"Η ιστορία της ασχήμιας"*

Θα τη ζήσουμε για ένα μήνα -ήδη λιγότερο.
Δεν χρειαζόταν σε κανέναν μας αλλά χρειαζόταν για τους κατ’ εξακολούθησιν εκμαυλιστές της καθημερινότητας, οι οποίοι είτε ως αρχάγγελοι του καθόλου είτε ως άγγελοι του όλα (δηλαδή του εξ ίσου τίποτα), θα φτερουγίζουν δίπλα, κοντά και πλάι μας, μαύρα πουλιά. («Ξέρω κάτι πουλιά μαύρα πουλιά, πουλιά πικρά, πουλιά της δυστυχίας»).
Ο μέγας τιποτολόγος που χρόνια περίμεναν ν’ αποφανθεί και να γυρίσει τη σβούρα της απελπισίας στο πάρτα όλα αφού πρώτα την έριχνε στο βάλτε όλοι, αποδείχτηκε φούσκα(ς), απ’ αυτές που κλοτσούσαμε κοντά στα Χριστούγεννα μικροί στα χωριά, κι ήταν και γουρουνίσια. Το ‘βαλε στα πόδια μπροστά σ’ ό,τι δημιούργησε, όπως τον Ιούλιο του ‘74 το έσκασαν οι ύστεροι φουκαράδες της δικτατορίας μπροστά στο έγκλημά τους (Εντάξει τηρούμε τις αναλογίες). Τώρα θέλει να ξαναγυρίσει στον τόπο του εγκλήματός του και επιτέλους να μας βάλει σε τάξη οριστικά, γιατί μέχρι τώρα βαριόταν να μας επιληφθεί στα σοβαρά, ότι σοβάρεψεν ο αγώνιαστος και στρογγυλοποιημένος ως κολοκύνθη ένσπορη, ρίψασπις και μας επιλαμβάνετε με φανφάρες και παιάνες Τυρταίου. Θα μας οδηγήσει εκ νέου στα λίαν δύσκολα που μόλις άφησε, ενώ ήταν κι είναι ένας παλιάτσος, κακέκτυπον ήρωος του Αριστοφάνη -ο Τρυγαίος- όχι ο αμπελουργός αλλά ο κατ’ επάγγελμα ξαπλουργός, που αγανάκτησε και μας απειλεί με τις πραγματικότητες τις οποίες περιδεής άφησε, αφού ως ο μέγας ανίκανος δημιούργησε. Θα μας επιβάλλει αμέσως μόλις ξανανεβεί με το σκαθάρι στον θρόνο του, στον Ουρανό απ’ όπου και θα επιβάλλει τάξην κι ειρήνην· σφιχτά πράγματα, δηλαδή.
«Έτσι όλοι (θα) είναι ευτυχισμένοι με την επιστροφή της Ειρήνης (Ν.Δ.) στη γη και (ιδίως) στους ανθρώπους (της). Ο Τρυγαίος παντρεύεται την Οπώρα (ο δημόσιος λουφές κατά τον Μακρυγιάννην) και η Θεωρία (δηλονότι η κυματίζουσα λεκτική και νοηματική μλκ..)(1) γυρίζει πίσω στη Βουλή. Όλοι μαζί (χαζο)χαρούμενοι, (το) γλεντούν τρώγοντας και τραγουδώντας (εις υγείαν όπως πάντα των νυν και αεί κορόϊδων νεοελλήνων)».
Μήπως τελικά ως κράτος είμεθα «Ως άνθρωποι πάσχοντες μαλάκαν;»(2) (ήγουν μαλάκυνσιν εγκεφάλου), φράσιν που αλίευσα από το βιβλίο «Αποσπινθηρίζοντας. Σπουδάματα στον Παπαδιαμάντη» του Ν. Δ. Τριανταφυλλόπουλου, εκδ. Ινδικτος,όστις ως στρουθίον μονάζον στης Χαλκίδας τα πάνω-κάτω νερά, φιλολογο-λεπτουργεί.
Τον είπαν στη Βουλή Νονό κι αυτός βαφτίζει ακρίτως
τους νταβαντήδες της αυλής του σώματα χριστιανικά
ν’ αρπάζουν, να κυβερνούν, να ασελγούν αδιακρίτως
-Αλλά ο νονός του, ΣΥΝ-νονός, την έκανε κανονικά...


* Ουμπέρτο Εκο "Ιστορία της ασχήμιας" εκδ. Καστανιώτη
Ο πίνακας είναι του ζωγράφου Γιάννη Βούρου

Σημειώσεις
(1) Γράφει ο Ν.Δ.Τ.: «Ερχονται στιγμές που ζηλεύω τα σημερινά παιδιά για την ασύστολη χρήση της γνωστής τρισύλλαβης λέξης και οικτίρω εαυτόν για την αδυναμία μου να την εκστομίζω ανενόχως, όταν το επιβάλλουν οι περιστάσεις»
(2) -Μα φυσικά!