούς της ΚΝΕ, Βλαδίμηρος Ιλιτς Λένιν, πως Κομμουνισμός = Σοβιέτ συν εξηλεκτρισμός.
Η νυν Νομαρχιακή Αυτοδιοίκηση Κοζάνης ευελπιστεί από αυτήν την πρώτη Κυριακή (έστω την άλλη), να είναι Περιφερειακή διοίκηση, όμως ο εμπνευστής του «Μνιάν κι όξου», διάδοχος του αλησμόνητου «Ας», τώρα είναι υποψήφιος στο αντίπαλο στρατόπεδο άρα το πράγμα δυσκολεύει κάπως διότι έχει και το copyright. Η ούτω πως κυρία θεωρεί πως Πολιτισμός = Αρχαιολογισμός συν αθλ(ιο)ητισμός. Αυτό με αφορμή τη δημόσια μετά φωτογραφίας, επιβράβευση του τοπικού Νεοέλληνα φετινού Μαραθωνοδρόμου κυρίου Μ. Παρμάκη που ήρθε πρώτος από τους άλλους τρέχοντες συνέλληνες αθλητές (δηλ. 26ος ή 28ος στη τελική κατάταξη). Φυσικά αυτό το κατάφερε απλά επειδή ο κύριος πρωθυπουργός έτρεξε μόνον στα 10.000 μέτρα διαφορετικά δεν τον έβλεπα κερδίζοντα αυτόν τον επίζηλο κότινο.
Εν τούτοις: «Εύγε Εύγε» του ...και «Αξιον εστί» το τρέξιμό του.
Ομως δεν είδα τους εν λόγω κυρίους της κυρίας να συγχαίρουν δημόσια τον έξοχο φωτογράφο κ. Χρήστο Λαμπριανίδη που έλαβε το πρώτο βραβείο σε παγκόσμιο διαγωνισμό φωτογραφίας για το κλίμα. Κι αυτό διότι το κλήμα του επιχωρίου δημοτικονομαρχιακού πολιτισμού ήταν που ήταν στραβό το έφαγε κι ο γάιδαρος, είναι δε λίαν βλαχο-ηπειρωτικόν. Φθινώπορο -Χειμώνα Αποκριοαρχαιολογία, Ανοιξη- Καλοκαίρι Λασσανειοαθλητικολαγνεία.
Μονοκαλλιέργειες.
Είπα μονοκαλλιέργεια...
Διαβάζουμε πως οι μηλοπαραγωγοί από το Τοιχιό Καστοριάς αποφάσισαν αποχή από τις εκλογές της 7ης Νοεμβρίου διαμαρτυρόμενοι για τη μη καταβολή των αποζημιώσεων, συνολικού ύψους 4,2 εκατομμυρίων ευρώ, για τις καταστροφές που υπέστη η παραγωγή τους πριν από δύο χρόνια (εμείς τι φταίμε;). Ετσι θα απέχουν των εκλογών διότι στα μήλα τους δεν εδόθη η δέουσα τιμή από την Κυβέρνηση (αλλά όχι από όλους τους άλλους της αντιπολίτευσης οι οποίοι τα τιμούσαν δεόντως σε όποια λαϊκή τα συναντούσαν).
Επίσης και ως γνωστόν από καιρό οι ροδακινοπαραγωγοί Βελβενδού απέχουν, διότι ενεπαίχθησαν από την Κυβέρνηση (αλλά όχι από τα άλλα κόμματα) στο ζήτημα της κατάργησης του αυτόνομου Δήμου και την προσκόλλησή τους ως ουρά («Μια γίδα μια φορά κουνούσε την ουρά...» στο Δήμο Σερβίων.
Εγκυροι αναλυτές εκτιμούν πως η αποχή των ανωτέρω θα φέρει τέτοια αναταραχή και θα επηρεάσει το τοπικό κι ευρύτερο πολιτικό σύστημα κατά τον ίδιο τρόπο που επηρεάζει το κούνημα της ουράς (νάτην πάλι η ουρά) μιας σαρδέλας στον Ωκεανού στη δημιουργία της τρικυμίας.
Νομίζω πως όλα αυτά είναι κόλπα των κανονικών πράσινων, εκείνων των περιοχών. Πασοκικές δηλαδή κι όχι φυσικά των Οικολόγων Πρασίνων οι οποίοι ενώ στην Κοζάνη ΣΥΝυποστηρίζουν τον κύριο Κύρινα από την Περιφέρεια Αιανής και τον κ. Ιωαννίδη από το Δήμο Μαυροδενδρίου στη Θεσσαλονίκη αρνήθηκαν τον κ. Μπουτάρη (με το σκουλαρίκι) όπως κι ο λίαν χριστιανικά Παναγριώτατος κύριος Ανάνθιμος. Να μην ψηφίσουν δηλονότι οι πληττόμενοι κάτοικοι (πλην του ΚΚΕ, ότι καμιά ψήφος τους δεν πρέπει να πάει χαμένη) διότι αλλιώς αυτοί θα τιμωρούσαν δια καταμαυρίσεως εκείνους που τους λησμόνησαν στα μήλα και στα ροδάκινα. Τιμωρούν όλα τα κόμματα αν και μόνον το Κυβερνητικό και Μνημονικό τους ενέπαιξε· συλλογική τι-μωρία (!) διότι όλα τα κόμματα της Βουλής τρων από τα κρατικά ροδάκινα της επιχορήγησης· επομένως όλα θα περάσουν από την Κυριακή αψήφιστα. Ενώ στον Βόιο Δήμο και τόπο όπου πήραν πολιτικά το ζήτημα κι όχι ως εσπεριδοειδής απόφυση, οι κυβερνητικοί βουλευτές και περιπαίχτες τους, ούτε συνδυασμό δεν μπόρεσαν να συμπήξουν, κατά πανελλήνια μοναδικότητα. Απεναντίας έφτασαν και μέχρι την κλωτσοχειροδικία αφού οι κάτοικοι εκεί είναι εύανδροι κι όχι πολιτισμένοι γλυκούληδες του κάμπου.
Εν τω μεταξύ γνωρίζω τρεις Βλαδίμηρους στην ιστορία:
1. Τον Βλαδίμηρο Ιλιτς Λένιν που είπε τα παραπάνω κι είναι ο πνευματικός κι ιδεολογικός ανιών όσων προανέφερα, του οποίου έχω τα «Απαντά» του σε καμιά 25ριά τόμους, έκδοση Σύγχρονης Εποχής, τα οποία κυκλοφόρησαν μετά την μεταπολίτευση (τι τα ήθελα ο ερίφης και τώρα δεν έχω που να τα χαρίσω αφού δεν μπορώ να τα πετάξω ή τα πολτοποιήσω;) Το αμάρτημα της βιβλιοσύνθλιψης διέπραξα άπαξ, την εποχή της Βιβλιοθήκης -μέχρι πότε τελικά άραγε θα νοσταλγείς αυτήν Ιnsula Utopia σου – όταν εκατοντάδες βαρύτιμα δεμένους τόμους, του καταφωτισμένου ηγέτη των ΒορειοΚορεάτων Κιμ ΗΙλ Σουγκ, τους οδήγησα μόνους κι ανυπεράσπιστους από τους επιχώριους υποστηρικτές του, στην ανακύκλωση στο νιάημερο, διαπράττοντας βαρύτατο έγκλημα κατά της παγκόσμιας επανάστασης κλπ. Εξομολογήθηκα δημοσίως αυτό το αμάρτημα πλειστάκις μήπως κι εξιλεωθώ, αλλά οι τύψεις συνεχώς με πλήττουν.
Εχω επίσης στη βιβλιοαποθήκη του χωριού, τους μισούς τόμους από τα άπαντα του Β.Ι.Λ. στην έκδοση του 1953, τους οποίους διαμοιράστηκαν τα τότε δύο τοπικά ΚΚΕ, αφού ολοκληρωμένη η σειρά υπήρχε στα γραφεία Κοζάνης της ολιγοήμερης «Ενωμένης Αριστεράς» του 1974 (που τη θυμήθηκα τώρα την εποχή της εντελώς θρυμματισμένης). «Αναζητώντας τον χαμένο χρόνο» μου ανταλλάσσω ολόκληρη τη νέα σειρά της Σ.Ε. με τη μισή παλιά του 1953 έτσι για τον χρόνο έκδοσης και μόνο και για ό,τι αυτός σηματοδοτεί στο παγκόσμιο κομουνιστικό κίνημα και στο οικείο μας επί γης κούνημα γενικώς.
2. Το Βλαδίμηρο, Ρώσο αυτοσχέδιο ιατρό, θεραπευτή διαφόρων πόνων του σώματος αλλά με βελονισμό...
3. Το Βλαδίμηρο Μαγιακόφσκυ μέγα Ρώσο ποιητή που αυτοκτόνησε μόλις άρχισε να ζει τα αδιέξοδα της θεωρίας και πολιτικής του διαδόχου του πρώτου των Βλαδίμηρων.
Ο ποιητής Μιχάλης Κατσαρός (“Ελευθερία ανάπηρη πάλι σας τάζουν…”) μνημονεύει τον Μγκφσκ σε ένα ποίημά του “Μέρες του 1953” τότε δηλαδή που πέθανε ο Στάλιν, στη συλλογή “Κατά Σαδδουκαίων” εκδ. Κείμενα1971. Το αναδημοσιεύω έτσι αλλά όχι για πλάκα.

ΜΕΡΕΣ 1953

Σκεφτείτε τη θέση της Κυβερνήσεως
μετά την δολοφονίαν των ποιητών
εμένα σκεφτείτε ανεβαίνοντας το φλογερό
δρόμο που άλλοτε ακούγονταν κλαγγές
όπλων φοιτητών τώρα έρημο πάρκο.
Σκεφτείτε τη θέση των ποιητών
μετά την εγκαθίδρυση των κυβερνήσεων
μετά τη διαταγή παύσατε πυρ υμνήσατε τους
άρχοντας
σκεφτείτε και εμένα .
Μέσα στο ήρεμο πλήθος υψώνομαι
με κοιτάζουν παράξενα
μέσα στη νέα βουή δεν ακούγομαι
πέφτω και φεύγω.
Γιέσενιν – Μαγιακόφσκυ αδελφοί που τερματίσατε
δεν αγαπήσατε τα ήρεμα βράδια τον καφέ
τις συζητήσεις
δεν είχατε σε ποιόν να επιτεθείτε.
Τώρα κυριαρχεί η χαμηλή φωνή κάποιου εγκάρδιου
Ναζίμ που μας καλεί για ειρήνη
τώρα χτυπάν στα πάρκα τα παιδιά τραγούδια των σκλάβων .
Ξαφνιάζονται οι άνθρωποι σαν ακουστεί
το Εμπρός επαναστάτες
ξαφνιάζονται σαν ακουστεί Ελευθερία.
Πάψε τους ύμνους σου αστέ ποιητή έλληνα
Λειβαδίτη
για έρωτες και σπίτια και ηρεμία
όσο ανθρώπινα κι αν είναι .
Αύριο θ’ αναγκαστείς να φωνάζεις
όπως άλλοτε μαζί μου θάνατος στους τυράννους .
Αύριο που η ζωή θα μας σφίγγει θα βγεις με
την κορούλα σου στους δρόμους
γεμάτος απορία μέσα στις φλόγες
και δε θ’ αναγνωρίζεις τίποτα .
Έλα μαζί μου.
Μίλα για μια τεράστια σύγκρουση της εργατιάς
μ’ αρχόντους
ατσάλωνε την τόση θέληση της
πάψε τους θρήνους σου.
Εγώ με τη φωτιά του 17 προχωράω αντίθετα
από τα συνέδρια τις συσκέψεις
αντίθετα από τις μυστικές αστυνομίες
από τους υπουργούς τις δεξιώσεις
αντίθετα στον πόλεμο.
Κανένας πια δεν έμεινε ποιητής.
Έτσι μονάχος ανοίγω το δρόμο.

Απ' ό,τι λαμβάνουμε διαδικτυακώς

Αυτό το Δήμο ποιός θα τον πάρει;


"Η επανάσταση δεν θα αναμεταδοθεί", Τζιλ Σκοττ-Χέρον, 1971
(The revolution will not be televised, Gil Scott-Heron)

40 χρόνια μετά, μετάφραση και προσαρμογή για το Ελληνικό Έτος 2011

Δεν θα μπορείς να κάτσεις σπίτι σου αδελφέ μου
δεν θα μπορείς να ανοίξεις την τηλεόραση, να συντονιστείς και να ξεφύγεις
δεν θα μπορείς να πιεις τσιγάρα και να εξαφανιστείς
να πας για μπύρα στις διαφημίσεις
γιατί η επανάσταση δεν θα αναμεταδοθεί.

Η επανάσταση δεν θα αναμεταδοθεί
δεν θα είναι προσφορά της Cosmote για συγκεκριμένο χρόνο ελεύθερης ομιλίας
η επανάσταση δεν θα σου δείχνει εικόνες του βουλευτή σου
να κάνει χειραψίες και να χαμογελάει στο τοπικό κανάλι
ή να χορεύει στο πανηγύρι του χωριού του
χέρι-χέρι με τον δήμαρχο πάνω στους τάφους των νεκρών σου
η επανάσταση δεν θα αναμεταδοθεί.

Η επανάσταση δεν θα είναι προσφορά του Υπουργείου Πολιτισμού
δεν θα πρωταγωνιστούν ο Λάκης Λαζόπουλος, η Έλλη Στάη και ο Σάκης Ρουβάς
ή ο Μπαρμπα Στρουμφ και ο Πίκος Απίκος
η επανάσταση δεν θα κάνει το βλέμμα σου γοητευτικό
η επανάσταση δεν θα σε γλιτώσει από τις αιμορροΐδες
η επανάσταση δεν θα σου χάσει τρία κιλά
επειδή, αδελφέ μου, η επανάσταση δεν θα αναμεταδοθεί.

Δεν θα βγάζεις φωτογραφίες με τον Αντώνη Νικοπολίδη
όταν θα τρέχεις με τα κλοπιμαία γύρω από το τετράγωνο για να δώσεις στους δικούς σου
ή όταν θα πετάς τον υπολογιστή μες στο κλεμένο ασθενοφόρο
η ΕΤ1 δεν θα μπορεί να προβλέψει τον καιρό
και να κάνει το αστυνομικό ρεπορτάζ της
η επανάσταση δεν θα αναμεταδοθεί.

Δεν θα δεις εικόνες από γουρούνια να πυροβολούν
αδελφούς σε επανάληψη
γουρούνια να πυροβολούν
αδελφούς σε επανάληψη
δεν θα δεις εικόνες των φορτηγατζήδων να κλείνουν το Σύνταγμα
ούτε των άστεγων να ανοίγουν την εξώπορτα σε αργή κίνηση
με καμάρι για να μπουν στο ξένο σπίτι.

Οι νοικοκυρές σε απόγνωση, ο Σπύρος Παπαδόπουλος και η Τόλμη και Γοητεία
δεν θα είναι στην επικαιρότητα
και οι γυναίκες δεν θα νοιάζονται αν η Ρούλα είναι μόνη ή όχι
γιατί οι άνεργοι θα είναι στον δρόμο ψάχνοντας τη ζωή
και η επανάσταση δεν θα αναμεταδοθεί.

Δεν θα δεις τα καλύτερα στιγμιότυπα της Αθλητικής Κυριακής
των ειδήσεων, του Πάγκαλου και των κυνηγών ταλέτων
ή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου να ιδρώνει
η ηχητική επένδυση δεν θα είναι του Μίκη Θεοδωράκη
και δεν θα τραγουδάει ο Λέκας και η Φαραντούρη
ο Πάριος, ο Φραγκούλης και ο Πανούσης
η επανάσταση δεν θα αναμεταδοθεί.

Η επανάσταση δεν θα είναι μαζί μας και πάλι σε λίγο
για κάποιο σημαντικό πρόσωπο, σημαντικό λόγο ή σημαντικό νέο
δεν θα χρειαστεί να ανησυχείς για το χρηματιστήριο
για το αμάξι ή το πέος σου
η επανάσταση δεν θα πάει με κόκα-κόλα
η επανάσταση δεν θα σκοτώσει τα μικρόβια που προκαλούν δυσοσμία
η επανάσταση θα σε έχει οδηγό.

Η επανάσταση δεν θα αναμεταδοθεί
δεν θα αναμεταδοθεί
δεν θα αναμεταδοθεί
η επανάσταση δεν θα προβληθεί μαγνητοσκοπημένη, αδελφέ μου.

Η επανάσταση θα είναι ζωντανή.


Κι αυτή την Περιφέρεια ποιός θα την αφήσει άψαυτη;

**********************************************************
Λέγεται ότι, όταν ο Θεός δημιούργησε τον κόσμο, αποφάσισε να τους δώσει δύο αρετές, ώστε να περάσουν καλά.
Έτσι έκανε:
- τους Ελβετούς μεθοδικούς και να σέβονται τους νόμους·
- τους Εγγλέζους επίμονους και μελετηρούς·
- τους Γιαπωνέζους εργατικούς και υπομονετικούς·
- τους Γάλλους καλλιεργημένους και εκλεπτυσμένους·
- τους Ισπανούς εύθυμους και φιλόξενους.
Όταν έφτασε και στους Έλληνες, στράφηκε στον άγγελο που κρατούσε σημειώσεις και του είπε: «Οι Έλληνες θα είναι έξυπνοι, τίμιοι και ΠΑΣΟΚ».
Μόλις τέλειωσε τη δημιουργία, ο άγγελος Του είπε: «Κύριε, σε όλους τους λαούς δώσατε δύο αρετές και στους Έλληνες τρεις. Έτσι θα υπερισχύσουν όλων των άλλων».
«Να πάρει η ευχή! Έχεις δίκιο! Μόνο που δεν μπορώ να τις αφαιρέσω! Ας έχουν λοιπόν οι Έλληνες τρεις αρετές. Όμως, για να είμαστε δίκαιοι, κάθε Έλληνας δεν θα μπορεί να έχει πάνω από δύο συγχρόνως».
Έτσι: Ο Έλληνας που είναι ΠΑΣΟΚ και τίμιος δεν μπορεί να είναι έξυπνος.
Εκείνος που είναι έξυπνος και ΠΑΣΟΚ δεν μπορεί να είναι τίμιος.
Κι εκείνος που είναι έξυπνος και τίμιος δεν μπορεί να είναι ΠΑΣΟΚ.

Φωτο Υστερόγραφο στη Δυτική Περιφέρεια

«Ξυπνάτε κοιμώμενοι για τη νέα Ιερουσαλήμ»

Μιαν άλλη αίσθηση εκλογικού λόγου και πράξης έδωσε την Κυριακή 31/10 στο Κοβεντάρειο, με τη δημόσια, προεκλογική κορύφωσή τους, ο συνδυασμός“Κοζάνη τόπος να ζεις”, ο οποίος συντίθεται από ανθρώπινες δυνάμεις του επιχωρίου ΣΥΝ, των Οικολόγων Πράσινων + Οικολογικής Κίνησης Κοζάνης. Η
“Κοζάνη τόπος να ζεις” με το στατικό και βαλτώδες που περιέχει ως εκ της πραγματικότητας της πόλεως, μου ‘ρχεται σαν καλύτερα να το έλεγαν “Κοζάνη, τρόπος να ζεις” ένας τίτλος που δείχνει κίνηση, προοπτική, προσπάθεια, προτάσεις (όλα αυτά;).
Για την τοπική, αυτοδιοικητική ιστορία ο ανωτέρω συνδυασμός είναι ο δεύτερος στην μεταπολιτευτική περίοδο που ξεκινάει ως μια αυτοοργάνωση, ας το πούμε έτσι, των πολιτών από τη βάση (το λαό που λεν άλλοι εν επιγνώσει της υποτέλειάς του, κι άλλοι εν απογνώσει από την ακούσια “ευτέλειά” του), οργανώνεται όπως όπως και στα γρήγορα, κουράζεται υπέρ το δέον και τελικά φτάνει στην ολοκλήρωση, η οποία είναι η κατάρτιση του συνδυασμού και η κάθοδος στις εκλογές. Είναι ομολογουμένως ένα πολύ δύσκολο εγχείρημα αφού οι νόμοι είναι και ήταν θεσπισμένοι πάντα υπέρ των δυνατών κι όχι “υπέρ αδυνάτων” (Λυσίας). Πολυπληθής η σύνθεση αλλά και δυσβάστακτη η παρουσία των γυναικών στους συνδυασμούς σε καθοριστικό ποσοστό (τόσο υποτιμητικό για αυτό το “ισχυρό” φύλο).
Το1982 από τις δυνάμεις του αλήστου ενθύμησης ΚΚΕ εσωτερικού (πενιχρές) και άλλους ελευθερόφρονες συμπολίτες με την αρχηγία του κ. Νίκου Χατζόγλου, πολιτικού μηχανικού, διεκδίκησε τη Δημαρχία και έλαβε το 6% των ψήφων και έναν δημοτικό σύμβουλο. Ακολούθησε βέβαια η αυτόνομη κάθοδος της Οικολογικής Κίνησης με τον αλησμόνητο Χρήστο Μπέσα η οποία έλαβε 8% κατά πανελλήνια έκπληξιν και πρωτιά. Ομως αυτήν δεν την καταχωρώ στις ανεξάρτητες πολιτικές κινήσεις, αλά στις συγκινητικές παρόμοιες.
Η νυν Κίνηση που με τόσες προσπάθειες κι αντιξοότητες συνεστήθη (μήπως νόμιζαν πως οι εκλογές είναι περίπατος), έφτασε ήδη προ του εκλογικού πηγαδιού κι ετοιμάζεται να πιεί νερό.
Ετσι, το τελευταίο βράδυ του Οκτωβρίου πρωτοτύπησε στην τελική της συγκέντρωση. Στην αίθουσα συνεδριάσεων του Δημοτικού συμβουλίου (στο οποίο από την άλλη Κυριακή θα υπάρχει και μέλος της εκεί καθήμενο επί των εδράνων του -ο αρχηγός της κ. Ιωαννίδης εκ Μαυροδενδρίου- διοργάνωσε, κόντρα στην οχλαγωγία των δρόμων και των πλατειών, μια εσωτερικού χώρου και λόγου, λίαν αισθαντική εκδήλωση με πολυφωνική μουσική, εκτός από την λιγόλογη, μεστή, συγκινητική αλλά πολιτική ομιλία του προέδρου του. Κατά μήκος δε των διαδρόμων της αίθουσας υπήρχε μια έκθεση φωτογραφίας από την τοπική, πολιτιστική εταιρεία «Φωτοεστίαση» με κορυφαία φωτογραφία αυτήν του κ. Χρ. Λαμπριανίδη, η οποία έλαβε, εκτός από το θερμό χειροκρότημα (ο δημιουργός της δηλαδή) των παρευρισκόμενων και το 1ο βραβείο σε παγκόσμιο διαγωνισμό φωτογραφίας από οργάνωση της Αμερικής με θέμα το κλίμα.
Αλλ’ ας σταθώ στη μουσική (που αλλού άλλωστε;)
Το μουσικό σύνολο ricercati αποτελούσαν οι: Ερη Κουρμπαλή -αλτο, Χριστίνα Τανή -άλτο, Nicola Harrington –σοπράνο, βιολί, Παναγιώτης Δημόπουλος τενόρος, Μπάμπης Τσινικοσμάογλου μπάσος. Συνόδευαν ο Νίκος Δούρβας με το λαούτο και ο Δαμιανός Καϊλόγλου βιολοντσέλο με τη διεύθυνση της Nicola Harrington.
Το θέμα ήταν μουσική για πολλές φωνές. Ηγουν τραγούδια και συνθέσεις πολυφωνικής απόδοσης. Το πολυφωνικό στη μουσική μήπως συγγενεύει κάπως και με την πολυφωνία στην πολιτική, δηλαδή τη Δημοκρατία, επισήμανε ο Π. Δημόπουλος (είναι υποψήφιος με την Κίνηση) που εισηγούνταν. Γιατί όχι; Τραγούδια από την Ισπανία του 13ου αιώνα, από τη Γαλλία του 14ου, ένα παραδοσιακό από τη Γεωργία, από την Τοσκάνη του 15ου, από την Φλωρεντία και Φλαμανδία, παραδοσιακό από τη Σκωτία και Ιρλανδία, από την Αγγλία του 18ου αι. και τη Γερμανία του 1807 την άρια του Γ. Σ. Μπαχ Μein Freund ist mein.(1) Τέλος από την Ελλάδα το ποίημα του Γ. Σεφέρη «Πότε θα ξαναμιλήσεις» από τα Τρία κρυφά ποιήματα, το οποίο μελοποίησε την 26.10.2010 ο Παναγιώτης Δημόπουλος.(2)
Ομολογώ πως ήταν μια εξαιρετική θα έλεγα μουσική εμφάνιση. Μετά τη μουσική φοβόσουν πως θα ήταν ελαφρώς ξενέρωτη η πολιτική, αλλά κι αυτή υποχρεώθηκε ν’ ακολουθήσει την ευγένειά της. Η ωραία και χαμηλόφωνη μουσική εξημερώνει κι αφοπλίζει κάθε επίδοξο πολιτικό θορυβοποιό.
Και μόνο γι’ αυτή τη διακριτική και πολιτισμένη, δημόσια ομολογία του πολιτικού τους ήθους, τους σκέφτομαι σοβαρά, ότι ήθελα ν’ απέχω των ψηφοπραγμάτων μας (δηλαδή να αφήσω τους άλλους να αποφασίζουν για μένα). Η ψήφος (ο ψήφος που λεν στα χωριά) άλλωστε κατέστη πλέον προαιρετική αφού είναι απαλλαγμένη πάσης κυρώσεως η αδιαφορία περί αυτής.
Μέχρι πριν λίγες μέρες είχαν γεμίσει τα μάτια και τ’ αυτιά μας από δηλώσεις (μου θύμιζαν τις δηλώσεις μετανοίας των άλλοτε αριστερών ανθρώπων στις φυλακές και τις εξορίες) πως κάποιοι, πολλοί, άπειροι (με πείρα ή άνευ ή μόνον με «πήρας») είναι υποψήφιοι προς εκλογήν τήδε κακείσαι. Μέσα σ’ αυτό το νυμφετό από δηλώσεις όμοιες με τις νιφάδες χιονιού που λιώνουν επί τη εμφανίσει στην πολιτική λαχαναγορά, κι έχουν την αξία των πληθωριστικών χαρτονομισμάτων – ακόμα δεν φτάσαμε ως εκεί αλλά μόνον στα προπτωχευτικά πρανακρούσματα είμαστε – δηλώνω, το λοιπόν κι εγώ πρόθεσιν ψήφου εν γνώσει των συνεπειών του τρόπου μου. Χωρίς την αυταπάτη ότι κάτι το εξαιρετικό διαπράττω, είναι το ίδιο ασήμαντη κι ατελέσφορη η δήλωσή μου αυτή με όλες εκείνες των υποψηφιοτήτων, όμως για συναισθηματικούς λόγους (πολιτικά είμαστε τοποθετημένοι για λόγους ιστορικούς ή πολιτιστικούς κι όχι απ’ άλλο τι) αλλά εκ του αισθητικού και μόνον λόγου υπάρχω σ’ αυτήν την αδίστακτη πολιτική και κομματική πρακτική και διαδικασία, κατά την οποία οι «κυρίαρχοι» πολίτες εγχειρίζονται (μάλλον ευνουχίζονται) φορές χωρίς αναισθητικό!
Λέω να τους ψηφίσω αυτούς τους άδολους εκφραστές της ουτοπίας («Κοζάνη τόπος να ζεις» κλπ) που μας γέμισαν όχι λόγια αλλά μουσική, νότες και τρυφερότητα σαν να ερχόταν από ένα άλλο κόσμο, μάλλον από έναν άλλο πολιτικό πολιτισμό (τι κοινότοπη φράση!) και ως διάττοντες διαλάμπουν, αφού διαγράψουν τροχιές σύγκρουσης με τα καθιερωμένα κατεστημένα (και καθυστερημένα) αλλά αφόρητα νικηφόρα, μέχρι αποπλήξεως πλέον, σχήματα πολιτικού λόγου και πράξης.
Λέω να τους ψηφίσω (3) γιατί μου θύμισαν χρόνους, πρόσωπα, καταστάσεις τα οποία αν και χάθηκαν στην αχλή του καιρού, όταν επιστρέφουν μας παρασέρνουν στο ρυθμό περασμένης βροχής, θέλω να πω αναμνήσεων με τις οποίες φορές ζώμεν και εσμέν και ίσως έτσι είναι και η καλύτερη φυγή προς τα μπρος.
-Που δηλαδή;


ΥΓ 1.
Η άρια του Μπαχ ήταν από την Καντάτα Wacher Auf (“Ξυπνάτε κοιμώμενοι για τη νέα Ιερουσαλήμ”, γραμμένη για την 32 Κυριακή του έτους (στο ρωμαιοκαθολικό εορτολόγιο), δηλ. την 7 Νοεμβρίου…

ΥΓ. 2
Ολόκληρο το ποίημα του Γ. Σεφέρη έχει ως εξής:

Πότε θα ξαναμιλήσεις;

Είναι παιδιά πολλών ανθρώπων τα λόγια μας.
Σπέρνουνται γεννιούνται σαν τα βρέφη
ριζώνουν θρέφουνται με το αίμα.
Όπως τα πεύκα
κρατούνε τη μορφή του αγέρα
ενώ ο αγέρας έφυγε, δεν είναι εκεί
το ίδιο τα λόγια
φυλάγουν τη μορφή του ανθρώπου
κι ο άνθρωπος έφυγε, δεν είναι εκεί.

Ίσως γυρεύουν να μιλήσουν τ’ άστρα
που πάτησαν την τόση γύμνια σου μια νύχτα
ο Κύκνος ο Τοξότης ο Σκορπιός
ίσως εκείνα.
Αλλά πού θά είσαι τη στιγμή που θά ‘ρθει
εδώ σ’ αυτό το θέατρο το φως;

ΥΓ. 3
Και λοιπόν, θα μπορούσε να πει κάποιος...