Εφημερεύουσες φαρμακείες
Μηδείς ανώνυμος υβριστής
εισίτω (επώνυμοι όμως γίνονται δεκτοί)


Πέμπτη 13 Σεπτεμβρίου 2007

Εκλογικα Σεπτεμβριος 2007

«Oλοι τους ίδιοι είναι»
Ομως κάποιοι επιμένουν να διαφέρουν...

Του Β.Π.Καραγιάννη

«Όλα θα ξεχαστούν και τίποτα δεν θα επανορθωθεί. Το θέμα της επανόρθωσης (εκδίκηση και συγχώρεση) θα το διαδεχθεί η λήθη. Κανείς δεν θα επανορθώσει τις αδικίες που έγιναν, αλλά όλες θα ξεχαστούν»
(Μ. Κούντερα Το Αστείο)


Η παραδοχή με την εν πολλοίς αφοπλιστική φράση: «Ολοι τους ίδιοι είναι», που διαπερνά κάθε απλή και τίμια συνείδηση, η οποία αυτές τις μέρες αποκαλείται και εκλογικό σώμα, έχει γίνει μια καθοριστική συνθήκη στη νεοελληνική καθημερινότητα.
Μέσα σ’ ένα πυρίκαυστο καλοκαίρι, σκέφτηκαν οι κρατούντες τα εφήμερα χαλινάρια της εξουσίας πως πρέπει να πιάσουν στον ύπνο αυτήν τη διάθεση, καθώς και τους ομοιότυπους κι ομότροπους συνδιαχειριστές και δήθεν αντιπάλους τους, και, μέσα στη γενικευμένη χαλάρωση, τους πολίτες υπηκόους τους, και να τους τ’ αρπάξουν, για μια ακόμη φορά, κανονικά και με τον εκλογικό νόμο.
Τους πρόλαβε όμως, Νέμεση, η φωτιά που ήρθε και έκαψε όχι μόνο χώρα κι ανθρώπους αλλά πρωτίστως κάθε ψευδαίσθηση περί της ύπαρξης κράτους δικαίου, κράτους πρόληψης, κράτους συνεκτικού, κράτους στοιχειωδώς εκπολιτισμένου.
Κατέρρευσαν στη φλόγινη, καθαρτήρια δίνη όλες οι μεταπολιτευτικές (μήπως και μεταπολεμικές;) αυταπάτες, ότι μπορούμε να υπάρχουμε και να λειτουργούμε έστω και με το ελάχιστο που απαιτούν οι κοινωνίες. Ηταν μια αποκάλυψη οδυνηρή, αποτέλεσμα ενός πολυχρόνιου πολιτικού, ηθικού ξεπεσμού, οικονομικής διαρπαγής κι αβάσταχτης ελαφρότητας και μετριότητας του πολιτικού μας είναι. Εκτός από την ατομική ευθύνη και το συλλογικό μας ασυνείδητο, που δεν μπορεί να αγνοηθούν, και οι διαχειριστές της υπόστασής μας φανερώθηκαν εντελώς γυμνοί.
Επάνω στις στάχτες των σπιτιών, στα αποκαϊδια των δέντρων, με την μυρωδιά της ανθρώπινης απώλειας διάχυτη σαν τις ατιμώρητες τύψεις, τρέχουν και δεν φτάνουν, για μια ακόμα φορά, τα ρετάλια του αφασιακού πολιτικού λόγου· για να διαιωνίσουν οι μεν την άδεια τους ουσία, οι δε να σαλτάρουν εκ νέου στην εξουσία με όλα τα πανιά τού κενού τους αναπεπταμένα, κι ας μόλις διώχτηκαν σαν εξειδικευμένοι βουτηχτές των δημοσίων ερμαρίων και βουλιαχτές της χώρας.

«Ολοι τους ίδιοι είναι».
Ομως κάποιοι επιμένουν να διαφέρουν εδώ και τώρα κι από πάντα.

Είναι εκείνοι οι πολίτες που δεν φυλάγουν τις μεγάλες Θερμοπύλες του γένους, αλλά αγρυπνούν στις μικρές, καθημερινές πύλες της πόλης, του χωριού, της γειτονιάς και της ανθρωπιάς που περικλείεται σ’ αυτά.
Είναι εκείνοι που δεν φλέγονται για του «έθνους» τις φωτιές αλλά καίγονται μαζί με το τελευταίο δέντρο από τη λύπη για το χαμένο μας αύριο που δεν θα ‘ρθει, γιατί το σήμερα και το χτες του τόπου υποθηκεύτηκε, ρημάχτηκε, δηώθηκε.
Είναι αυτοί που αισιοδοξούν κι ελπίζουν πως -ακόμα και μέσα στο ανερυθρίαστο της πολιτικής αλλοτρίωσης, της ασύμμετρης κομματικοκρατίας, του εκμαυλισμού της κοινωνίας, της αποπτώχευσης των ιδεών- υπάρχει η δυνατότητα έκρηξης κι αντίστασης του ενεργού, στην πράξη κι όχι στους τίτλους, πολίτη.
Είναι εκείνη η πολιτική πρακτική, σκέψη και συνείδηση, που δεν αναπαύεται στην ασφάλεια του ασάλευτου ιδεολογήματος που όμως κατέρρευσε ούτε και στο μεταφυσικό κι ανύπαρκτο αύριο της νομοτελειακής, άρα εφησυχαστικής, απάτης.
Εκείνοι που έκαναν το μεγάλο σάλτο πάνω από την προσωπική τους ιστορία και τις χαμένες ψευδαισθήσεις της ιδεολογίας, άνοιξαν διαφορετικούς δρόμους στα οράματα και την πολιτική πρακτική. Είναι αυτοί που επιδιώκουν τώρα την επαναστατική οικολογική συνείδηση κι όχι την απλή περιβαλλοντική καθημερινότητα· που θέλουν να έρθει στο κέντρο της συζήτησης ο άνθρωπος στον ιστορικό του, επί αυτής της γης κι αυτής της ζωής, ρόλο.
Είναι οι πολίτες της Συνασπισμένης Ανανεωτικής Ριζοσπαστικής Αριστεράς στη χώρα μας, όπως αυτοί συσπειρώνονται, σε κόμματα, ομάδες, κοινωνικά κινήματα, αναζητήσεις στον πολιτισμό, παλεύουν κι υπάρχουν με άλλες δυνάμεις κοινής πορείας και δράσης στην Ευρώπη και στον κόσμο.
Και θέλουν και μπορούν να βοηθήσουν καθοριστικά ν’ αλλάξει το θλιβερό τοπίο στον τόπο μας από το γκρίζο της απελπισίας στο ανοιχτό κόκκινο της δημιουργίας.

Κάτι σαν σημείωση

Στην επικείμενη εκλογική αναμέτρηση αναζητούν το πρόσωπό τους στην προσωπική μας επιλογή, κοντά μια εκατοντάδα συμπολίτες αμφοτέρων των φύλων. Ολων οι προθέσεις είναι καλές κι αφού έχουμε κοινοβουλευτική δημοκρατία και πρέπει να εκλεγούν βουλευτές, άρα αυτοί μας χρειάζονται, όπως κι εμείς τις διαθέσεις τους αυτές. Απλά δεν ξεκινούν όλοι από τις ίδιες αφετηρίες κι αυτό κατάντησε σχεδόν φυσιολογικό.
Θα ήθελα να δώσω όνομα στην προσωπική μου συμπάθεια, έτσι για τον ανιδιοτελή, θυσιαστικό λόγο ορισμένων. Μάλλον δεν προσδοκούν εκλογή, αν και ο εκλογικός νόμος -ρουλέτα ρωσική- και ο εκλογικός κόσμος, κύματα οι αναποφάσιστοι αποφασισμένοι για να κινηθεί κάτι επιτέλους στα τενάγη του πολιτικού μας κομφορμισμού, δεν ξέρεις τι επιφυλάσσει. Είναι οι επτά υποψήφιοι του τοπικού συνδυασμού της πολιτισμένης αριστεράς, έτσι μ’ αρέσει να αισθάνομαι αυτόν το χώρο που τώρα ΣΥΡΙΖΑ τον ονομάζουν για τις εκλογικές ανάγκες. Δεν είναι φυσικά οι μόνοι που προσπαθούν με αυτό τον τρόπο, είναι κι άλλοι σε άλλους σχηματισμούς κομμάτων. Όμως στις εκλογές έγκυρα συμπαθούμε μόνον ένα κόμμα, τα άλλα που βρίσκονται στην περιφέρεια της εκτίμησής μας, τα ξεχνούμε προσωρινά. Ετσι οι αξιότιμοι φίλοι και φίλες: Κ. Δεσποτίδης, αρχιτέκτονας μηχανικός, Κ. Ζαγάρας νεαρός φοιτητής με μεταπτυχιακή εργασία,, δεν τη διάβασα ακόμα, αλλά είναι λίαν ενδιαφέρουσα με θέμα: Κάποιοι μίλησαν για διάσπαση…Ο ρόλος των «κομματικών στηριγμάτων- ομάδων» του ΚΚΕ μέσα στην ΕΔΑ και μια παράλληλη ματιά του αριστερού τύπου στην προσπάθεια εύρεσης ψηγμάτων διαφωνίας» ο Θεοδόσης Καδόγλου εργαζόμενος στη ΔΕΗ, η Ευγενία Ουζουνίδου μηχανικός, Δώρα Τσικαρδάνη δικηγόρος, ο Γιώργος Χιωτίδης καθηγητής στο ΤΕΙ στα οικονομικά και ένας νεαρός γεωπόνος Αλέκος Φουρκιώτης, εκπροσωπούν τον παραπάνω πολιτικό λόγο με τον ήμερο, ήρεμο αλλά κι υγιεινά πείσμονα τρόπο, που έχει συνηθίσει αυτός ο πολιτισμένος, πολιτικός χώρος.
Είπα, ότι δεν είναι οι μόνοι, αλλά αυτοί μ’ έκαναν να θυμηθώ, το κάπως παράταιρο για τα εκλογικά μας μέτρα και σταθμά, ποίημα του Χ. Λ. Μπόρχες.

«ΟΙ ΔΙΚΑΙΟΙ»

Κάποιος που καλλιεργεί τον κήπο του όπως θα το ‘θελε ο Βολταίρος
Κάποιος που νιώθει ευγνωμοσύνη γιατί στον κόσμο υπάρχει μουσική.
Αυτός που ανακαλύπτει με χαρά μια ετυμολογία.
Δύο πελάτες που σε κάποιο καφενείο παίζουν το σιωπηλό τους σκάκι.
Ο πηλοπλάστης που προκαθορίζει ένα σχήμα ή ένα χρώμα.
Ο στοιχειοθέτης που στήνει όμορφα τούτο το κείμενο και που ίσως δεν τ’ αρέσει.
Μια γυναίκα κι ένας άντρας που διαβάζουν μαζί τις τελευταίες στροφές ενός ποιήματος
Κάποιος χαϊδεύοντας ένα ζωάκι που κοιμάται.
Κείνος που συγχωρεί ή θέλει να συγχωρέσει το κακό που του ‘γινε
Κάποιος που νιώθει ευγνωμοσύνη γιατί σ’ αυτό τον κόσμο έζησε ο Στήβενσον
Κάποιος που προτιμά να ‘χουν δίκαιο οι άλλοι.
Οι άνθρωποι αυτοί που μεταξύ τους δεν γνωρίζονται, έχουν σώσει τον κόσμο

Δεν υπάρχουν σχόλια: