Επενδύστε στα γομαράγκαθα (αγριο-αγκινάρες) κάνει καλό...

Τι μ’ έπιασε και ιστοριολογώ μετ’ ευτέλειας. Ισως το ό,τι την σήμερον βρήκα καταγής ένα αρχαίο νόμισμα, γυαλιστερό, άρα μόλις χαθέν από τρύπια τσέπη χωρίς πάνω του τη διάβρωση του χρόνου (άλλη «η αμείλικτη διάβρωση της σιωπής»). Ηταν από το πριν του ευρώ εικοσάδραχμον, που έφερε στην μία όψη του τον Δ. Σολωμό. Απρίλης και Δ. Σλμς ίσον υψηλή ποίηση, όπως:
Πάλι μου ξίπασε τ’ αυτί γλυκειάς φωνής αγέρας
κι έπλασε τ’ άστρο της νυχτός και τ’ άστρο της ημέρας
Είναι βέβαια και που στις 10 Απριλίου έγινε η έξοδος του Μεσολογγίου και διαβάζοντας την επίτομη «Ιστορία του Ελληνικού Εθνους» (η πρώτη μορφή: 1853) και το περί Εξόδου ανάγνωσμα εσυγκινήθην ποσώς. Γράφει περί της πείνης ο Κ. Π. «Η τελευταία πράξις του ενδόξου εκείνου δράματος επλησίαζεν· από της 20 Μαρτίου είχε παύσει πάσα τροφής διανομή εις την φρουράν· το αδιάλειπτον πυρ είχε φυγαδεύσει από τα πέριξ ύδατα τους ιχθύς, ώστε οι εν τω φρουρίω ετρέφοντο με γάτας, ποντικούς, δέρματα και φύκη...» Αν υπήρχαν αγριοαγκινάρες (δηλαδή τα γομαράγκαθα κοινώς) θα τα έτρωγαν κι αυτά! Αλλά όπως κι οι ιχθύς εφοβήθησαν κι ετράπησαν εις άτακτον φυγήν τα δε ποντίκια, από τα ουσιώδη εν ανεπαρκεία, είχαν εξολοθρευτεί και καταφαγωθεί, έτσι και η χλωρίδα στη φύση αδυνατούσε ν’ ανταποκριθεί στους πολιορκημένους.
Ομως τη σήμερον τα γομαράγκαθα αποδεικνύονται σημαντικό επενδυτικό προϊόν στη αποπενδυμένη νέα Ελλάς της κλοπής, της θλίψης, της πλήξης και της ανεργίας. Στο Ν. Κοζάνης επιδοτήθηκε από την Νομαρχία και τον Τοπικό Πόρο Ανάπτυξης με το ποσό των 860.000 ευρώ η επένδυση για την καλλιέργεια γομαράγκαθων, από τα οποία θα προέλθη βιομάζα που θα χρησιμοποιείται στην μικτή καύση με το λιγνίτη για τις μονάδες της ΔΕΗ, πράγμα το οποίον θα έχει ευρύτερες, θετικές, περιβαλλοντικές επιπτώσεις. Πως δεν πήρε είδηση η τοπική Οικολογική Κίνηση το λίαν προσοδοφόρον αυτό πρόγραμμα κι ασχολείται με τη χάραξη δρομολογίων στα εντελώς(!) άγονα μονοπάτια Βοίου και Πίνδου;