Ξεφλουδίζοντας σώματα ποίησης αγαπημένα

Με τον «Ταξιδευτή» (εκδόσεις) αφίχθη η «Διπλή άρθρωση» ποιητική συλλογή της Κούλας Αδαλόγλου, εγκρίτου φιλολόγου κι ακόμα πιο εγκρίτου ποιητρίας, η οποία υπάρχει στη Θεσσαλονίκη σώματι και στο σύμπαν της πνευματικής δημιουργίας, ψυχή.
Εφευγες προς το ολιγοήμερον καλοκαίρι, μεσούντος του Ιουλίου για τον ενιαύσιον ξεφλουδισμόν σου ή τους οιονεί παρόμοιους, κάτω από ίσκιους αδιάτρητους της φύσης ή κάτω από τις κατά τη φύση ή των φόβων σου σκιές («Μη φύγεις ποτέ από το σώμα ή τη σκιά των αγαπημένων»), και πληροφορήθηκες για τη συλλογή την οποία βρήκες να σε περιμένει με την επάνοδό σου στα γνώριμα τοπία της καθημερινότητας. «Στην υγεία της αγίας Ρουτίνας, σηκώνω το ποτήρι, με ένα ανεπαίσθητο κλείσιμο του ματιού προς τα κει που ξέρω» (Κ.Α.).

Επέστρεψες τα βρήκες και τα περιφέρεις αυτά τα ποιήματα στα παντού σου. Λιγοσέλιδον όπως είναι το σώμα τους σε δύο ενότητες χρόνου δημιουργίας παράλληλες: α. Η παράσταση (2002-2005) και β. Προς ποικίλους αποδέκτες (2002-2007). Τα περισσότερα οικεία από τις προδημοσιεύσεις τους αλλά τώρα έχουν θαρρείς άλλη βαρύτητα αίσθησης. Το εφήμερο κατέστη διαρκές· τα πτερόεντα φύλλα γίναν σώμα «και τούτο εστί το σώμα μου (της ποίησης) και το αίμα (της ψυχής) με όσα στίγματα πταισμάτων κι εμπτυσμάτων φέρει. Το εξώφυλλο ήδη σε προδιαθέτει για τη διπλή ανάγνωση με το κόκκινο και το μαύρο του άνθους, τι δηλαδή θα διεξέλθεις λόγω πυκνώ και σε γραφή όρθια και πλάγια. Μια νηφάλια, ελαφρώς ειρωνική αλλά πικρή κατά βάθος συνομιλία της ποιήτριας με τα «άτρωτα» του φθαρτού είναι μας, όπως αυτά βιώνονται στο ίδιον δέρμα ή γίνονται διαγνώσεις ως συμβάντα σε αλλότρια πάθη λόγου και πάθη σώματος
«Ποιός είπε ότι δείχνω το πρόσωπό μου;/ Προσωπεία φορώ/ φωνές δανείζομαι/ αφηγήσεις φίλων/ διαλόγους από λεωφορεία και καφετέριες.// Παρακαλώ ν’ αρθεί αμέσως η αδικία./ Εχει και η ποίηση δικαίωμα στο άλλοθι. (Κ.Α.).
Είπα, έτσι στα γρήγορα να πω τον πρώτο λόγο, τον αγαπητικό, πριν ακολουθήσουν άλλοι, διεισδυτικοί κι εμβριθείς περί την κρίσιν. Δε με νοιάζει άλλωστε η ούτω πως εμβάθυνση την οποία ούτε και δύναμαι. Μου αρκεί η εμβάπτιση στον κόλπο των λόγων της και όποιο τυχόν «ξεφλούδισμα» υποστώ στο σώμα, κέρδος ψυχής θα είναι. Αυτά συμβαίνουν με την ποίηση της Κ.Α αλλά και κάθε άξια λόγου ποίηση. Σου παραχωρεί γυμνή την ψυχή της να την ασπαστείς λατρευτικά και να την καταφιλήσεις γήινα, ανθρώπινα, μοναδικά, μοναχικά. Μετά να νιώθεις κάπως πιο ανάλαφρα, ότι, ό,τι ξεφλουδίζεις από το σώμα της επικάθεται προσθετικά ένδον σου ως καθαρτήριος τρόπος.
Τώρα αποσύρομαι.
Λέω να ονειρευτώ κάποια από τα ποιήματα της.

Φαντάσου λέει να ζω με υποκατάστατα.
Υποκατάστατο ασβεστίου.
Υποκατάστατο του καρναβαλιού της Βενετίας
μάσκες στον τοίχο της Comedia del arte
Υποκατάστατο του έρωτα-
συνουσία του ορού με τη φλέβα μου.
Υποκατάστατο ζωής
η ζωή που ζω;


Μοδιάνο-Καπάνι

Καθόταν άκεφος, πιγούνι στην παλάμη, σαν κουρασμένος.
Μου ‘δωσε τα λαχανικά, κάνα δυο μήνες έμειναν,
κι ο γιος ψάχνει αλλού, αφού είναι βέβαιο, θα φύγει η αγορά,
σ’ αυτόν τον τόπο βέβαια πολλά συμβαίνουν, πάντως είμαστε και δεν είμαστε, φίλε.
Ξέρω πως είναι, του είπα. Σαν να ‘χες περάσει μπόρα
και να σου λένε μάλλον τη γλίτωσες, αλλά και πάλι ποιός μπορεί να ξέρει,
οπότε είσαι και δεν είσαι, μέσα αλλά και λίγο έξω.
Κάνε παιχνίδι, κανείς ποτέ δεν ξέρει πως θα παν τα πράγματα
και πως θα κλείσει ο κύκλος.
Μπήκε στο μαγαζί σκυφτός, σέρνοντας τα πόδια

Iris

Παρατεταμένο καλοκαίρι
Φιλιά στην άμμο.
Κάπου ξεμυτίζει ένα γυμνό στηθάκι από παράμερα,
άλλα στήθη κρέμονται με αναίδεια περίοπτα.

Κάθομαι με τις ‘Αιρις στην ακροθαλασσιά.
Ανάποδος αέρας έφερε, μαύρη τεθλασμένη, τα φύκια έξω.
Η ‘Αιρις παίρνει πλατιές πέτρες και στερεώνει κόλλες, λευκές.
Εμένα μου χρειάζονται μικρότερες πέτρες, που στερεώνω ελπίδες.
Μια ανασούλα, μία ακόμα, μια πιο βαθιά;

Το κύμα ορμητικό, απροσδόκητο, με τύλιξε και τα ‘σβησε όλα.