Γιώργος Κασαπίδης: Xτυπήματα «κάτω από τη μέση» τα σχόλια που μου αποδίδουν για την πατρότητα ποιήματος

Με αφορμή δημοσίευμα ποιήματος με τίτλο «Μασάζ» στο τεύχος 148 του περιοδικού ¨Η Παρέμβαση¨, που κυκλοφορεί στο Ν. Κοζάνης και φέρει την υπογραφή Κασαπίδης Γεώργιος (δίχως άλλη διευκρίνηση) αλλά και την αναδημοσίευσή του σε εφημερίδα του Νομού που αποδίδει με φωτογραφία και σχόλιο το συγκεκριμένο ποίημα στο βουλευτή Γιώργο Κασαπίδη, ανακοινώνεται ότι:
Το εν λόγω ποίημα ανήκει σε Δραμινό καλλιτέχνη με το ίδιο όνομα κι επώνυμο με τον γεωπόνο και βουλευτή Κοζάνης κ. Γιώργο Κασαπίδη.
Ερωτηθείς σχετικά ο βουλευτής κ. Γιώργος Κασαπίδης δήλωσε ότι: «μέχρι σήμερα ο Θεός δεν του έδωσε το χάρισμα της ποίησης οπότε δεν έχει και την ικανότητα αυτή. Παράλληλα εξέφρασε τη ¨θλίψη¨ του που θα διαψευστούν όσοι επεδίωξαν αγωνιωδώς να αποδώσουν την πατρότητα του δημοσιεύματος στον ίδιο, εξυπηρετώντας αλλότριους σκοπούς με χτυπήματα κάτω από τη μέση, εν όψει μάλιστα και της προεκλογικής περιόδου».
Παράλληλα ο βουλευτής κ. Κασαπίδης κάλεσε κι εκείνους που μπήκαν στον κόπο και τα έξοδα να τον προβάλουν κρυφά και φανερά ως δημιουργό του συγκεκριμένου δημοσιεύματος, νʼ αναζητήσουν τον Δραμινό ποιητή αλλά και τον εκδότη του περιοδικού ¨Η Παρέμβαση¨ για περισσότερες πληροφορίες. Σε κάθε περίπτωση ν' ανατρέχουν στον άμεσα εμπλεκόμενο του θέματος εφ' όσον τα κίνητρα και οι προθέσεις τους είναι αγαθές.

Σοβαρά δήλωση (μετ' ανθέων) το Β. Π. Καραγιάννη δια τον βουλευτή (και μη ποιητή) κ. Γεώργιον Κασαπίδη

Οσοι εκ λάθους συγγνωστού ή ασυγγνώστου (η αγραμματοσύνη παίρνει και δίνει στους στάβλους των κομμάτων εξουσίας), μπέρδεψαν τον ποιητή εκ Δράμας Γιώργο Κασαπίδη (φωτογράφον συν τοις άλλοις όστις μετέρχεται και το ειρηνικόν επάγγελμα του αρτοποιού) και ο οποίος κατά καιρούς δημοσιεύει στο περιοδικό «Παρέμβαση» συνεργασίες του, στο δε τελευταίο τεύχος 148 της «Π» δημοσίευσε το ποίημα «Μασάζ», με τον νυν βουλευτή Κοζάνης, νέο κι ωραίο, Γιώργο Κασαπίδη, και τον οποίον κατά δηλωσίν του, του καταφέρνουν πολιτικά κτυπήματα κάτω από τη ζώνη (που ακριβώς δηλαδή;) δεν είναι απλώς για γέλια αλλά ως γελοίοι, για κλάματα.
Τι έχουμε να δούμε προεκλογικά, ιδίως με τον εμφύλιο διασπαραγμό στα ενδότερα των μεγάλων κομμάτων όπου σοβαροί έως πολιτικά ρεμάλια και ρετάλια, θα ξεμαλλιάζονται και θα ξεκατινιάζονται χωρίς αιδώ, εδώ και συνέχεια;
Διαδηλώνουμε ως εκ τούτου την πίστην μας στον βουλευτήν Γ. Κασαπίδη, μη έχοντα όμως σχέσιν καμιά με την ποίηση, (δεν είναι λαπάς δηλαδή κατά την γνωμάτευσιν του άλλοτε υπουργού εκ-πολιτισμού νεοδημοκρατικών κτηνών* κι ανθρώπων («ανθρώπους και κτήνη Κύριε») κ. Κούβελα) δυστυχώς κι αλίμονον!

*κτήνη με την έννοια των αλόγων όντων για να μη παρεξηγούμεθα.

Αρχή Ινδίκτου 2009

"Ο Αύγουστος μας τέλειωσε" το κόμμα κατά βούλησιν

Ο Αύγουστος μάς τέλειωσε
μαζί κι αυτό το καλοκαίρι
ήρθες και μ’ ανέσυρες
απ’ της θλίψης μου τα μέρη

Πίνω απ’ το αγίασμα
της ύπαρξης σου νάμα
γιατρεύω όλα τα πάθη
μ’ ένα δικό σου θαύμα

Ήρθε το φθινόπωρο
Θα 'ρθει ο χειμώνας
η αγάπη θα ωριμάζει
σαν το κόκκινο κρασί
θα 'σαι για μένα πάντα
ένα σκίρτημα ανεμώνας
σ' ένα καλοκαίρι πάντα
θα υπάρχουμε μαζί

Ο Αύγουστος φανέρωσε
τόσα κρυμμένα μυστικά
μέσα στο σώμα, την ψυχή
ζούσαν κλεισμένα ερμητικά

Ανέτειλες στα μάτια μου
σαν ήλιος της ζωής
κι ένας αέρας φύσηξε
μόνιμης προσμονής

Το ποίημα-τραγούδι περιλαμβάνεται στο ανωτέρω σιντί που κυκλοφορεί εντός του Σεπτεμβρίου από το διμελές συγκρότημα ΑΛΚΗ (Δημήτρης Γαύρος και Δήμητρα Καραγιάννη δηλαδή)

Θραυσματολόγιον Χ. Λ. Μπόρχες

Τα παρακάτω θραύσματα στίχων είναι σημειωμένα με κόκκινη μπογιά στο βιβλίο Χ. Λ. Μπόρχες «Ποιήματα», Εισαγωγή, μετάφραση, σχόλια Δημήτρης Καλοκύρης, εκδ. Ελληνικά Γράμματα

******

στη φιλολογία, που την αγνοώ, σ’ αυτή τη μυστήρια μανία
*
Η αλήθεια είναι ότι κανείς δεν μπορεί να μας πληγώσει, παρά μόνον εκείνοι που αγαπάμε
*
επινοώ μικροασάφειες
*
κι οι δυό μας με τις απέραντες επιθυμίες μας, μα και τη φοβερή μας δυστυχία
*
Να μου χαρίσεις τούτο το ακρογιάλι της ζωής σου,
π’ ούτε κι εσύ η ίδια ακόμα δεν γνωρίζεις.
Θα ξεχυθώ μες στη γαλήνη σου
να εξαντλήσω αυτήν εδώ την πιο απόμακρη ακτή του εαυτού σου
κι ίσως σε δω, πρώτη φορά,
έτσι όπως θα πρέπει να σε βλέπει ο Θεός,
με γκρεμισμένο το μύθο του Χρόνου,
δίχως τον έρωτα, χωρίς εμένα
*
Η άμμος των αιώνιων κύκλων είν’ η ίδια,
αρχή και τέλος η ιστορία της δεν έχει.
Ετσι, με τις χαρές και με τις λύπες
η αιωνιότητα άτρωτη εντός μου τρέχει
*
ένα τυχαίο γεγονός στο χρόνου την εύθραυστη ύλη
*
Κι όπως ξετύλιγα όλο τούτο το κουβάρι
με την αλλόκοτη σεληνιακή μυθομανία
άστραψε ξαφνικά από τη γωνία,
εξαίσιο, όπως κάθε νύχτα, το φεγγάρι
*
Η παμπάλαια έκσταση η ελεγεία, ο πόνος
με κυριεύει όταν σκέφτομαι αυτό το σπίτι
και δεν καταλαβαίνω του καιρού που πάει η κοίτη
ούτε κι εγώ που είμαι αίμα, αγωνία και χρόνος
*
Ανάμεσα στα βιβλία της βιβλιοθήκης μου (τα βλέπω εδώ μπροστά μου)
υπάρχει κάποιο που δεν θα ξανανοίγω πια.
Τούτο το καλοκαίρι κλείνω τα πενήντα·
ο θάνατος ασταμάτητα με ροκανίζει
*
Νικούν οι βάρβαροι, οι γελαδάρηδες νικούν
*
Οι μέρες όμως είναι ένα πλέγμα από ασήμαντες δυστυχίες·
και μήπως υπάρχει καλύτερη μοίρα απ’ τη στάχτη
που είναι το υλικό της λησμονιάς
*
Τι σημασία έχει ο χρόνος που κυλάει, αφού έστω και για ένα βράδυ
ένιωσε μέσα του μια έκσταση, μια πληρότητα
*
Η παμπάλαιη τροφή των ηρώων:
ήττα, υποκρισία και ταπείνωση
*
Πίσω απ’ το τζάμι η νύχτα τώρα τρεμοπαίζει
και μέσα στα βιβλία αυτά που φωτοσκιάσεις
μουντές λοξά απλώνουν πάνω στο τραπέζι,
υπάρχει κάποιο που ποτέ δε θα ξαναδιαβάσεις.
*
Η νύχτα-τούτο το άλλο ένδυμα του χρόνου
*
Το χιόνι, το πρωί, οι κόκκινοι τοίχοι
ίσως να ‘ναι κάποιες μορφές της ευτυχίας,
εγώ έρχομαι όμως από πολιτείες άλλες
όπου χρώματα είναι αχνά
και όπου, καθώς πέφτει το βράδυ, μια γυναίκα
θα ποτίζει τα λουλούδια της αυλής
*
Ψάχνουμε ο ένας τον άλλο. Ας ήτανε απόψε
η τελευταία μέρα της αναμονής.
*
Το χτες είναι τώρα. Κι εσύ είσαι οι άλλοι
εκείνοι που έχουν γίνει χώμα πια: οι πεθαμένοι.
*
Η ταξινόμηση μιας βιβλιοθήκης είναι η άσκηση
με ηρεμία και απλότητα
της τέχνης της κριτικής
*
και νιώθει εκείνη την ξεχωριστή ευχαρίστηση
που δίνουν τα παλιά αγαπημένα πράγματα
*
Είμαι όλοι εκείνοι που χωρίς να τους ξέρεις τους σώζεις
*
Η σάρκα. Ξέχασε τα άλγη και τις ηδονές της
*
Η ανακούφιση που θα νιώσουμε εσύ κι εγώ, μια στιγμή πριν το θάνατο, όταν
η μοίρα μας απαλλάξει από τη θλιβερή συνήθεια της ύπαρξης
και του σύμπαντος το φορτίο
*
Οφείλω να μεγαλώνω και να ευλογώ την κάθε στιγμή του χρόνου.
*
Οι άνθρωποι αυτοί, που μεταξύ τους δεν γνωρίζονται, έχουν σώσει τον κόσμο
*
Η συνήθεια που μας κάνει να νιώθουμε αθάνατοι
*
Ολόκληρο το παρελθόν γυρνάει σαν το κύμα
και τούτα εδώ τα πράγματα τα παλαιά ξανάρχονται ως εδώ
γιατί σε φίλησε, μια γυναίκα.
*
Α, μέρες δοσμένες στο ανώφελο
*
Πρέπει να υποκριθώ ότι υπάρχουν κι άλλοι. Ψέμματα
Μονάχα εσύ υπάρχεις, η δυστυχία μου, εσύ
κι η ευτυχία μου, απλή και ανεξάντλητη
*
Λέω πάλι πως το μόνο που έχω χάσει
είναι η ασήμαντη επιφάνεια των πραγμάτων.
*
Πρέπει να δημιουργήσω το άχαρο σύμπαν μου
*
Απ’ τα βιβλία δεν του απόμεινε παρά μοναχά ό,τι έχει συγκρατήσει
η μνήμη, η όψη αυτή της λήθης
που διατηρεί το μέγεθος, μα όχι την αίσθηση
και τίποτ’ άλλο από τίτλους δεν καθρεφτίζει.
*
Τα μόνα πράγματα που αντέχουνε στο χρόνο
είναι κείνα που δεν υπήρξαν ποτέ.
*
Στο τέρμα η λησμονιά.
Ηρθα νωρίς.
*
Εϊμαι, σιωπηλοί μου φίλοι, αυτός που ξέρει
πως άλλη τιμωρία από τη λησμονιά δεν υπάρχει
ούτε κι άλλη συγγνώμη
*
Αν μια γυναίκα ανταποδώσει την αγάπη μου
ο στίχος μου θ’ αγγίξει τη δέκατη σφαίρα των ομόκεντρων ουρανών·
κι αν μια γυναίκα αδιαφορήσει στην αγάπη μου
θα βγάλω μεσ’ απ’ τη θλίψη μουσική,
ένα απέραντο ποτάμι που θ’ αντηχεί στο χρόνο.
*
προστάτεψέ με, Κύριε από την ανυπόμονη
λαχτάρα να γίνω μάρμαρο και λησμονιά
*
Ομως μας ενώνει ανεξήγητα
η μυστηριακή αγάπη προς τις λέξεις,
αυτή η εξοικείωση με σύμβολα και ήχους
*
Αλλοι ας καυχηθούν για τις σελίδες που έχουν γράψει
εγώ, είμαι περήφανος για κείνες που έχω διαβάσει

Οι αγρυπνίες των ανθρώπων θα ξαναγεννήσουν
τα αναρίθμητα βιβλία
*
Η ανάμνηση ενός πρωινού...
*
μονάχα μια γυναίκα έχει στο νου σου απομείνει
ίδια όπως όλες, μα που είναι εκείνη
*
και τι δεν θα ‘δινα να θυμηθώ
που μου ‘χες πει πως μ’ αγαπούσες
κι εγώ δεν είχα κλείσει μάτι ως το πρωί
έτσι κατάπληκτος, ο κι ευτυχισμένος

Στην αυλή του αρχοντικού Γρ. Βούρκα βραδιά μόνον για άρχοντες της ευαισθησίας κι όχι της Τ.Α.*

Εξαίσια μουσική βραδιά
ποίησης και μουσικής επαπειλείται

Πρόσκληση
προς ευγενικούς συμπολίτες

«Η ζωή είναι όνειρο που βλέπει ο Θεός»
(Χ. Λ. Μπόρχες)

Βραδιά ποιήσεως και μουσικής στην αυλή του αρχοντικού οίκου Γρηγορίου Βούρκα (δίπλα από το Επισκοπείον και επί της οδού Δημογεροντίας).
Διαβάζει ποιήματα του Χ. Λ. Μπόρχες ο Τάσος Αναστασόπουλος
Στις μουσικές στίξεις κι αυτοσχεδιασμούς ο Αλέκος Στιβακτής
Παρασκευή 28 Αυγούστου ώρα 8 το βράδυ

ΔΕΠΑΚ-ΛΑΣΣΑΝΕΙΑ 09
ΣΥΝΕΤΑΙΡΙΣΤΙΚΟ ΒΙΒΛΙΟΠΩΛΕΙΟ
ΠΕΡΙΟΔΙΚΟ «Η ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ»

Σημείωση
Στους εχθρούς της βραδιάς κατά σειρά περιλαμβάνονται:
1.Η βροχή που καιροφυλακτεί
2.Η κυρία Γλυκερία, αοιδός κανονική, η οποία την ίδια βραδιά στον Κρόκο (Γκόμπλιτσα κατά το πάτριόν της όνομα) δίδει συναυλία στο πλαίσιον του εορτασμού του νεοφανέντος προστάτου της κώμεως «κρόκου», φυτού ευγενούς, χρήσιμο εις την βαφική, την μαγειρική και την διεγερτική φάση των ανθρώπων. Αρα η προς τα εκεί όδευση των ανθρώπων θα πλήξει αμέσως την προσέλευση στο αρχοντικό.
3. Ο Τίμιος Πρόδρομος ο οποίος εορτάζει την επαύριον (Αποτομή κεφαλής Ιωάννου του Προδρόμου, αυστηρά νηστεία) αλλά την παραμονή της εορτής, στο διαμέρισμα της Ν. Νικοπόλεως δηλ. το Σκαφίδι- πίσω από τον Αη-Λια εκεί που υπάρχει και το ομότιτλον κάθισμα του Π.Ι.Μ.Σ.Κ. στην κυριολεξία και μεταφορικά, θα λάβει χώρα κατανυκτικός εσπερινός (όλες οι αλληλογλειφόμενες εξουσίες θα είναι εκεί) αλλά και πανηγυρική πανηγύρι με την ορχήστρα του κ. Δ. Παπατσιμούλη (παγκοσμίως άγνωστη)
Κι από εδώ διαρροές το λοιπόν.

*Δεν εννοούμε Τοπικής Αυτοδιοίκησης αλλά Τοπικής Αναισθησίας

"Πάνω νερά..."

Οι ράγες του δεν έφταν έως εδώ...

Η επίκαιρος πολιτική λαογραφία του Μανώλη

Γύρω γύρω όλοι
στη μέση το Μανώλη
χέρια, πόδια στην αυλή
κι όλοι κάθονται στη γη...

- Μπεεεεε τσιτσί *

*Ευχαριστήριον βέλασμα των χωρικών παιδαρίων όταν η νοικοκυρά του σπιτιού, αφού τέλειωναν τα Καλλαντικά άσματά τους, τους έδινε ό,τι τέλος πάντων είχε. Σημαίνει δε στη γλώσσα εκείνη πως αυτό το σπίτι ν’ ακούσει πολλά βελάσματα αρνιών και κατσικιών. Ηγουν να ευημερήσει καλή ώρα όπως η στάνη της Ν.Δ. η οποία στο χορό των φασολιών Σισανίου και περιχώρων (μάλλον, παρίσταται με προϊστάμενο τον αρμόδιο υφυπουργό γεωργίας και κτηνοτροφίας μικρών και μεγάλων ζώων.


Παραλλογή

Γύρω γύρω όλοι
στη μέση το Χαχόλη
με χέρια πόδια αρπαγή
όσων βρίσκονται στη γη

Η ζωή είναι ένα όνειρο που βλέπει ο Θεός (Χ.Λ.Μπόρχες)

ΕΚΤΑΚΤΟ ΑΝΑΚΟΙΝΩΘΕΝ

Μετάθεση ημέρας και τόπου της εκδήλωσης
ποίησης μετά μουσικής, που θα γινόταν
στις 20 Αυγούστου στο Περιστύλιον

Από το περιοδικό “η Παρέμβαση” και το «Συνεταιριστικό Βιβλιοπωλείο Κοζάνης» ανακοινώνεται πως η εκδήλωση που θα γινόταν στις 20 Αυγούστου στο χώρο του Περιστυλίου, μεταξύ των ναϋδρίων Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και αγίας Αννης, δίπλα στον ανανεργό Ξενία και η οποία είναι καταχωρημένη στο πρόγραμμα των Λασσανείων ‘09 ως «Εναστρον ποιητικόν και μουσικόν βραδινό του Αυγούστου», δεν θα γίνει κατά το πρόγραμμα· κι αυτό δι’ ανεξηγήτους λόγους.
Ομως, μετατίθεται η διεξαγωγή του πράγματος για το βράδυ της 28ης Αυγούστου 2009 (καιρού επιτρέποντος) στην αυλή του αρχοντικού Γρηγορίου Βούρκα, δίπλα από το επισκευαζόμενο Επισκοπείον, επί της ανυπάρκτου (ιστορικής) πλατείας Δημογεροντίας και γειτνιάζον με το στενό Δαϊρούση (σημείο αναφοράς για τους εντελώς κοζανίτες).
Ωρα έναρξης η 8η βραδινή.

Σημείωση
Ενώ στην αυλή του αρχοντικού θα διαβάζεται ποίηση του Χ. Λ. Μπόρχες με τη συνοδεία κλασσικής και τζαζ μουσικής, στον ουρανό θα γίνεται η επίσημη εμφάνιση, δηλαδή τεράστια, του κόκκινου πλανήτη Αρη, και έτσι θα έχουμε κάτι σαν δύο φεγγάρια. Το φαινόμενο θα επαναληφθεί το 2287 μ.Χ. και θα το δουν μόνον εκείνοι οι οποίοι κτίζουν συνεχώς σπίτια γιατί πιστεύουν ότι θα ζήσουν αιώνια.
Θα ακολουθήσει νεότερη ανακοίνωση με τις λεπτομέρειες των εκδηλώσεων της βραδιάς επίγειες ή επουράνιες.

Παραμονή της Αύριον

Του Δεκαπενταυγουστιάτικου εσπερινού οι καμπάνες είναι πια μακρινές
όταν, πριν τους στο μονύδριο του Γέροντος Ιλαρίωνος επί τον ποταμόν
με πήγαινε ο Παπατσώνης και μ’ έφερναν του Α.Ππδ. αύρες νυχτερινές
και τα σταφύλια ώριμα στήθη διένειμαν τον, των αγγέλων, γλυκασμόν.

Οι μεταξύ Μεταμορφώσεως του Σωτήρος και οσίου Νικάνορος δενδροκτόνοι και λειτουργιο-σχίστες

Προαύλιον του ναϋδρίου της Μεταμορφώσεως στο χαμηλό Αη-Λια με τον σκίουρο του παρακειμένου δάσους να πηγαίνει Προς εκκλησιασμόν του

Μεταξύ του ναϋδρίου της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος την τελευτή της πανηγύρισεώς του και, του υπέρλαμπρου ναού αγίου Νικάνορα, όπου ήδη είχε ξεκινήσει το εσπερινό πανηγύρι, καθόμουν στο νάρθηκα του πρώτου, με κάποιες εντελώς ευλαβείς γυναίκες του χαμηλού λόφου. Είχαν χαμηλόφωνα, πικρά παράπονα από τις δύο αρχές κι εξουσίες που βιώνουν στο πετσί τους, όπως όλοι μας, τη δημοτική και τη θρησκευτική. Προσπαθούσα να τεκμηριώσω το πως αυτές οι αρχές είναι παντελώς αδιάφορες για τους πιστούς και τα μέλη τους, υπέρ των οποίων εκ του νόμου ή του θεϊκού ελέους, υπάρχουν και στην κοινωνική και ψυχική υπηρεσία των οποίων θύουν, απολύουν αλλά και αμείβονται αδρά. Ομως, οι λεπτές αποχρώσεις της ψυχής, στις οποίες χαράζονται ορατά και αδιόρατα σημάδια από λύπες, χαρές, προβλήματα, προβληματισμοί είναι προνόμιο των απλών ανθρώπων. Στους «πολύ-φημους» δεν καταγράφεται τίποτε απ’ αυτά στην πέτσα τους, ότι απέτσωτοι εντελώς διέρχονται ζωή χαριτωμένη.. Δεν μπορούσα να τις πείσω φυσικά, αλλά συμφωνούσαν στωικά, αφού είναι αδύνατο στον καλής θέλησης πολίτη και πιστό να πειστεί πως ο κρατικός, δημοτικός, εκκλησιαστικός του άρχοντας, τον έχει όπως και όλους τους υπηκόους, γραμμένου κανονικά και να μην πω και που. Ασήμαντες οι αιτίες αλλά εν τούτοις ικανές προς εξαγωγήν βαρύηχων συμπερασμάτων. Ποιός νοιάζεται λ.χ. αν σταμάτησαν τις λειτουργίες της Τετράδης στα ναΰδρια της Αγίας Αννας και Μεταμορφώσεως του Σωτήρος (χαμηλός Αη-λιάς) ή αν κόβουν συνεχώς πεύκα του λόφου, όπως αυτό που έκοψαν στο περίβολο της Αγιας Αννας; Σιγά τα ωά οι δύο περιπτώσεις, θα πουν οι μεγαλόσταυροι και οι μεγαλο(α)σχήμονες, όπως κι οι λυγερές ορδινάτσες, λυρικοί εκπρόσωποί τους επί των δημοσίων ψεμμάτων; Μ’ αυτά θα ασχολούμαστε τώρα; Αυτά είναι τα προβλήματα μας σήμερα ως έθνος, κράτος, πόλη κι εκκλησία; Δυστυχώς αυτά, αφού ακόμα και γι’ αυτά, δεν επιτρέπουν στον πολίτη να έχει λόγο· τον αφήνουν μόνον να εκφράζει την προτίμησή του με τι σάλτσα επιθυμεί να φαγωθεί απ’ αυτούς. Οι ανατροπές, με όλες τις βίες ή τις βιές και στο ποσοστό που μας αναλογούν και θα σαρώσουν τις βεβαιωμένες αθλιότητες της πραγματικότητας, αργούν ακόμα, αλλά θα ‘ρθούν. Ως τότε κοινός παρονομαστής στη δια-λύση των εθνικών και κοινωνικών μας πραγμάτων είναι: Οι ψήφοι να πέφτουν όπως πρέπει τα καθορισμένα διαστήματα από τη μια, κι από την άλλη, στα παγκάρια και στα τυχερά, το χρήμα, αυτό το τόσο χρήσιμο αλλά και τόσο χυδαίο στην εισπρακτική (αρπακτική) του διαδικασία, κι ιδίως από παχουλά ηγιασμένα χέρια ή από σκληραγωγημένα δωροδοκούμενα· δωροδοκούνται δε και «φακελλώνονται» ως γνωστόν μόνον όσοι ασκούν δημόσιο λειτούργημα, ανεξάρτητα αξιώματος. ακόμα κι με ένα ταπεινό χαρτόσημο· μόνο κάτι να πάρουν λάθρα έτσι για το καλό.
Αυτά οδηγούν τους ευλαβείς χριστιανούς και τους ταπεινούς πολίτες να ιδιωτεύουν μέσα στο κρατικό, δημοτικό, εκκλησιαστικό ανερυθρίαστο.
Τέλος ο μικρός εξάψαλμος· επί του πραγματικού, αλληλούια!
Α’ Σκηνή
Πριν από δεκάδες χρόνια το 1957 ας πούμε, δύο ευλαβείς γυναίκες, οι κυρίες Αικατερίνη Ευαγγελίδου και Θεοδώρα Αγραφιώτη, ξεκίνησαν από την πόλη της Κοζάνης (η τότε πόλη μόνον, λόγω κύρους των αρχιερέων της θα μπορούσε να λέγεται θεοσ(ζ)ώστου) να πάνε στα Ιεροσόλυμα ίνα προσκυνήσουν τα εκεί αρχαία ιερά της πίστης τους. Δρόμο παίρνουν λεωφορεία αφήνουν, οδικώς από Κοζάνη, Θεσσαλονίκη, Κωνσταντινούπολη, Τουρκία, Συρία κ.λπ., κάποτε έφτασαν. Σχεδόν έκαναν το ταξίδι που περιγράφει εξαίσια ο δημοσιογράφος και λογοτέχνης Ουίλλιαμ. Νταρλύμπλ στο βιβλίο του «Ταξίδι στο Βυζάντιο», εκδ. Ωκεανίδα, μόνο που αυτός ξεκίνησε από το Αγιον Ορος. Ταξίδι σε τόπους, χρόνους και σε τωρινές και μη εποχές. Με χίλιες και μία νύχτες κι ιστορίες, πήγαν, προσκύνησαν, είδαν, βίωσαν επέστρεψαν εκτελώντας τα χρέη προς την πίστη τους, ότι πολλά τα κατορθώματά της, αν την πιστεύεις κι όχι αν απλά τη νηστεύεις παχαίνοντας εν τρυφηλή μακαριότητα κι αργία. Από κει πήραν ευλογία μια λειτουργιά (πρόσφορο), την οποία έφεραν, εντελώς αποξηραμένη (όσο αγία και να ήταν υπέστη την καλή αλλοίωση σκληρυνθείσα ολοκληρωτικά. Επίσης έφεραν μαζί τους και το άγιον Φως σε φανάρι ασφαλείας («Ας τραβήξουμε κι εμείς μ’ αναμμένα φαναράκια» ακούω τους ήχους της χριστουγεννιάτικης παιδικής νοσταλγίας μου και κλαίω) αυτό που υποδέχονται στο αεροδρόμιο το Μ. Σάββατο με τιμές αρχηγού κράτους εν ενεργεία. Τις κορόιδευαν ορισμένως, τις άγιες αυτές γυναίκες, που γύριζαν με το λεωφορείο για το κατόρθωμα τους. Εφεραν δύο σταυρουδάκια κι έδωσαν από ένα στον τότε μητροπολίτη Διονύσιο και στον Παπα-Γαζή. Ταυτόχρονα προσήνεγγον στο δεσπότη την ηγιασμένη αγιοτοπική λειτουργιά. Ζήτησαν μ’ αυτήν να κάνουν μια Θεία λειτουργία στον χαμηλό Αη-λιά, δηλαδή στην Μεταμόρφωση, την Αη-Σωτήρα που λεν οι παλιές κυρίες της πόλεως. Μετά από πολλές αναβολές η λειτουργία έγινε μια Τετάρτη, γιορτή της Απόδοσης του Πάσχα. Εκτοτε καθιερώθηκαν οι λειτουργίες να γίνονται κάθε Τετάρτη μέχρι που να πιάσει το κρύο στο λόφο. Επίσης γινόταν, κατά τις αφηγήσεις πάντα των γυναικών, τη γιορτή της Απόδοσης του Πάσχα (Αντίπασχα ) λειτουργία από τους κατά καιρούς προσκυνητές των αγίων τόπων (πρωτοστατούσε ο αείμνηστος Θωμάς Κοΐδης ιατρός οδόντων κι αυτοσχέδιος ιεροκήρυξ) οι οποίοι είχαν συμπήξει ένα οιονεί σωματείο «Χατζήδων» Κοζάνης και περιχώρων ες ανάμνηση εκείνου του ταξιδιού των δύο γυναικών.
Αυτό το ωραίο πρωινό της Τετάρτης, για χρόνια, οι σεβάσμιες γυναίκες του λόφου, το απολάμβαναν γνησίως ευλαβικά και χριστιανικά. Θυμούνται με νοσταλγία τους ιερείς αγίους Παπαναούμ Σκαρκαλά και Παπαγιώργη Γάτα. Από φέτος όμως τα κεφάλια μέσα κι η θλίψη τους έξω. Σταμάτησαν τις λειτουργίες ότι οι παπάδες, αμοιβόμενοι εκ του δημοσίου λογιστικού, θέλουν τα λειτουργικά τυχερά να είναι άνω των 20 ευρώ τουλάχιστον. Αν δεν βρεθούν πιστοί να τελέσουν λειτουργία δηλαδή να σηκώσουν τα «λειτουργικά» βάρη πάνω τους, λειτουργία δεν έχει. Ετσι οι ωραίες κυρίες του λόφου εν θλίψη χριστιανική διατελούν και περιμένουν από τον υπεράγιο, εννοείται, δέσποτά τους, να τους ελεήσει και να τους επιστρέψει στον «Απωλεσθέντα Παράδεισο» της Τετράδης, του σήμερα δηλαδή. Ο άλλος «Ο Παράδεισος είναι μακριά» ακόμα. Ποιος ζει ποιός πεθαίνει; Μια από τις ωραιότερες τοπικές συνήθειες (στο ανθρώπινο δίκαιο δημιουργούν νόμο, ισότιμες με το έθιμο, όπως γνωρίζουν ακόμα και οι αδαείς περί την νομικήν επιστήμην) τη διέλυσε η απληστία του εκκλησιαστικού τρόπου!
Β’ Σκηνή
Πριν δυό τρεις μήνες οι κυρίες γυναίκες των ναϋδρίων, ένα πρωί προσπαθούσαν να αποτρέψουν δημοτικούς υπαλλήλους, αρμόδιους επί της κοπής των δέντρων, που είχαν έρθει, ως ολιγοφρενείς δολοφόνοι με πριόνια, εις επικουρίαν μιας γειτόνισσας –το σπίτι της έφαγε τον δημόσιο βράχο- στην αγία Αννα, που ήθελε να παύσει υπάρχον ένα γεραρό πεύκο στην αρχή της κλίμακας, γιατί οι πευκοβελόνες του τσιμπούσαν την παχυδερμία της ενοχλητικά. Εις μάτην συμπλέκονταν. Τα συμφέροντα κι οι μικροδιαπλοκές είναι ακαταμάχητα –κι είπαν πως Δήμοι και Πολεοδομίες είναι από τις πιο διεφθαρμένες εξουσίες. Είχαν οι πευκοκοπίδες την άδεια της Εκκλησιαστικής επιτροπής, είπαν! Και λοιπόν ακόμα κι έτσι να ήταν από που κι ως που οι εν λόγω, υπό επιτροπείαν «άγιοι» κι αυτοί, μπορούν να κόβουν κατά το δοκούν και το γειτονικά καραδοκούν τα εκκλησιαστικά δέντρα. Το αμάρτημα τους είναι βαρύτατο και για το οποίο θα τιμωρηθούν από Ανωθεν, αλλά εδώ και τώρα ή σε λίγο, κι όχι στη άλλη ζωή στη φάση που όλοι θα είμεθα άυλοι σωμάτων, επομένως δεν θα πονάμε και τόσο. Οσοι το διέπραξαν συνεργοί κι αυτουργοί κ.λπ. δεν θα τη βγάλουν καθαρή, ότι ασέλγησαν στη φύση που είναι έργο θεού. Μπορεί να γλίτωσαν το πρόστιμο (σκιά) που επιβάλει, λέει δηλαδή, η Δημοτική υπηρεσία στους δενδροκοπίδες, όμως πως θα γλιτώσουν από την οργή Εκείνου, ος τα πανθ’ ορά.
Ολοι αυτοί οι ηθικά, κι όχι μόνον, άσχημοι έχουν τα μέσα παντού, τι μπορούμε να κάνουμε εμείς, καταλήγουν με πικρία οι ωραίες κυρίες που απόμειναν οι μόνες υπερασπίστριες του περιβάλλοντος, (ο ευρω-οικολόγος πράσινος εκείνο τον καιρό μάζευε ψήφους, ο ερίφης) της πίστης, της αισθητικής του χώρου, της παράδοσης, του καθημερινού μας πολιτισμού τελικά, τον οποίο τόσο βάναυσα βιάζουν οι εκβιαστές πάσης αρχής κι εξουσίας.
Δια ταύτα.
Πριν μας προλάβει ο αξιότιμος κ. Ρλς Κκλδς, άτυπος κι ακόμματος βουλευτής ποικίλης ύλης και δια τα ανωτέρω καταθέσει δημόσια επερώτηση εκ μέρους του τίποτα που εκφράζει προς το εντελώς καθόλου που απευθύνεται, στιγμιαίοι εφημεριδιακοί εκπρόσωποι των θλιμμένων κι ατελέσφορα οργισμένων γυναικών του λόφου του χαμηλού Αη-λιά, διατυπώνουμε τα παρακάτω ερωτήματα προς το τοπικό εκκλησιαστικό Δικαστήριο -προεδρεύεται υπό Μητροπολίτου, όστις δεν είναι ανάγκη να είναι Υπέρτιμος και Εξαρχος Δ. Μακεδονίας- (άλλως θα προσφύγουμε στο «Εφετείο του Θεού» αγνώστου διευθύνσεως) και στο Δημαρχείο του κοζανίτικου λαού, πλατεία Νίκης 1, 50100 Κοζάνη τηλ. 2461053100 (
α) Γνωρίζουν οι εκκλησιαστικές αρχές το αμάρτημα της κοπής του πεύκου; Εδωσαν άδεια προς τούτο; Πως ένιωθε τις προάλλες, όταν ιερουργούσε κάθιδρος κατά τον εσπερινό της αγίας Αννης, ο Π.Ι.Μ.Σ.Κ δίπλα στο κομμένο λείψανο του δέντρου υπέρ του οποίου ούτε ένα ταπεινό τρισάγιο δεν ανέπεμψε και ούτε μια ματιά του έριξε.
Γνωρίζει ο ανωτέρω την παύση της λειτουργίας της Τετάρτης, που γινόταν από τόσα χρόνια όπως ιστορήσαμε η οποία έφερε σε μέρος του ποιμνίου του (δεν είναι κοπάδι) σε χριστιανική απόγνωση.
Για να δει πραγματικά Θεού πρόσωπο, αν τον ενδιαφέρει βέβαια, να βάλει μικρό αφορισμό στους πευκοκόφτες και να επαναφέρει τη γλυκυτάτη λειτουργία της Τετάρτης. Αλλωστε τι «Θεία λειτουργία» είναι αυτή, όταν για την διεξαγωγή της από τους ιερείς, έμμισθους υπαλλήλους των ορθοδόξων χριστιανών, απαιτείται, όρος εκ των ων ουκ άνευ, η συνδρομή του κ. Μαμωνά; Αυτή είναι «Θεία Κωμωδία» του Δάντη το μέρος της «Κόλασης» κύκλος δ’, ένθα οι φιλάργυροι και οι φιλοχρήματοι κυλούν ουρλιάζοντας μεγάλα βάρη με τα στήθη τους.
β) Ο κ. Γιάννης Παπαγεωργίου, αντιδήμαρχος καθαριότητας, λαϊκής αγοράς, κοιμητηρίου, πρασίνου και δεν ξέρω τι άλλων, παρακαλείται να διατάξει Ενορκον Δημοτικήν Εξέτασιν ή να συστήσει Επιτροπή Εξέτασης των πραγμάτων (διότι αν θέλεις να μη λυθεί ένα πρόβλημα σύστησε μια επιτροπή γι αυτό) με αντικείμενα ερεύνης: ποιοί δημοτικοί υπηρέτες έκοψαν τον πεύκο ή συνήργησαν σ’ αυτό, της αγίας Αννας, και τον κατάντησαν σαν τον κομμένο φαλλό της αρχαίας νήσου Δήλου. Πόσο αμείφτηκαν για αυτό από τον άμεσα ενδιαφερόμενο ή τον έμμεσο εργοδότη τους που είναι ο δημοτικός λαός. Αν τιμωρήθηκαν σύμφωνα με τη δημοτική διάταξη που λέει πως όποιος κόβει δέντρο πληρώνει πρόστιμο, κλιμακωτά. Η διάταξη κακώς δεν προέβλεψε όμως και πρόστιμο για όσους κόβουν το νερό απ’ τα πράσα!
Τουλάχιστον να προβεί σε γραπτή επίπληξη των ανόμων η οποία να καταλήγει στην ευχή: «Οποιος κόβει δημόσιο ή εκκλησιαστικό δέντρο να τον κόψει το τραίνο, που κι αυτό το έκοψαν σχεδόν».
***
Πήρα εκπρόθεσμα αντίδωρο και δυό ρόγες σταφυλιού μακρουλές, (εορτή γαρ των ωρίμων ρογών) νόμισα πως είναι ελιές, και κατηφόρισα.
- Γράψε κάτι, είπαν οι σεβάσμιες γυναίκες των ναϋδρίων.
Άλλο που δεν ήθελα κι εγώ να φανώ δια μιαν εισέτι φορά ως δονκιχωτικός προστάτης των πάσης φύσεως (ιδιοτελώς ή ακουσίως) άφωνων, ανήμπορων κι αδυνάτων και εναντίων των ανωτέρω ανεμόμ(υ)αλων, ξεσπάθωσα.
Εγραψα.
Εν τω μεταξύ όλους μας γράφον κανονικά είτε με το θείο είτε με τον νόμο των εντελώς μα εντελώς ανθρώπων με τους οποίους δυστυχώς ή ευτυχώς είμαστε από άλλους πολιτισμούς.

Ενα χωριό που το λέγαν ΑΥΓΗ

Πριν αρχίσουν οι μεγάλες σήραγγες, 14 τον αριθμό, της Εγνατίας οδού, που οδηγούν από Κοζάνη δια μέσω Βεροίας ξυστά, στη Θεσσαλονίκη, από τη δυτική της πύλη εισόδου και πριν από το σταθμό διοδίων, ευτυχώς ακόμα δεν άρχισαν να λειτουργούν σε βάρος των οδηγών, στο ύψος αυτό, αλλά στον παλιό δρόμο όστις παράλληλα σέρνεται της Εγνατίας, υπάρχει μια διπλή οδική πινακίδα που σε προτρέπει, δεξιά όπως πήγαινες για Θεσσαλονίκη κι αριστερά όπως επέστρεφες, προς το χωριό ΑΥΓΗ στο πάνω μέρος κι αμέσως κάτω της προς Αγ. Θεοδώρους.
Την πινακίδα αυτή τον πρώτο καιρό ουδέτερα προσπερνούσα, επιβάτης στο λεωφορείο του ΚΤΕΛ· με έθελγε μεσούσης της Δικτατορίας μυστηρίως, με ενηλικίωνε και με φανάτιζε υγιεινά και μετρημένα στα πρώτα χρόνια της πολιτικής αλλαγής («να δω τους ποιητές πρόλαβα εγώ») και τώρα στην έντυπη φύση και μονοκαλλιέργειά μου, με νοτίζει με μια νοσταλγία.
Χρόνους 35 έχουμε από κείνη την 4η Αυγούστου του 1974, που πήρα το πρώτο μεταδικτατορικό φύλλο της (με κείμενα και δηλώσεις Κ. Βάρναλη. Μ. Θεοδωράκη, Ηλία Ηλιού, Μπ. Δρακόπουλου αν καλά θυμάμαι κ.αλ.) και το διάβαζα ανοιγμένο διάπλατα, λες και δεν μπορούσα να διπλώνω την εφημερίδα σαν άνθρωπος -εδώ είμαστε έλεγα, (ποιοί όμως και γιατί;), μα φυσικά η αγριεμένη γενιά του Πολυτεχνείου- κάτω από τον πλάτανο του χωριού, ξαναμμένοι από τις εξελίξεις. Δεν μπόρεσα να κρατήσω εκείνο το φύλλο, αθώα η μάνα τύλιξε μ’ αυτό το τυρί που έπαιρνε κάθε μέρα μαζί του ο πατέρας στη δουλιά, βιομηχανικός εργάτης στη Λιπτόλ, σε λίγο ΔΕΗ, με το οποίο «δωροδοκούσε» τους προϊσταμένους του, που έκαναν κρα (όπως οι κόραξ του Αισώπου) για ένα κομματάκι απ’ αυτό, και ο οποίος κι οργίζονταν για τα «Αυγινά» μου καμώματα. Την ίδια ακριβώς τύχη, να περιτυλίξει δηλονότι τυρί, είχε και η «Βραδυνή η οποία μια μέρα του Μαΐου ή του Ιουνίου του 1973 κυκλοφόρησε με πρωτο-ολοσέλιδες δηλώσεις του Κ. Καραμανλή από το Παρίσι μετά το κίνημα του Ναυτικού.
Γυρίζουμε. Το χωριό ΑΥΓΗ σήμερα με ελάχιστους, μόνιμους κατοίκους φέρει την ονομασία του από την εφημερίδα αυτή, με την οποία, ας πούμε ότι πολιτικά αλλά όχι μόνον, συνμεγαλώσαμε και συνεχίζουμε όπως όπως.
Ο αυτοσχέδιος, τοπικός ιστορικός και ποιητής εν τω άμα, κ. Πασχάλης Τσιολάκης στο μνημειώδες σύγγραμμά του με τίτλο: «Από τις χαμένες πατρίδες στην Μητροπολιτική Ελλάδα» το οποίο αναφέρεται στην ιστορία των χωριών που αποτελούν τον καποδιστριακό Δήμο Ελλήσποντου, στον οποίοι ανήκει και η κοινότητα ΑΥΓΗ, (750 μεγάλες σελίδες, βάρος 2 κιλά και 760 γραμμάρια, το οποίο αρχίζει, κατά παγκόσμιον, σχεδόν, πρωτοτυπία με το συμπλεκτικό σύνδεσμο «Και» (τι συνδέει δεν μπόρεσα να το καταλάβω ποτέ;), γράφει πως ονομάζονταν πριν Αυλήανα. Επειδή τους δυσκόλευε στην επικοινωνία και τις συναλλαγές τους τη δεκαετία του ’50, θέλησαν να το αλλάξουν και κατά την επιλογή ακούστηκαν διάφορα ονόματα μεταξύ των οποίων και η ΑΥΓΗ. Επέλεξαν τελικά αυτό γιατί στο Κοινοτικό συμβούλιο πλειοψηφούσαν οι φανεροί και κρυπτοαριστεροί, ΕΔΑφικών προθέσεων αλλά όχι κι ανεδαφικών διαθέσεων. Για να τους θυμίζει τη γλυκιά, παράνομη σχεδόν, καθημερινή αγαπημένη τους. Αυτοί έτσι το αποφάσισαν και λαμπρά έπραξαν.
Γιατί να μη πιστέψουμε αυτή την εκδοχή, αν και διάφορες επιφυλάξεις έρχονται και ενοχλούν την ιστορική αφήγηση.
Τώρα και μερικά χρόνια αφήσαμε τον παλιό δρόμο για Θεσσαλονίκη κι έτσι χάσαμε κι εκείνο το στίγμα της «Αυγής» ούτω ή άλλως.
Χάσαμε όμως και τους παλιούς δρόμους μας, μήπως και την ΑΥΓΗ; Αλλά αυτά τα συμπαντικά κάπως φαινόμενα ευτυχώς υπάρχουν και ερήμην των ανθρωπίνων προθέσεων.

ΑΥΓΗ Κυριακή 9/Αυγούστου 2009

Αυτή είναι πανσέληνος δεν είναι παίξε γέλασε

Η σπιτική πανσέληνος της 6ης Αυγούστου

Επίκαιρες στροφές/σε όλους νοητές

Η Πανσέληνος του Αυγούστου
στην αρχαία Αιανή της Κάλλιανης


Στην αρχαία ημών γείτονα πόλη που δεν βρήκανε ακόμα
Σταδιο, Θέατρο, Ναό κι άρα η εν λόγω επιστήμη αμηχανεί
στα Λειβάδια τους που έχουν χαλίκι Α4, άσφαλτο και χώμα
στήθηκε κι αυτό το θέρος του ΥΠΠΟ η φεγγαρο-μηχανή

Θα κοιτούνε, λέει, λιγωμένοι έκθαμβοι και έως κεχηνότες
την πανσέληνο που είναι η λαμποτέρα από πάσα άλλη
Τρίχες, όλες ίδιες είναι ως οι ωραίοι Καλιανο-Αιανιώτες
που κατ’ έτος στο πάρτι αυτό φτιάχνουνε ιστορικό κεφάλι.

Κερασιώτες, Ρυμνιώτες, Ροδιανιώτες, άγιας Παρασκευής,
Χτενιώτες, Χρώμιοι δεν μπορούν άνευ πανσέληνου Αυγούστου
ρομαντικοί (SIC) εκ παραδόσεως αλλά κι εξ ιδιοκατασκευής
τα αρχαία τους θα χαϊδεύουν χάριν μάθησης και γούστου.

Φάτε λάδι ελάτε βράδυ όλοι στις Αιάνειες κ.λπ. αρχαιότητες
Το όλον θέαμα υπό πρωθιέρειας ποιητρίας κανοναρχείται.
κι ενώ Μπάμπη Τσέρτο, όχι Γκολέ έχουνε στις μουσικότητες
του ηριδανού ο μάγκας εν εκστάσει και βακχεία θα ορχείται.


Υ.Γ. Ενα από τα τραγούδια, που ίσως ακουστούν, λέει:

«Αν είστε πέντε φύγετε κι αν είστε δέκα ελάτε
κι εμένα ο ...χαρτοκόπτης μου κανέναν δεν φοβάται»
Ωχ...

Αντιγραφές μηνός Αυγούστου

Ντ. ΜΠ. : Σκέφτομαι συχνά: Ποια είναι η διαφορά ανάμεσα σ’ ένα πολιτικό και ένα καλλιτέχνη; Ο πολιτικός μπορεί να εργάζεται και να αποδίδει, μονάχα αν γνωρίζει την τέχνη του συμβιβασμού: προσπαθεί να βρει τα σημεία στα οποία τα αντιμαχόμενα μέρη θα μπορούσαν και θα ήθελαν να συμβιβαστούν, να πλησιάσει όσο μπορεί το ένα στο άλλο και μετά να ελπίζει ότι, τη σωστή στιγμή, θα βρεθεί η λύση- ενώ η έκφραση του καλλιτέχνη καθορίζεται μόνο από την ολοκληρωτική του άρνηση να συμβιβαστεί με οτιδήποτε, κι αυτό συνιστά το στοιχείο του θάρρους. Ως εκ τούτου, νομίζω ότι μια σύγκρουση αυτού του χαρακτήρα δεν θα λυθεί μόνον με πολιτικά η οικονομικά μέσα με διακανονισμούς. Απαιτεί το θάρρος όλων να χρησιμοποιήσουν, ας πούμε, καλλιτεχνικές λύσεις.

Εντ. Σ. : Ναι, καταλαβαίνω, γιατί όμως όλοι εμείς-μιλάω για τον εαυτό μου τώρα- αισθανόμαστε τόσο βαθιά δυσπιστία και απαρέσκεια για τους πολιτικούς. Κυρίως επειδή ασχολούνται με διακανονισμούς. Ενδιαφέρονται περισσότερο για το τέλος τον σκοπό, παρά για την όλη, ευρύτερη διαδικασία. Το μόνο που θέλουν είναι να μετακινηθούν στην επόμενη θέση και να πουν «Κοίτα τι έκανα»- ενώ, για τον διανοούμενο ή τον καλλιτέχνη, το σημαντικό είναι το ιδεώδες, χωρίς συμβιβασμούς. Εχεις ένα επιθυμητό στόχο και δεν σε ενδιαφέρει πραγματικά αν θα μπορούσες να κάνεις μικρούς παράπλευρους διακανονισμούς, προκειμένου να διασφαλίσεις κάποια ανακούφιση ή άνεση-αυτό ακριβώς που επιδιώκει ο πολιτικός. Το ερώτημα είναι αν υπάρχει κάποιος τρόπος να γεφυρωθεί το χάσμα. Πρόκειται για δύσκολο ερώτημα. Μπορούν οι μέθοδοι του πολιτικού να είναι ανοιχτές στις μεθόδους του καλλιτέχνη και του διανοούμενου;

Από το βιβλίο των DANIEL BARINBOIM-EDWWARD W. SAID Παραλληλίες και Παραδοξότητες. Συνομιλίες για τη μουσική τη λογοτεχνία και την πολιτική εκδ. Νεφέλη

***
Ας συλλογιστούμε λίγο τους καθημερινούς μας πολιτικούς (γενικά και ειδικά) κι ας κάνουμε όπως όταν μας έρχετα έμετος και τους διανοούμενος διαρκείας… Ωχ!
Τι φρίκη!