Σχόλια ανοίξεως 2007

Μουσική στρυχνίνη

Η «Κυρία με τη Στρυχνίνη» είναι μια έξοχη μουσική σύνθεση του Γιάννη Χρήστου, την οποία εμπνεύστηκε, όπως διαβάζουμε στο σιντί, από το έργο του Καρλ Γιούγκ «Ψυχο-λογία και Αλχημεία». Το κείμενο αφηγείται το πώς μια γυναίκα, η Beya αγκαλιάζει τον Gabricus με τόσο πάθος, ώστε τον ρουφά εντελώς μέσα στη μήτρα της, ενώ οι δυό μαζί συναποτελούν ένα καινούριο πλάσμα. Η δεύτερη πηγή έμπνευσης είναι ένα όνειρο του Γ. Χρήστου, στο οποίο βλέπει σε μια εφημερίδα μια ανώνυμη αγγελία που αναφέρεται σε μια κυρία η οποία προσφέρει «Στρυχνίνη και ασυνήθιστες εμπειρίες». Ξεκινά για να την αναζητήσει και βρίσκεται χαμένος σε ένα ξενοδοχείο, στη μέση του πλήθους. Αυτά για να μαθαίνουμε για μεγάλα και δύσκολα έργα του μουσικού μας πολιτισμού. Ομως με τον ίδιο τίτλο ακούμε για χρόνια μια εκπομπή στο Τρίτο Πρόγραμμα, που επιμελείται ο μουσικός Χρ. Παπαγεωργίου. Είναι μια ασυνήθιστης ωραιότητας εκπομπή μουσικού λόγου, διαλόγου και «κατήχησης», την οποία προσφέρει ένας παθιασμένος με τη μουσική, άριστος γνώστης του συνόλου και των λεπτομερειών της, στους φανατικούς του ακροατές! Η μικρή μουσική σέχτα του Τρίτου στην πόλη ήταν παρούσα, όταν ο εν λόγω βρέθηκε στην Κοζάνη, μέτοχος της Κρατικής Ορχήστρας Θεσσαλονίκης στη συναυλία (12 Απριλίου τιμή εισιτηρίου 5 ευρώ), που διηύθυνε ο Νικόλαος Χαλιάσας, κι αυτός, επί του παραπληρωματικού, διδακτικού πιάνου και την αφήγηση, έκανε ένα εισαγωγικό μάθημα επί της μουσικής πρακτικής στα έργα: Περικλή Κούκου: Συμφωνική Σουίτα για κιθάρα και ορχήστρα πάνω σε παλιά ισπανικά τραγούδια, Paul Dukas: Ο μαθητευόμενος μάγος, Francis Poulenc: Η ιστορία του Μπαμπάρ του μικρού ελέφαντα για αφηγητή κι ορχήστρα, που κράτησε καθηλωμένους στη γοητεία του λόγου και της άμεσης μουσικής του επαλήθευσης και όσους δεν τον γνώριζαν και δεν τον άκουγαν στο Τρίτο να «αφηγείται» τη μουσική. Αυτά τα πράγματα δεν μπορεί να γίνονται σε κάθε εκδήλωση σοβαρού μουσικού λόγου, εννοείται. Γι’ αυτό κι εκ της σπανιότητάς των έχουν μια αξία ύπαρξης και χρήσης πολλαπλή για τους ακροατές, τους τυχερούς θα λέγαμε. Ο Χρ. Παπαγεωργίου είναι ανίατα «άρρωστος» με τη μουσική («Είμαι κι εγώ άρρωστος για θεό» Τ. Λειβαδίτης) κι αυτό τα εξηγεί όλα. Ως εκ τούτου, μένουμε άφωνοι περαιτέρω φωνημάτων περί αυτού κι αυτής κι αχειροκρότητα, όπως πρέπει να γίνεται όταν κάτι σε συνεπαίρνει και σ’ απορροφά, όπως ανωτέρω, στη μουσική «Κυρία με τη Στρυχνίνη». Ο λόγος του Χ.Π. και η μουσική γίνονται ένα και συναποτελούν ένα εντελώς καινούριο, δικό του πλάσμα.

Αθηνών περιήγηση

α. Την πρώτη μέρα, μεσημέρι, στο Γουδί στην γλυπτική πινακοθήκη του, δηλαδή. Προσκύνηση των γλυπτικών λειψάνων του αγίου Χαλεπά και των εξ αυτού δημι-ουργημάτων, σε όλα τα είδη της σαλεμένης του ψυχής.
β. Περί την του ηλίου δύσιν «Ακάθιστος ύμνος» έλαβε καιρόν και μόνον στον κανόνα του, στον άγιο Δημήτριο τον Λουμπαρδιάρη· μια συνήθεια που μας έμεινε από τότε που συνευωχούμασταν με άλλους λιμοκοντόρους του πολιτισμού, εν Αθήναις κι αλλαχού, στο πλαίσιο του πολιτιστικού τουρισμού Υπουργείου Πολιτισμού, εις υγείαν του λαού!
γ. Μεσάνυχτα σχεδόν, στην πολυπολιτισμική, πολυτραυματική και πολυπρεζονική Ομόνοια. Οι εφημερίδες τής αύριον έτοιμες στα υπαίθρια διανεμητήρια. Στέ-κομαι τυχαία δίπλα από καλαθοσυλλεκτήριο άχρηστων υλικών. Κάποιος φουριόζος μόλις αγόρασε την εφημερίδα με δώρο βιβλίο· σκίζει το νάυλον· λέω, τώρα θα πετάξει την εφημερίδα και θα κρατήσει το βιβλίο. Πετάει το βιβλίο στο καλάθι με το οποίο προσώρας γειτνιάζω και συνεχίζει στη νύχτα της πρωτεύουσας. «Ηρακλής μαινόμενος» του ΕΥΡΙΠΙΔΗ. Το πήρα φυσικά, άνευ της παραμικρής συστολής. Λίγες μέρες αργότερα στην πόλη μας, ανεβαίνοντας προς Αγία Αννα, παρά τον λόφον του χαμηλού Αη-Λια, σε ένα σκουπιδο-συλλεκτήριο βαρέλι όπου άγρωστις εφύετο, είδα και πάλι την ίδια εφημερίδα μέσα σε νάυλον, άγγιχτη και πεταμένη. Ελειπε μόνον το βιβλίο! Κάπως χάρηκα με τα αναγνωστικά, μήπως και πολιτικά, ήθη Αθήνας και Κο-ζάνης.
δ. Την επαύριον στην κανονική Εθνική Πινακοθήκη. «Παρίσι-Αθήνα». Περιήγηση στην επίδραση των Γάλλων στους Έλληνες ζωγράφους, μέσα από μια μεγαλειώδη αριθμητικά κι ήταν αυτό μια γρήγορη σπουδή στη ζωγραφική. Καφές γαλλικός (αξιοπρεπής πλέον) στην ισόγεια καφέ αίθουσά της. Σημειώνει ο κ. Δημήτρης Καλοκύρης στο τελευταίο του βιβλίο, «Το χέρι του σημαιοφόρου», εκδ. Ελληνικά Γράμματα (αλήθεια τι είναι αυτό το περιεργότατον κι ηδέστατον ως αφήγηση, μυθιστόρημα -πραγματεία και σπουδή στο λόγο και περισσότερο στην ιερότητα και στην πολυσημία των λέξεων· το δεύτερον ήμισύ του διάβασα εξ ολοκλήρου μίαν Σαββατοπρωίαν): «Πεθαίνοντας πάμπτωχος το 1894 (περί του Στεφάνου Ξένου ο λόγος) δώρισε στο κράτος την πλούσια συλλογή του από πίνακες ζωγραφικής, συλλογή που αποτέλεσε τον πυρήνα του περίκομψου μορφώματος που ονομάσαμε αργότερα Εθνική Πινακοθήκη, έξω από την οποία κυματίζουν σήμερα ωραιότατα λάβαρα και εντός σερβίρεται πλέον αξιοπρεπής καφές».
«Το απομεσήμερο έμοιαζε να στέκει σαν αμάξι γέρικο στην ανηφοριά» και σε διαδήλωση κατά του μοναδικού εναπομείναντος ιμπεριαλισμού του ανθρωπίνου γένους, του αμερικάνικου, ο οποίος στο ΙΡΑΚ εκτελεί ασκήσεις ισοπεδωτικής επιμορφώσεως. Αφορμή μια χρονική επέτειος από την εισβολή των ανωτέρω στο ΙΡΑΚ. Βγήκα φωτογραφία μπροστά από πανό του «Φόρουμ» κατακίτρινο, που θύμιζε το δυναμικό ΕΚΚΕ της μεταπολιτεύσεως (προ του μαζικού εισοδισμού του στο Πασόκ), και έγραφε στο χρώμα του μίσους: «Κάτω ο πόλεμος». Ας υπάρχουν κι ας υπάρχουμε ταυτόχρονα καταγεγραμμένοι σε δεκάδες κάμερες παρακολούθησης. Δεν ξέρεις ποτέ πού μπορεί να χρειαστούν αυτά τα φωτογραφικά ένσημα! Κρίμας και είχα πάει επί τούτου εκεί να δω πώς είναι οι διαδηλώσεις που διαβάζουμε, ημείς της επαρχίας, στις εφημερίδες και μας σηκώνεται η τρίχα από τον τηλεοπτικό φόβο· πώς πέφτουν τα δακρυγόνα, το ξύλο, οι σφαίρες από καουτσούκ, τα μολότωφ; Πώς τελικά αναπτύσσονται όλα τα όπλα του δρόμου κατά των μονάδων διαταράξεως της κοινής ησυχίας από τις «έκνομες» μαχητικές ταξιαρχίες, κυρίως του Συνασπισμού της Αριστεράς και λοιπών προσδιοριστικών στοιχείων, όστις εν διαρκεί συνεδριακώ σώματι αναρωτιούνταν γοερώς, πώς να πάει στις εκλογές (“πως πάει ο γέρος στο βουνό για ξύλα”, που διέταζε τη μαϊμού ο δαμαστής της παλιότερα) με δεξιές συνάξεις ή αριστερές συντάξεις; Εντελώς χαβαλέ-χαλαρή διαδήλωση ανεπαίσχυντη, ειρηνική· μου φάνηκε σαν πορεία κατηχητικών σχολείων που διαμαρτύρονται για την Ιστορία της Στ’ τάξεως Δημοτικού Σχολείου.
ε. Βράδυ στο σινεμά «Οι ζωές των Αλλων». Τι είχε αυτό το φίλμ και συγκίνησε τόσο κόσμο; Στην προβολή είχε και ορθίους. Τεχνικά δεν ήταν σπουδαίο όμως η φυσιογνωμία του πρωταγωνιστή πράκτορα της Σταζι -του σπιούνου, δηλαδή- ήταν τόσο εκφραστική. Ολόκληρος αυτός ήταν το έργο, φάτσα και ρόλος. Αναλογίζομαι κάτι σπιούνους διαφόρων καταστάσεων· ούτε κατά διάνοια μπορούν να προσεγγίσουν αυτή την κινηματογραφική αποκάλυψη. Οι δε γνωστοί μου «σπιγούνοι» κατά Μακρυγιάννη -είναι εντελώς ηλίθιοι. Εκείνος είχε μια μεγαλοπρέπεια στην ευσυνείδητη χαμέρπειά του και κάτι από το τραγικό των ηρώων στην βαθμιαία μεταστροφή του και την οριστική τους απώλεια.


Αγιο-γύρες επιφανείς, ηγιασμένες αφίξεις

α. Οχι, δεν θα πω για τη μεγάλη εισβολή τεμαχιδίου εκ της ηγιασμένης κνήμης του αγίου Σπυρίδωνος Κερκύρας στην αγία Ρω-σία, κατά την οποία έχει αλλοφρονήσει η θερμή θρησκευτική φύση του ορθοδόξου ρωσικού ποιμνίου τού τ. Ποιμένα τους και νυν Αλεξίου Πατριάρχου του, πασών των Ρωσιών, αλλά για πιο σεμνά και ταπεινά οικεία μας λείψανα. Σε συνδυασμένη κοινή επιχείρηση των επιχώριων Μητροπολιτικών δυνάμεων, συνεπικουρούμενων από τις όμορες Σισανίου και Σιατίστης, και των δυνάμεων του Α’ ΣΣ, εστέφθη με απόλυτη επιτυχία η ετήσια μεικτή άσκηση με την επωνυμία «Επανεμφάνιση της μυδραλιοβληθείσης»· ήγουν, η μεταφορά τής εικόνας της Παναγίας Ζιδανίου από το αμιαντοκονιορτοποιημένο μοναστήρι στην τσιμεντόπληκτη πόλη. Η ετήσια έξοδός της προς άγραν ευρωδυνά-μεων -στη ευρω-γύρα, δηλαδή- είναι πλέον γεγονός που άπτεται του τοπικού μας πολιτισμού. Κατά τη διέλευσή Της επάνω σε κιλίβαντα από τα πρώην χωριά μας, οι πιστοί την έραιναν με ευρω-άνθη. Η εικονιζόμενη Παναγία ήταν διπλά ευχαριστημένη εφέτοςα και ευρώ συνέλεξε ικανά για τις ανάγκες της χρονιάς, αλλά τσίμπησε κι ειδική λιβανιστήρια ακολουθία, άρτι συνταχθείσα κατά παράκλησιν του τοπικού αγίου, υπό του ομοιοβάθμου του Aλμωπίας Εδέσσης και δεν ξέρω τι άλλο, νέου «υμνογράφου» της Ορθοδοξίας και περιχώρων. Παρένθεση κανονική. (Ελαβα ένα σιντί με τίτλο «Μακεδονική Μουσική» Τα χάλκινα στην Εδεσσα και την Αλμωπία, σε επιμέλεια Θεοδώρας Γκουράνη, με τη διευκρίνση πως πρόκειται για τραγούδια δίχως λόγια από την ορεινή Πέλλα. Πρόκειται για ένα εξαίσιο ακρόαμα, παραγωγή του Δήμου Εδεσσας -Φ.Μ.Σ. Μ. Αλέξανδρος – Δημοτικής Επιχείρησης «Καταρράκτες Εδέσσης»). Μετά απ’ αυτό ποιος μιλάει ακόμα για υμνογράφους και Εδεσσης κι Αλμωπίας, πέραν του ότι η αναξιότητά μας αναγνωρίζει στο είδος μόνον τον μέγιστο υμνογράφο της Ορθοδοξίας μακαριστό Γεράσιμο Μικραγιαννανίτη. Εχουμε και τέτοιες προτιμήσεις, άμα λάχει. Οφείλουμε, όμως, να συγχαρούμε τον εξοχότατο στρατηγό του Α΄ΣΣ (γενναίους αξιωματικούς -αλήθεια, πού πολέμησαν;- τους αποκάλεσε ο εγχώριος και το εκκλησίασμα που είχε σκυλοβαρεθεί από την αμετροέπειά τους –του στέρησαν χάριν της κενότητας των λόγων τα εύλαλα αναστάσιμα δοξαστικά- υπομειδιούσε με συγκατάβαση ότι δεν μπορούσε εμφανώς να χαχανίσει) για το σχεδιασμό της επιχείρησης στην οποία συνεργάστηκαν δυνάμεις πεζικού, ιππικού και ΛΟΜ. Ο στρατός, ως γνωστόν, εν Ελλάδι σήμερον διατηρείται για να συντηρεί το θεοκρατικό κράτος, το μόνο στην Ευρώπη (εκεί έχουν το Κράτος του θεού [civilis dei] του Αυγουστίνου), σε αντίθεση με τους Τούρκους στρατηγούς που έχουν ρόλο να φυλάγουν τον κοσμικό χαρακτήρα τους από την επέλαση των αντίστοιχων μουλαδο-δεσποτάδων. Το βράδυ του αγίου Θωμά, στον άγιο, Νικόλαο, όλες οι τοπικές εξουσίες έδωσαν ρέ-στα με κάτι λείψανα δημόσιας αξιοπρέπειας που διέθεταν και εισέπραξαν κάτι ψιλά σε ναυτία λόγου, πράξης κι υποκρισίας.
β. Λειψανίδιον της αγίας Παρασκευής (μεγάλη η χάρη της, παρ’ όλα αυτά) του Ησυχαστηρίου Κυνοπιαστών Κερκύρας (μεγάλη λειψανοπαραγωγή παρατηρείται εσχάτως στη νήσο των Φαιάκων) με τιμές υπουργού εν ενεργεία (του τέως κ. Τσιτου-ρίδα, ας πούμε, που κατήντησε λείψανον από το γιουχαητό εκ των ομολογουμένων του ωφελημάτων) αφίχθη προς προσκύνησιν στην ομώνυμη εκκλησία της πόλεως προς άγρα των επιούσιων πράσων κι ευρώ. Ολα τα νούμερα του τόπου παρόντα. Πως να χάσουν τέτοια μοναδική ευκαιρία ευλογίας μετά δημοσίας εμφανίσεως. Μέχρι και πλήθος πιστών, εντελώς αθώων σε πρώτη διάγνωση, ήταν εκεί και καλά έκανε. Εκτός από φοβέρα οι σημερινοί άγιοι, άπληστοι κι αχόρταγοι εντελώς, θέλουν προσκύνημα, γλείψιμο, θυμίαμα (η κνίσα των αρχαίων) τέως βασιλικά πολυχρονέματα, μωρο-κυναριο-χαϊδέματα, πνευματικά κανακέματα και φαγητά, πολλά φαγητά με άπειρα καρυκεύματα. Για τους παρελθόντες της πίστης αγίους και οσίους, μια απλή αδιατυμπάνιστη προσκύνησή τους αρκεί για την όποια διαμεσολάβησή στις ανώτερες θείες δυνάμεις και με καταβολή, το πολύ, ενός λεπτού του ευρώ, συμβολικά. Ο, τι περισσότερο αυτού συνιστά αμάρτημα απαράγραφο, διότι οι ευρω-γαλαντόμοι επιθυμούν έτσι, καταβάλλοντας γενναίες χορηγίες στα παγκάρια και τους λειψανο-κουμπαράδες, να εξαγοράσουν τ’ αμαρτήματά τους, διαπραχθέντα εν λόγω, έργω ή διανοία. Να επιτύχουν περισσότερα, καλύτερα κι υγιέστερα από τους άλλους, τους πτωχούς, βάζοντας τους αγίους σε πειρασμό ώστε να προβαίνουν σε διακρίσεις· διότι, άνθρωποι υπήρξαν κάποτε κι αυτοί, παρότι ξεχωριστή αρετή εν ζωή είχαν αυτήν της διάκρισης. Κινδυνεύουν να κατηγορηθούν για χρηματισμό αρχαίου αγίου λοιπόν, καθότι για το αντίστοιχο είδος εν ζωή, από κανδηλανάπτου έως αρχιεπισκόπου, δεν υφίσταται αδίκημα, αφού δεν περιγράφεται στον Ποινικό νόμο ούτε στο εκκλησιατικόν Πηδάλιον.
γ. Τεμαχίδιον λειψάνου οσίου Νικάνορος βρήκα να με περιμένει ένα απόγευμα στο πατρικό μου. Ηταν στην ενιαύσια έξοδό του, πάντα μετά το Πάσχα που είναι ποικι-λοτρόπως ζεστό το εκκλησίασμα, προς αγια-σμόν σπιτιών, ζωντανών και ακινήτων. Του οσίου, του έχω ιδιαίτερη συμπάθεια, ομολογουμένως. Γι’ αυτό και δεν έριξα τίποτα στο κυτίον που παραφύλαγε στο πάτωμα. Δεν ήθελα να προσβάλω την μνήμη και αγιοσύνη του, ότι φυσικά δεν καταδέχονται οι άγιοι να ευωχούνται αντί χρηματικού τιμήματος. Ψυχαίς καθαραίς απαιτούν μόνον, κι αυτό, εις μάτην μάλλον επιδιώκω. Αλλωστε τα περισσότερα από τη σοδειά του ηγιασμένου θησαυροφυλακείου τα παίρνει ο δεσπότης προς ενίσχυσιν φτωχών, απόρων, ορφανών, χηρών! Δεν πιστεύω ότι μπορεί να πάνε κι αλλού πλην των ανωτέρω; Αλλά τι σε νοιάζει αφού δεν συνδράμεις; Ηγιάσθην, ξηγιάσθην, στο τέλος τράβηξα και μια προσκύνηση κι όλα καλά καμωμένα.

Παγκοσμιότητες εκ της παγκοσμιοποιήσεως

28 Απριλίου. Δεν το ήξερα ότι σήμερα είναι Παγκόσμια ημέρα ποταμών! Ο Θαλής ο Μιλήσιος ηρέσκετο να παίζει με τα νερά και ν’ αλλάζει τις κοίτες των ποταμών αφήνοντας ενεούς τους βασιλιάδες. Εν αγνοία της ημερήσιας επετείου πέρασα από δύο ποταμούς γεφυρηδόν. Τον γλυκύτατο, ήσυχο σαν αρνί που οδηγείται σε σφαγή, Λουδία και αμέσως μετά τον πιο εντυπωσιακό και μεγάλο Αξιόν. Τον Αλιάκμονα τον είχα πάντα παράλληλα προς τα εκεί δεξιά μου, στην επιστροφή αριστερά, και δεν τον έβλεπα. Ετσι δυό ποτάμια διαβάς έφτασα στη Θεσσαλονίκη, που έχει τσίφτη Δήμαρχο και τζιμανόπαιδο Νομάρχη. Στο κέντρο Ιστορίας -μέγαρο Μπίλλυ- πλατεία Ιπποδρομείου, γινόταν παρουσίαση του βιβλίου της καθηγήτριας στο ΑΠΘ, φιλολογικής κατηγορίας, κ. Μαίρης Μικέ: «Ερως (αντ) εθνικός», που κυκλοφόρησε στις εκδόσεις Πόλις. Στην αίθουσα λόγων -«πόσο καλά την ξέρω» -μια όμορφη βραδιά εβράδιαζε κι όλα ήταν ωραία από την έργω, λόγω κι εμφάνιση τιμωμένη, τους παρουσιαστές κ.κ.: Βενετία Απο-στολίδου αναπληρώτρια καθηγήτρια του ΑΠΘ, Παν. Μουλλά ομότιμο του ΑΠΘ, Αννα Μπίμπου επίκουρη του ΑΠΘ, τον συντονιστή δημοσιογράφο Γιώργο Καλιεντζίδη από το πολιτιστικό ραδιόφωνο της Θεσσαλονίκης, έως τους ακροατές μεταξύ των οποίων: Μάρκος Μέσκος ποιητής, Πρόδρομος Μάρκογλου συγγραφέας, Μάκης Τρικούκης δικηγόρος συγγραφέας, Αλεξάνδρα Μπακονίκα ποιήτρια, Δημήτρης Κοκόρης φιλόλογος, κριτικός λογοτεχνίας. Το βιβλio διεξέρχεται του τι συμβαίνει όταν ελληνίδες κόρες ερωτεύ-ονται λατίνους (εραστάς) κι αυτό θεωρείται ύβρις, προδοσία, ξεπεσμός κ.λπ. Το αντίθετο συμβαίνει όταν ο έλλην εραστής ξεσπαθώνει («Ο Ελλην ξεσπαθώνει, ξεσπαθώνει...) και υποχρεώνει τας Λατίνας κυρίας και κόρες, θύματα του έρωτα τους, να θύουν και ν’ απολύουν επιθέτοντας στο βωμό του (γόνατά του δηλαδή) κάθε τι ιερόν και όσιον πατρίδος και πίστεως που τυχόν έχουν. Τότε είναι το ολιγότερο εθνικός ήρως και έχουμε το «Ερως (Υπερ)Εθνικός». Η εξαιρετική μελέτη της Μ.Μ. προκύπτει από την ενδελεχή εξέταση 30 τόσων μυθιστορημάτων του 19ου αι., από το 1850 έως το1880 στην Ελλάδα.
29 Απριλίου Παγκόσμια Ημέρα γέννησης (1863) εν ταυτώ δε και θανάτου (1933) Κ. Π. Καβάφη. Παίρνω από την ωραιότερη στήλη της βιβλιοθήκης, εκείνη με τα βιβλία ποίησης, (την έχω κάθε πρωί στ’ αριστερά μου) κι ανοίγω τυχαία τον α’ τόμο των ποιημάτων του:
Γι’ αυτό κ’ η μεταμέλειες σταθερές ποτέ δεν ήσαν.
Κ’ η αποφάσεις μου να κρατηθώ, ν’ αλλάξω
διαρκούσαν δυο εβδομάδες το πολύ.
1 Μαίου πάντα. Παγκόσμια ημέρα της εργατικής τάξεως κι έτσι «Δεν είναι αργία είναι απεργία» (και κοροϊδία). Αυτή τη μέρα το πρωί, κάθε χρόνο, εδώ και χρόνια (από τότε που έγινε η «ευλογημένη» διάσπαση του ελληνικού εργατικού κινήματος σε διαφροα κομματο-κομματίδια και κανείς ταξικός αντίπαλος δεν ανησύχησε, ιδίως η εργοδοσία, η πανσυνδικαλιστική οργάνωση ΠΑΜΕ μου κάνει την τιμή και κάνει την πρωτομαγιάτικη συνέλευση των μελών της κάτω από το γραφείο μου. Ενώπιόν μου κι άνωθέν τους. Το άπεφθο κόκκινο, τα τραγούδια του εν γένει ταξικού κι εργατικού αγώνα («Πάγωσε η τσιμινιέρα...»), τα συνθήματα με μεταφέρουν σε εποχές και καταστάσεις που δεν έζησα (ουδέποτε εργάστηκα σε σχέση εξηρτημένης εργασίας, για να δω τι εστί εργασιακό βερύκοκον) αλλά μόνο διάβασα. Παρακολουθώ με τη δέουσα προσοχή τους ρήτορες κι όσα αφείδωλα διαγγέλλουν, εξαγγέλλουν, καταγγέλλουν και σκέφτομαι κάθε χρόνο πως: είναι όντως γενναία «τα παιδιά της ΚΝΕ που λένε στη ζωή το μέγα ΝΑΙ», όπως έγραφε ο γεννηθείς την 1η Μαίου 1909 Γιάννης Ρίτσος. Τουλάχιστον κρατούν τις παραδόσεις σε καιρούς που όλα παραδόθηκαν.


9 Μαίου Από το πρωί οι τεράστιες σημαίες εθνικού λόγου στο Δημαρχείο. Οπως στις 25 Μαρτιου. Υπέθεσα ότι έχουν ξεδιπλωθεί εν όψει των ανήμερων εκλογών της ΚΕΔΚΕ, όπου ο σημερινός, πολυετής κάτοικός του διεκδικούσε μια για τρίτη τετρα-ετία την προεδρία των Δημάρχων πάσης Ελλάδος. Ηταν όμως για την επέτειο της νίκης των συμμαχικών δυνάμεων κατά του φασισμού. Κάτι γραφειοκρατικά στεφάνια μαραίνονταν στις προτομές Γ. Λασσάνη και Γ. Σακελλάριου. Ηταν περιπλέον και η μέρα της Ευρώπης, παρακαλώ· έτσι, για την πλάκα.
α. Την αυτή ημέρα στο νομό (Βελβεντό Πτολεμαϊδα εργοστάσια· ή ίδια πάντα γρα-φειοκρατική διαδρομή των κομμάτων της πο-λιτισμένης αριστεράς από εποχής Λ. Κύρκου) ο πρόεδρος του ΣΥΝ σύντροφος κύριος Αλέκος Αλαβάνος και λοιποί υπηρεσιακοί παράγοντες του κόμματος. Μίλησε ενώπιον επαγγελματιών ακροατών στην αίθουσα του Νομαρχείου, η οποία με την εικόνα του Χριστού άνωθεν του προεδρείου θύμιζε δικαστήριο, όπου η δικαιοσύνη, εδώ η τοπική πολιτική, διεξάγεται εν ονόματι του Θεού-Λαού. Εκεί του ετέθη και το συγκλονιστικό ερώτημα, υπό αντιδημάρχου πόλεως Κοζάνης και περιχώρων: «Τι θα γίνει με τα τεύτλα, κύριε Αλαβάνε;».
β. Προς το βράδυ μαθεύτηκαν τα αποτελέσματα των εκλογών της ΚΕΔΚΕ· ο της Κοζάνης διεκδικητής Δήμαρχος έχασε πρώτη προσωπική εκλογή του· η κυβέρνηση, η κάθε κυβέρνηση μεθοδεύει τους τρόπους της επιθυμητής εκλογής. Η νυν “έβαλε το πιστόλι στον κρόταφο των υποψηφίων υπέρ των δικών της” κι έτσι κέρδισε (η προηγούμενη είχε βάλει «το σουγιά στο κόκαλο και το λουρί στο σβέρκο» των αντίστοιχων εκλογέων, τότε) κατά τη μνημόνευση του ήδη απερχομένου. Ινα πληρωθεί το ρηθέν και γραφέν πως στις δημοτικές εκλογές του 2006 ο κ. Δήμαρχος Κοζάνης, πλειστάκις επωφεληθείς υπό του μη σημαντικού αλλά καθοριστικού ΣΥΝ Κο-ζάνης (κάτι ξέρουν επ’ αυτού οι δύο Νο-μάρχες πριν του νυν), θα χάσει στις εκλογές την κοινότητα Λευκοπηγής και την προεδρία της ΚΕΔΚΕ. Πλην των δημαρχο-κολάκων, των ποικίλων ασπόνδυλων που παρασιτιούν στους κύκλους αυτούς και των παρά φύσιν και θέσιν ευεργετηθέντων (ο πρόεδρος του ΣΥΝ θύμισε πως σύμφωνα με το Συνήγορο του Πολίτη «η μεγαλύτερη διαπλοκή, διαφθορά και συναλλαγή παρατηρείται στις τάξεις της Τ.Α.») κανείς δεν λυπήθηκε γι’ αυτό· κι ιδίως από τον ίδιον πολιτικό του χώρο (τα κόμματα, συνήθως εξουσίας ισοδυναμούν με μαφίες) που τον έβλεπαν ως οδοστρωτήρα πάσης άλλης πολιτικής φιλοδοξίας και περί-μεναν πώς και πώς την πρώτη (επιτέλους) πτώση. Γι αυτό και δεν διαβάσαμε στον τύπο κανένα “Δυσαρεστήριον” κείμενο μετά απ’ αυτές τις εξελιξεις. Τώρα έτσι για να ‘χει κάτι να κάνει στην πόλη, που λαχτάριζε πότε να την αφήσει, ο κ. Δήμαρχος αποφάσισε να την κάνει ελκυστική κι ανθρώπινη. Μετά από τόσα χρόνια τώρα στην εκπνοή του αυτο-διοικητικού του βίου, πήρε ζεστά το αναμορφωτικόν μας πράγμα! Μέχρι και δημόσιον στοίχημα έβαλε. Τέλος πάντων, έχει και η ήττα το μεγαλείο και την αρχοντιά της· κι όποιος δεν πέρασε απ’ τον αυλόγυρό της έχει μιαν έλλειψη αυτογνωσίας. Ποιος ξέρει, όμως, μπορεί να του βγει και σε ενδοκομματικό πολιτικό καλό;

Ολα τα ευτυχισμένα του όνειρα εκπληρώθηκαν
σπίτι απόχτησε παλιό, γυναίκα, κόρη γιο,
χωράφια με δαμασκηνιές και λάχανα,
κι είχε τριγύρω του σοφούς και ποιητές.
«Και τι μ’ αυτό;» τραγούδησε το φάντασμα του Πλάτωνα
«Και τι μ’ αυτό;»
(Γ. Μ. Γαίητς)