Η παρεμβαση στη "ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ"
ΒΑΣΙΛΗΣ ΚΑΡΑΓΙΑΝΝΗΣ “Παρεμβαίνοντας” στην Κοζάνη
“Παρέμβαση” λέγεται η πνευματική επιθεώρηση που κυκλοφορεί στην Κοζάνη εδώ και 22 χρόνια. Εκδότης της ο Βασίλης Καραγιάννης, ο οποίος συνεχίζει την κατά βάση μοναχική πορεία του και μιλά σήμερα για τις δυσκολίες που συναντά η έκδοση ενός τέτοιου περιοδικού στην ελληνική περιφέρεια.
Συνέντευξη: Κώστας Μαρίνος
Δεν αρέσουν τα μισόλογα στον Βασίλη Καραγιάννη, τον εκδότη της πνευματικής επιθεώρησης Κοζάνης “Η παρέμβαση”. Το αποδεικνύουν τα κείμενά του με τα οποία σχολιάζει όσα γίνονται -και κυρίως όσα δεν γίνονται- στην πόλη όπου ζει και εργάζεται, το φανερώνουν και όσα είπε μιλώντας στις “Τέχνες” της “ΜτΚ” για την πορεία του ως εκδότη αλλά και για όσα συμβαίνουν ή δεν συμβαίνουν στην Κοζάνη, μια πόλη στην οποία κάτι κινείται στα του πολιτισμού, σύμφωνα με όσα μηνύματα φθάνουν.
“Κινούνταν, δεν κινείται. Σας το λέω ευθέως” είναι η λακωνική απάντησή του, και για να το λέει κάτι θα ξέρει.
Μπορεί ωστόσο να εγερθεί μία ένσταση. Στη σελίδα 31 του τεύχους 143 (Μάρτιος - Απρίλιος - Μάιος) επέλεξε και δημοσιεύει τα χαϊκού των μαθητών του Γ1 τμήματος του 9ου Δημοτικού Σχολείου Κοζάνης, και από αυτά αντιγράφουμε: “Χιόνι ωραίο πέφτει/ μικρό δαχτυλιδάκι” και “Φεγγάρι στο ποτάμι/ μαργαριτάρια/ τα δάκρυά μου”. Σίγουρα τέτοια δείγματα ποίησης από τα παιδιά ενός δημοτικού σχολείου θα τον ενθαρρύνουν να συνεχίσει μια πορεία που ξεκίνησε ομαδική και τη συνεχίζει τώρα με εφόδια όχι κάποιον κούφιο ρομαντισμό αλλά με επίγνωση του τι παράγει και προωθεί.
ΠΕΡΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ
“Διάθεση χρειάζεται και όχι κουράγιο. Όταν έχεις τη διάθεση, βρίσκεις και το κουράγιο”, απαντά στο σχόλιο ότι χρειάζεται δύναμη για να βγαίνει στα βιβλιοπωλεία ένα περιοδικό επί 22 συνεχή χρόνια, κατορθώνοντας μάλιστα να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό του.
Σε ένα κείμενο-συστατική επιστολή της “Παρέμβασης” ο Βασίλης Καραγιάννης γράφει: “Ως εκδότης φέρεται 6μελής Εταιρεία Μελέτης Προβλημάτων, αστική εταιρεία μη κερδοσκοπικού λόγου, που σημαίνει πως τα... κέρδη της... επανεπενδύονται στην επιχείρηση και δεν μοιράζονται μεταξύ των εταίρων. Έγινε αυτό από φορολογική υποχρέωση κι απέκτησε έτσι ΑΦΜ και τιμολόγιο για να πληρώνονται τυχόν δημόσιες καταχωρίσεις. Δεν καταβάλλεται ο εισπραττόμενος ΦΠΑ, υπεξαιρείται δηλαδή από το άμεμπτο νεοελληνικό δημόσιο. Αφού υπέστη αλλεπάλληλα πρόστιμα, άμα τω ήρι αρχομένω, υποβάλλεται πλέον φορολογική δήλωση, λευκότερη χιόνος. Τα οικονομικά της βάρη απλά μετακυλίονται στις ωμοπλάτες του ενός, τελικού, μοναχικού, ως συνήθως, κι αγόγγυστου διευθύνοντος”.
Αυτή η τελευταία φράση αποκαλύπτει και ένα κομμάτι της ιστορίας του περιοδικού, που ξεκίνησε, όπως και τόσες άλλες, από μια παρέα φίλων με κοινά πολιτιστικά, πολιτικά και λοιπά ενδιαφέροντα. “Θέλησε ν’ αλλάξει τον κόσμο της περιοχής τουλάχιστον”, αναφέρει στην προαναφερθείσα “επιστολή” ο κ. Καραγιάννης για τα γεννητούρια του περιοδικού, και συμπληρώνει μιλώντας μαζί μας: “Περάσαμε από διάφορες φάσεις. Τον πρώτο καιρό ήταν μια διαδικασία περισσότερο συλλογική. Αργότερα έφυγαν τα πρόσωπα από την Κοζάνη. Άλλοι στη Θεσσαλονίκη, άλλοι στην Αθήνα. Έμεινα μόνος εγώ. Έφυγε ο πυρήνας αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι κόψαμε την συνεργασία και την επικοινωνία”.
ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΣ ΚΑΙ ΕΝΤΙΜΟΙ
Ο Βασίλης Καραγιάννης είναι ο παραλήπτης των κειμένων που αποστέλλονται για δημοσίευση στην “Παρέμβαση”. Γελάει όταν τον ρωτάμε αν πληρώνονται οι συγγραφείς - “όχι βέβαια” λέει και προσθέτει και μια... γαργαλιστική λεπτομέρεια άγνωστη στους πολλούς: “Υπάρχουν περιοδικά που... πληρώνονται για να δημοσιεύσουν. Λένε ‘ναι’ στους συγγραφείς αλλά τους ζητούν να αγοράσουν και ορισμένο αριθμό τευχών. Εμείς προσπαθούμε σ’ αυτό το ζήτημα να είμαστε αξιοπρεπείς και έντιμοι. Να τα βγάλουμε πέρα εκ των ενόντων, δηλαδή από τον κύκλο των ανθρώπων που ζουν εδώ, να πάρουμε καμιά καταχώριση κτλ.”. Υπάρχουν και οι καταχωρίσεις κάποιων δημόσιων φορέων και υπάρχουν και οι συνδρομητές και αγοραστές του περιοδικού. Συστήνοντας το περιοδικό ο εκδότης του γράφει: “Τυπώνεται σε 1.500 τεύχη και διαμοιράζεται συνδρομητικώς σε όλη την ελλαδική ενδοχώρα. Εισπράττει ελάχιστες συνδρομές ως ανταπόδοση και προσπαθεί να επιβιώσει με κάποιες καταχωρίσεις δημοσίων οργανισμών - πριν λίγα χρόνια επιβίωνε με την ετήσια μετάκληση λογοτεχνών εξ Αθηνών και την ταυτόχρονη επιδότησή της, που πάντα κάτι άφηνε στα μετακαλούντα περιοδικά. Το πρόγραμμα αυτό του ΥΠΠΟ διακόπηκε, αλίμονο, κι ενισχύονται μόνον... θίασοι εν γένει. Δεν έχει συνδρομητές τον δήμο Κοζάνης και τη ν. αυτοδιοίκηση, διότι, για να γίνει αυτό, πρέπει να συνεδριάσουν και να πάρουν απόφαση τα σώματά τους εν ολομελεία! Τόσον πολύ!”.
“ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΗ” ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ
Ίσως να ενοχλούνται και από τα τσουχτερά σχόλια του εκδότη, όπως αυτό στο τεύχος 143 που αναφέρεται στην έκθεση χαρακτικών του Πικάσο στη Θεσσαλονίκη η οποία και είχε σκανδαλίσει κάποιους: “Σταθήκαμε εκεί που στάθηκε κι ο αξιότιμος Γυμνασιάρχης από την τολμηρότητα κάποιων έργων [...] και απαγόρευσε τους άδολους και ως... λευκές περιστερές μαθητές του, με αποτέλεσμα στη συνέχεια να συρρέουν εκεί ομάδι οι δυνάμει αποκλειόμενοι. Τέτοιες διαφημίσεις μάλιστα στα βιβλία, τα έργα στο σινεμά, τις εκθέσεις ζωγραφικής τις εύχεται κάθε δημιουργός. Με μανία επιδιώκω ένα μικρό αφορισμό (κάτι σαν το μικρό αγιασμό της παραμονής των Θεοφανείων) από τον επιχώριο αρχιεπίσκοπο μήπως και δουν θεού και εκδότου πρόσωπο τα κείμενά μου”.
Παραδέχεται ο Βασίλης Καραγιάννης ότι τόσο στην “Παρέμβαση” όσο και σε άλλα κείμενά του στον τοπικό Τύπο δεν μασάει τα λόγια του. “Δεν κάνουμε πίσω, αλλά δεν ξέρω αν αυτό ενοχλεί. Όμως σίγουρα δεν δημιουργεί έχθρες”. Αφήνει πάντως ένα πικρό κατακάθι όταν διαπιστώνει ότι παρά τις συχνές παρεμβάσεις του λίγα αλλάζουν, και έτσι συμπληρώνει: “Θαρρώ ότι τα γράφουμε αλλά πέφτουν στο κενό”.
Αυγ 03, 2008
copyright © 2007
“Παρέμβαση” λέγεται η πνευματική επιθεώρηση που κυκλοφορεί στην Κοζάνη εδώ και 22 χρόνια. Εκδότης της ο Βασίλης Καραγιάννης, ο οποίος συνεχίζει την κατά βάση μοναχική πορεία του και μιλά σήμερα για τις δυσκολίες που συναντά η έκδοση ενός τέτοιου περιοδικού στην ελληνική περιφέρεια.
Συνέντευξη: Κώστας Μαρίνος
Δεν αρέσουν τα μισόλογα στον Βασίλη Καραγιάννη, τον εκδότη της πνευματικής επιθεώρησης Κοζάνης “Η παρέμβαση”. Το αποδεικνύουν τα κείμενά του με τα οποία σχολιάζει όσα γίνονται -και κυρίως όσα δεν γίνονται- στην πόλη όπου ζει και εργάζεται, το φανερώνουν και όσα είπε μιλώντας στις “Τέχνες” της “ΜτΚ” για την πορεία του ως εκδότη αλλά και για όσα συμβαίνουν ή δεν συμβαίνουν στην Κοζάνη, μια πόλη στην οποία κάτι κινείται στα του πολιτισμού, σύμφωνα με όσα μηνύματα φθάνουν.
“Κινούνταν, δεν κινείται. Σας το λέω ευθέως” είναι η λακωνική απάντησή του, και για να το λέει κάτι θα ξέρει.
Μπορεί ωστόσο να εγερθεί μία ένσταση. Στη σελίδα 31 του τεύχους 143 (Μάρτιος - Απρίλιος - Μάιος) επέλεξε και δημοσιεύει τα χαϊκού των μαθητών του Γ1 τμήματος του 9ου Δημοτικού Σχολείου Κοζάνης, και από αυτά αντιγράφουμε: “Χιόνι ωραίο πέφτει/ μικρό δαχτυλιδάκι” και “Φεγγάρι στο ποτάμι/ μαργαριτάρια/ τα δάκρυά μου”. Σίγουρα τέτοια δείγματα ποίησης από τα παιδιά ενός δημοτικού σχολείου θα τον ενθαρρύνουν να συνεχίσει μια πορεία που ξεκίνησε ομαδική και τη συνεχίζει τώρα με εφόδια όχι κάποιον κούφιο ρομαντισμό αλλά με επίγνωση του τι παράγει και προωθεί.
ΠΕΡΙ ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΩΝ
“Διάθεση χρειάζεται και όχι κουράγιο. Όταν έχεις τη διάθεση, βρίσκεις και το κουράγιο”, απαντά στο σχόλιο ότι χρειάζεται δύναμη για να βγαίνει στα βιβλιοπωλεία ένα περιοδικό επί 22 συνεχή χρόνια, κατορθώνοντας μάλιστα να ισοσκελίσει τον προϋπολογισμό του.
Σε ένα κείμενο-συστατική επιστολή της “Παρέμβασης” ο Βασίλης Καραγιάννης γράφει: “Ως εκδότης φέρεται 6μελής Εταιρεία Μελέτης Προβλημάτων, αστική εταιρεία μη κερδοσκοπικού λόγου, που σημαίνει πως τα... κέρδη της... επανεπενδύονται στην επιχείρηση και δεν μοιράζονται μεταξύ των εταίρων. Έγινε αυτό από φορολογική υποχρέωση κι απέκτησε έτσι ΑΦΜ και τιμολόγιο για να πληρώνονται τυχόν δημόσιες καταχωρίσεις. Δεν καταβάλλεται ο εισπραττόμενος ΦΠΑ, υπεξαιρείται δηλαδή από το άμεμπτο νεοελληνικό δημόσιο. Αφού υπέστη αλλεπάλληλα πρόστιμα, άμα τω ήρι αρχομένω, υποβάλλεται πλέον φορολογική δήλωση, λευκότερη χιόνος. Τα οικονομικά της βάρη απλά μετακυλίονται στις ωμοπλάτες του ενός, τελικού, μοναχικού, ως συνήθως, κι αγόγγυστου διευθύνοντος”.
Αυτή η τελευταία φράση αποκαλύπτει και ένα κομμάτι της ιστορίας του περιοδικού, που ξεκίνησε, όπως και τόσες άλλες, από μια παρέα φίλων με κοινά πολιτιστικά, πολιτικά και λοιπά ενδιαφέροντα. “Θέλησε ν’ αλλάξει τον κόσμο της περιοχής τουλάχιστον”, αναφέρει στην προαναφερθείσα “επιστολή” ο κ. Καραγιάννης για τα γεννητούρια του περιοδικού, και συμπληρώνει μιλώντας μαζί μας: “Περάσαμε από διάφορες φάσεις. Τον πρώτο καιρό ήταν μια διαδικασία περισσότερο συλλογική. Αργότερα έφυγαν τα πρόσωπα από την Κοζάνη. Άλλοι στη Θεσσαλονίκη, άλλοι στην Αθήνα. Έμεινα μόνος εγώ. Έφυγε ο πυρήνας αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι κόψαμε την συνεργασία και την επικοινωνία”.
ΑΞΙΟΠΡΕΠΕΙΣ ΚΑΙ ΕΝΤΙΜΟΙ
Ο Βασίλης Καραγιάννης είναι ο παραλήπτης των κειμένων που αποστέλλονται για δημοσίευση στην “Παρέμβαση”. Γελάει όταν τον ρωτάμε αν πληρώνονται οι συγγραφείς - “όχι βέβαια” λέει και προσθέτει και μια... γαργαλιστική λεπτομέρεια άγνωστη στους πολλούς: “Υπάρχουν περιοδικά που... πληρώνονται για να δημοσιεύσουν. Λένε ‘ναι’ στους συγγραφείς αλλά τους ζητούν να αγοράσουν και ορισμένο αριθμό τευχών. Εμείς προσπαθούμε σ’ αυτό το ζήτημα να είμαστε αξιοπρεπείς και έντιμοι. Να τα βγάλουμε πέρα εκ των ενόντων, δηλαδή από τον κύκλο των ανθρώπων που ζουν εδώ, να πάρουμε καμιά καταχώριση κτλ.”. Υπάρχουν και οι καταχωρίσεις κάποιων δημόσιων φορέων και υπάρχουν και οι συνδρομητές και αγοραστές του περιοδικού. Συστήνοντας το περιοδικό ο εκδότης του γράφει: “Τυπώνεται σε 1.500 τεύχη και διαμοιράζεται συνδρομητικώς σε όλη την ελλαδική ενδοχώρα. Εισπράττει ελάχιστες συνδρομές ως ανταπόδοση και προσπαθεί να επιβιώσει με κάποιες καταχωρίσεις δημοσίων οργανισμών - πριν λίγα χρόνια επιβίωνε με την ετήσια μετάκληση λογοτεχνών εξ Αθηνών και την ταυτόχρονη επιδότησή της, που πάντα κάτι άφηνε στα μετακαλούντα περιοδικά. Το πρόγραμμα αυτό του ΥΠΠΟ διακόπηκε, αλίμονο, κι ενισχύονται μόνον... θίασοι εν γένει. Δεν έχει συνδρομητές τον δήμο Κοζάνης και τη ν. αυτοδιοίκηση, διότι, για να γίνει αυτό, πρέπει να συνεδριάσουν και να πάρουν απόφαση τα σώματά τους εν ολομελεία! Τόσον πολύ!”.
“ΕΝΟΧΛΗΤΙΚΗ” ΠΑΡΕΜΒΑΣΗ
Ίσως να ενοχλούνται και από τα τσουχτερά σχόλια του εκδότη, όπως αυτό στο τεύχος 143 που αναφέρεται στην έκθεση χαρακτικών του Πικάσο στη Θεσσαλονίκη η οποία και είχε σκανδαλίσει κάποιους: “Σταθήκαμε εκεί που στάθηκε κι ο αξιότιμος Γυμνασιάρχης από την τολμηρότητα κάποιων έργων [...] και απαγόρευσε τους άδολους και ως... λευκές περιστερές μαθητές του, με αποτέλεσμα στη συνέχεια να συρρέουν εκεί ομάδι οι δυνάμει αποκλειόμενοι. Τέτοιες διαφημίσεις μάλιστα στα βιβλία, τα έργα στο σινεμά, τις εκθέσεις ζωγραφικής τις εύχεται κάθε δημιουργός. Με μανία επιδιώκω ένα μικρό αφορισμό (κάτι σαν το μικρό αγιασμό της παραμονής των Θεοφανείων) από τον επιχώριο αρχιεπίσκοπο μήπως και δουν θεού και εκδότου πρόσωπο τα κείμενά μου”.
Παραδέχεται ο Βασίλης Καραγιάννης ότι τόσο στην “Παρέμβαση” όσο και σε άλλα κείμενά του στον τοπικό Τύπο δεν μασάει τα λόγια του. “Δεν κάνουμε πίσω, αλλά δεν ξέρω αν αυτό ενοχλεί. Όμως σίγουρα δεν δημιουργεί έχθρες”. Αφήνει πάντως ένα πικρό κατακάθι όταν διαπιστώνει ότι παρά τις συχνές παρεμβάσεις του λίγα αλλάζουν, και έτσι συμπληρώνει: “Θαρρώ ότι τα γράφουμε αλλά πέφτουν στο κενό”.
Αυγ 03, 2008
copyright © 2007
