Με το που ο εκ δεξιών, όπως τους κοιτούμε, κ. Ανδρέας Λεούδης διεσώθη στη Δυτικομακεδονική Περιφερειαρχεία και ο εξ ευωνύμων, πάντα όπως τους κοιτούμε, κ. Μιχαήλ Παπαδόπουλος, βουλευτής της Ν.Δ., ανασχηματισθείς σε υφυπουργό γεωργίας, κτηνοτροφίας, εγγείων βελτιώσεων (πως μ’ αρέσει ο όρος αυτός) κ.λπ. ανέλαβαν έργο. ο πρώτος κάπως δυσκολεμένα ενώ ο δεύτερος άνετος. Πήραν δηλαδή στα χέρια τους τις υποθέσεις του τόπου και της χώρας. Ηραν, σε ευχαριστηριακή σύναξη, την εικόνα, θαυματουργή εννοείται του αγίου Αθανασίου (το όπισθεν αυτών καλυμαύχιον είναι αγνώστου ιερωμένου) και από 'δω παν κι οι άλλοι. Είναι όχι μόνον τοπικό πολιτικό έθος οι πολιτικοί να σηκώνουν τις εικόνες των αγίων και μ’ αυτό να ξεσηκώνουν τον εν γένει γέλωτα των πιστώς κραυγαζόντων τους:
Τάχυναν εις πρεσβεία τους
και σπεύσον εις βοηθεία τους:
«Ωσαννά να εκλεγούν ξανά
του κόσμου ετούτου περιούσιοι
Κι ένδον η χλεύη ν’ αρχινά
(Βλάκες, χαζοί ...ανούσιοι*)
* άνευ ουσίας
Στην Αντιγόνη στους τελευταίους στίχους ο χορός εγκωμιάζει το φρονείν. Η καταστροφή, όπως γνωρίζουμε, πραγματοποιείται γιατί και ο Κρέων και η Αντιγόνη γαντζώνονται ο καθένας στους λόγους του (στα δίκαια του), δίχως να ακούν τους λόγους του άλλου. “Η απόφαση του Κρέοντος είναι πολιτική απόφαση, παρμένη πάνω σε πολύ στέρεες βάσεις. Αλλα και οι πιο στέρεες πολιτικές βάσεις μπορεί να αποδειχθούν σαθρές…Τίποτα δεν μπορεί να εγγυηθεί εκ των προτέρων την ορθότητα μιας πράξης, ούτε η λογική!” (Χώροι του ανθρώπου)
ΑπάντησηΔιαγραφή