Το τραίνο που νόμιζες πως λαχτάριζες...

«...Ομως κανείς δεν είναι σήμερα τόσο λυπημένος
σαν κι εσένα σήμερα
κανείς δεν είναι τόσο ανήμπορος να κάνει κάτι
όλα έχουν φύγει αιώνες απ’ τα χέρια σου
κι αν κάτι σε παρηγορεί
είμαστε μόνο εμείς...»
Γιάννη Βαρβέρη «Ο άνθρωπος μόνος» εκδ. Κέδρος

Σφύριξε για ύστερη φορά και χάθηκε προς τα ανατολικά
η μόνη ταχεία της ζωής μας χωρίς πίσω να κοιτάξει
πήρε μαζί με το άδειο της κι όλα της ψυχής τα γυαλικά
και τη φωλιά που βρήκα εκεί κι από καιρό έχει ρημάξει.

Λαθρεπιβάτες μιας παραίσθησης το άπειρο θα κοιτάζουν
που θα φανεί καπνός αναθρώσκων φυγής ή νόστου
στις ουράνιες γραμμές αεροπλάνων καθώς χαράζουν
το δρομολόγιο μας στην παλάμη ενός θεού αγνώστου

Οι ράγες πια θα σε ταξιδεύουν στ’ ανάποδα του χρόνου
που θα διαβάζει στις σελίδες ό,τι το πεπρωμένο ορίζει
πράξεις, σκέψεις ενός καιρού και τρόπου αφρόνου
ως ο Σταθμάρχης θα χαιρετά το τραίνο που δεν γυρίζει.



Το ανωτέρω κούτσουρο ή πάτος μαζί με άλλα δέκα πρώην σώματα από φλαμουριές στον Σιδ. Σταθμό Κοζάνης, αφιερούται στον τοπικό Πράσινο-Λόγο και την εν γένει πρασινολογία του, μόνιμα εκ των υστέρων μεϊλολογούντα. Ενα περίπου χρόνο πριν μαζεύτηκαν εκεί περιμένοντας το "Πράσινό τους τραίνο", όπως οι άλλοι περιμένουν τα πράσινα άλ(λ)ογα) της ομόχρωμης ανάπτυξης και το διασκέδαζαν. Βέβαια θα πουν οι δρεπανηφόροι Μήδοι που ήδη πέρασαν, πως αυτές ξεράθηκαν (δε λένε ότι τις ξέραναν εδώ και δύο τρία χρόνια οι ίδιοι).

Ο τόπος μας ξεραίνεται από ανθρώπους και τρόπους αλίμονο.