«Σήμερα που οι άνθρωποι καταστρέφουμε παντού τη γήινη χλωρίδα, θυμάμαι συγκινημένος-από τον Ηρόδοτο- την ιστορία του Ξέρξη, όταν θαμπώθηκε από την ομορφιά ενός πλατάνου (κάλλεος είνεκα), πηγαίνοντας για τις Σάρδεις, και του χάρισε στολίδια από μάλαμα (δωρησάμενος κόσμω χρυσέω), ανάθεσε μάλιστα σε φύλακα τη φροντίδα του δέντρου παντοτινά (μελεδωνώ [αθανάτω] ανδρί επιτρέψας -βλέπε Η’ 31». Κάτω από τον ευρωστότερο πλάτανο των Βαλκανίων, ο οποίος βρίσκεται στην πλατεία της Λευκοπηγής, σκέφτομαι το παραπάνω απόσπασμα του Ζήσιμου Λορεντζάτου από το ξακουστό μεταθανάτιο σύγγραμμά του «Collectanea», που κυκλοφόρησε πριν λίγο καιρό από τις εκδόσεις «Δόμος» σε φροντίδα κι επιμέλεια του κ. Σταύρου Ζουμπουλάκη. (αριθ. εγγρ. 531 σελ.279). (1). Μια μνημειώδη έκδοση αυτού του τόσο αισθαντικού και τόσο απόμακρου από την καθημερινή τύρβη, αλλά λίαν ευθύβολου στοχαστή και σχολιαστή του νεοελληνικού, κυρίως πνευματικού αλλά όχι μόνον σ’ αυτό το βιβλίο του, βίου, που περιλαμβάνει 1210 μικρές καταγραφές με ημερολογιακές σημειώσεις, σκέψεις, σχολιασμούς γεγονότων, τοποθετήσεις εφ’ όλης της ύλης. Οσοι διεξέρχονται τα άτιτλα αλλά αριθμημένα κομμάτια γραφής, που μοιάζουν με τις «χαμάδες» (= ελαία ώριμος πεσούσα από του δένδρου και τρωγομένη ανάλατος) όπως γράφει ο σ. και συνεχίζει πως: «με τον ίδιο τρόπο και οι καταγραφές αυτές πρέπει, καθώς πέφτουν ώριμες από το δένδρο, να μαζεύονται και να τρώγονται, σαν να λέγαμε, όπως είναι -δίχως άλλη επεξεργασία -ήγουν ανάλατες» καταλαβαίνουν τι σημαίνει υψηλή γραφή αλλά και στοχασμός που αποτελεί λύτρωσιν εκ του λόγου, κόντρα στην ευτέλεια λόγου και πράξης που βιώνουμε εδώ και τώρα. Αν το λοιπόν περνούσε ο Ξέρξης κι αντίκριζε τον πλάτανο της Λευκοπηγής θα τον τιμούσε στο πολλαπλάσιο! Αλίμονο όμως, το δέντρο αυτό το διέρχεται λάκκος έμπλεος τώρα νερού, το οποίο είναι ακόμα πιο γεμάτο με απορρυπαντικά. Οι κάτοικοι όλων των περι-χώρων έρχονται με κάθε μέσον (τρακτέρ, ντάτσουν, κάρα, μηχανάκια, Ι.Χ.) και πλένουν τα άπλυτά τους στην Μάνα- Πηγή απ’ όπου ξεκινά ο λάκκος και διασχίζει, ποτίζοντας ό,τι μπορεί και τον πλάτανο, με τις χυδαιότερες ρυπογόνες ουσίες του πολιτισμού μας. Κανείς δε σταματά αυτή την εγκληματική συνήθεια την τόσο βλαπτική για το περιβάλλον, τον πλάτανο και τους κατοίκους, οι οποίοι αρνούνται, φευ, να υπερασπίσουν τον εαυτό τους απ’ αυτή την αθλιότητα αφού ποτίζουν τους κήπους τους μ’ αυτό το μολυσμένο νερό. Δεν περιμένεις φυσικά από κανένα να επιληφθεί αφού ο κοινός πολίτης δεν μπορεί να κόψει άγριο πρόστιμο στους ρυπαντές των νερών. Μένουν η Κοινότητα και πρωτίστως ο κύριος Δήμος, όπως κι η Αγροφυλακή- ναι οι δραγάτες που ενέσκηψαν εσχάτως στη δημοσιοϋπαλληλία και είναι, λέει και φύλακες του περιβάλλοντος, άρα και των νερών από τα όποια ρυπαρά λύματά όλων των χωρικών του Δήμου Κοζάνης, που πλέον έγιναν πιο κουτοπόνηροι κι από χωριάτες.
Μήπως ο κύριος Δήμαρχος θα μπορούσε να επιβάλλει μια κάποια τάξη και να διατάξει με απόφαση του Δημοτικού Συμβουλίου την άμεση απαγόρευση της πλύσης των χωρικών απλύτων στη Μάνα-Πηγή της Λευκοπηγής. Να σωθεί ο μέγας Πλάτανος. Ν’ αποδείξει δηλαδή πως δεν ήταν ο Ξέρξης μόνον πολιτισμένος κι ευαίσθητος για το περιβάλλον.
Τον διαβεβαιώνουμε πως αυτό δεν θα έχει κανένα ειδικό ή γενικό κομματικό κόστος, ακόμα και στις μέρες μας που «μέτρον πάντων χρημάτων ...κόμματα!»
- Απεναντίας!
Υ.Γ. Στις υπ’ αριθ. 496 και 843 καταγραφές («χαμάδες») μνεία ποιεί ο Ζ.Λ. στον μητροπολίτη Διονύσιο (Ψαριανό) ως τον μόνον άξιον του ρόλου του, που γνώρισε.
''Ισως φύγω για τη Ζανζιβάρη τον άλλο μήνα'', γράφει ο Ρεμπώ σε ένα του ποίημα.
ΑπάντησηΔιαγραφήΜακάρι να μπορούσα να το πω κι εγώ αυτό, αφού επιτέλους αρχισα να καταλαβαίνω πως αυτός ο κόσμος που ζώ είναι τόσο λίγο σύγχρονος.