ΚΟΖΑΝΗ. Χαίρομαι κάθε φορά που ο Β. Π. Καραγιάννης έχει την ευγένεια να μου στείλει από την Κοζάνη την «Παρέμβασή» του. Σχόλια που δεν μασάνε τα λόγια τους, κείμενα μαχητικά, επιλεγμένες κατά κανόνα συνεργασίες.
Ο Καραγιάννης είναι και δόκιμος συγγραφέας. Πρόσφατα τύπωσε συλλογή διηγημάτων με τίτλο «Το χρώμα της νοσταλγίας». Κι εδώ θαύμασα ένα σπάνιο για πολλούς στοιχείο: τον αυτοσαρκασμό. Το περιοδικό του έχει «κάτι σαν αφιέρωμα» στον ίδιο και το συγγραφικό του έργο. Βγάζει, λοιπόν, από την ταυτότητα της «Παρέμβασης» το όνομά του και τοποθετεί της κυρίας Δ. Β. Καραγιάννη, σημειώνοντας: «... Κανείς δεν μπορεί να πει ότι αυτοευλογούμεθα ατιμωρητί. Νάτην λοιπόν η φενάκη που χρειαζόμουν να ξεπεράσω τους ενδοιασμούς». Ο Καραγιάννης ασφαλώς γνωρίζει και από ποίηση, έχει φιλοξενήσει αρκετά αξιοπρόσεκτα ποιήματα, σχολιάζει επικριτικά και ποιήτρια που πήρε κάποιο βραβείο. Το νέο τεύχος του περιοδικού του ωστόσο αρχίζει με τέσσερα ποιήματα της κυρίας Αλεξάνδρας Μπακονίκα. Στ΄ αλήθεια θα ονόμαζε ποίηση τούτες εδώ τις ολιγόστιχες- κακές- εκθέσεις ιδεών; Για να εκτεθώ κι εγώ από μία ενδεχόμενη λαθεμένη κρίση, αναδημοσιεύω ένα από τα τέσσερα με τον τίτλο «Φετίχ»: «Άδειος από συναίσθημα ήσουν στον έρωτα,/ βίαιος και απότομος./ Κρυφοκαμάρωνες για τον εαυτό σου/ και διασκέδαζες να είμαι ένα τίποτα/ στα χέρια σου να με ταπεινώνεις./ Βιάστηκα να ντυθώ και να φύγω./ Με μια αστραπιαία κίνηση, / και σαν τον κλέφτη, γιατί αντιστάθηκα,/ μου άρπαξες ένα εσώρουχο/ να το έχεις φετίχ από μένα, / όπως μου είπες».
Κι εμείς τι φταίμε;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου